De gangen zijn bijna leeg, het geluid raakt steeds verder op de achtergrond. Langzaam glijden mijn rode hakken over de vloer, mijn jurk in mijn handen om mijn bestemming zonder kleerscheuren te halen. Ik zou het gebouw nog in mijn geheugen kunnen printen maar ik neem er de tijd niet voor. Alsof mijn lichaam zichzelf voortbeweegt, loop ik naar het kantoor van mijn moeder. Ze zeggen dat je leven aan je voorbijvliegt bij je dood. Hoewel ik niet doodga, gebeurt dat wel.

Ik zie mezelf door de gangen rennen, spelend als kind. Ik zie mezelf over het dak naar binnen sluipen na mijn eerste vlucht op Reviri. Ik zie mezelf stiekem aan de deur van Celeste haar kantoor staan luisteren. Mijn jeugd was misschien niet geheel wat je iemand toewenst of wat ik had gewild, toch zijn het de mooie herinneringen die ik koester.

Ik kijk naar de houten deur die verder mijn zicht in komt. Mijn voeten verplaatsen zichzelf tot het punt dat ik een halve meter van die deur vandaan sta. Even sta ik stil, beseffend dat ik die deur niet meer uitkom zoals het nu is. Ik neem een hap lucht en leg mijn hand op de knop. Ik draai de knop open en duw de deur open. Mijn ogen moeten wennen aan het donker totdat ik kan zien wat erbinnen is. Mijn ouders, Celeste, Chea en Novak staan aan het einde van de ruimte, enkel een paar kaarsen verlichten de duisternis. In het midden van de vijf staat een tafel met daarop de beruchte schaal.

Zachtjes sluit in de deur, starend naar het tafereel voor mij. Ik durf mezelf bijna niet van mijn plek te bewegen, totaal versteend. Mijn lichaam lijkt te wissel van staat, het ene moment totaal gevoelloos en het andere moment doodsbang. 'Kom Raf'. Celeste haar zachte woorden, de hand die ze uitsteekt, maken dat ik terug wissel naar gevoelloos. Mijn hakken glijden over de vloer, richting de schaal op de tafel.

Het geluid van het feest is niet meer hoorbaar, het is doodstil. Ik heb me deze situatie vaak voorgesteld, meerdere keren beleeft, en toch is het anders. Het voelt killer en aan de andere kant heel warm. Ik heb tegen dit moment op gezien, veracht en er geprobeerd van weg te lopen. Nu het moment is aangebroken ben ik nog steeds niet aan de gedachte gewend, heb ik nog steeds de drang om te vluchtte.

Mijn laatste stap naar de tafel is zwaar, mijn laatste stap voor de komende 80 jaar. Ik blaas mijn ingehouden adem uit en kijk naar de inhoud van de schaal. De schaal is gevuld met water, gekleurd door kruiden en het beweegt uit zichzelf. Als ik goed in het water kijk zie ik dat het niet normaal water is, ik zie de weerspiegeling van een andere wereld. Ik zie mensen door straten lopen, treinen rijden en bomen bewegen door de wind. Het besef dat dit de wereld is waar ik in ga leven daalt pas later.

Ik wend mijn blik af en kijk naar degene voor mij. Celeste staat tegenover mij aan de tafel, haar bruine ogen pinnend in die van mij. Rechts van Celeste staat Chea, nog in haar blauwe jurk. Links van Celeste staan mijn ouders met een zware blik op hun gezicht. Je voelt het ongemak in de ruimte zweven. 'In deze schaal zit het portaal naar de mensenwereld, door de barrière die Chanel ooit maakte', mijn opvatting wordt bevestigd.

'Ik ga de spreuk met Novak uitspreken. Zodra je de rand van de schaal aanraakt word je ziel uit je lichaam gezet. Je ziel verdwijnt in het water, je lichaam blijft achter. We zetten je ziel in de mensenwereld, opnieuw geboren als mens. Je lichaam blijft hier, het hart blijft kloppen alsof je in coma ligt'. Ik kijk Celeste aan en knik enkel. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, de gedachtes tollen door mijn hoofd. Mijn blik glijdt terug naar het water, observerend hoe de wereld er daar uitziet.

Mijn gedachtes worden verstoord door iemand die me in een knuffel trekt, ik herken de blauwe jurk van mijn moeder. De knuffel is heel kort maar vol emotie. Ze pakt me bij mijn schouders en houd me voor zich uit, diep in mijn ogen starend. Een traan diggelt uit haar bruine ogen, glijdend via haar wang naar beneden. Ze zegt niks, ze kijkt me enkel voor een paar secondes aan en laat me dan los.

Mijn blik gaat terug naar Celeste, haar blik heeft een mix van pijn en rust. 'Laten we beginnen', zegt ze zacht. Celeste pakt de handen van Chea en mijn moeder vast. Novak komt naast me staan en legt kort zijn hand op mijn schouder, me een aanmoedigende blik sturend. Voor een secondes staart Celeste me aan, voor ze haar ogen sluit. Ik sta doodstil te kijken naar de drie vrouwen naar mij, naar Celeste haar mond die in beweging komt.

'Corpus autem a lifeline. Ex corde ad magica. A sanguine ad animam meam'. Langzaam beginnen de levenslijnen van Celeste op te lichten in hun zwarte kleur, het water in de schaal te bewegen. De ogen van Chea en mijn moeder hebben zich gesloten. 'Yin et Yang Maii custos animae suae servat et justo tueri'. Het zwart van Celeste haar levenslijnen wijkt uit naar haar vingers, doorlopend naar de handen van mijn moeder en Chea.

Het zwarte licht verspreid zich door de levenslijnen van de twee andere vrouwen, vanaf hun vingers naar de rest van hun lichaam. Novak houdt zijn ogen open, pakt mijn hand vast en begint mee te praten met Celeste. Het water in de schaal begint te draaien, alsof er tornado in het stilstaande water slaat. 'posuit animam corpus. Posuit animam porta. Et alterum orbem terrarum eam experientia'.

Het water begint zo hard te draaien dat de haren van de drie vrouwen de lucht in worden geduwd. Ik wil een stap naar achter zetten, wegvluchten. Novak houdt mijn hand stevig vast, stuurt me nogmaals een aanmoedigende blik. Langzaam trekt hij mijn hand richting te schaal, richting het draaiende water. De angst heeft me overgenomen en is gemengd met een totale rust. Het vooruitzicht dat ik niet meer hoef te leven met die pijn, met de afgunst of hoef te doden, maken me rustig.

'Ducit animae agendum pugnare. et cor pulsu. pugnam ipsam animo paterentur'. Celeste opent haar ogen, een rode gloed schijnt langs haar pupillen. Ze glimlacht klein, knikt haar hoofd richting de schaal. Ik pers een laatste kleine glimlacht door mijn lippen. Mijn lichaam is overgenomen door de rust, denkend aan de pijn die verdwijnt. Mijn hartslag is normaal, mijn ademhaling regelmatig.
Celeste haar ogen sluiten zich en dat is het moment dat ik weet dat het moment daar is.

Mijn ogen gaan naar het draaiende water, mijn handen heffen zich, samen met Novak, boven de rand van de schaal. 'benedicat anima, ut sic habere singulos, ut in personale. Fiat vivat'. Mijn handen komen steeds dichter bij de stenen rand totdat er nog geen centimeter meer over is. Ik adem voor de laatste keer diep in, kijk naar de vrouwen voor mij en dan is het moment daar. Ik leg mijn handen op het steen.

Mijn hoofd begint te draaien, mijn lichaam te tintelen tot in elke vezel. Het gevoel begint met iets vergelijkbaars als dronken zijn, gaat naar zwaar dronken tot verder dan dat. Mijn ogen sluiten zichzelf van het gedraai, niks staat meer recht. Ik raak niet in paniek, het doet geen pijn. Ondanks dat alles om mij heen draait en tintelt, overspoelt me een gevoel van rust. Voor het eerste dat ik me kan herinneren voel ik geen enkele pijn, geen enkele zorg.

Het zwart voor mijn ogen begint zich te vervormen naar een lichtblauw licht, het schijnt zodanig dat ik mijn ogen wil openen maar dat lukt niet meer. Mijn gehele lichaam voelt alsof het is overgenomen door beton. Ik kan mijn vingers niet meer bewegen, mijn hoofd niet meer draaien of überhaupt slikken. Ik verlies langzaam mijn besef van tijd en ruimte, mijn lichaam verslapt. Ik ben me niet meer bewust dat ik ademhaal, ik weet niet eens of ik nog sta.

Het lichtblauwe licht voor mijn ogen wordt steeds feller, tot het me totaal verblind en opzuigt. Mijn hoofd wordt licht, mijn besef verdwijnt en zelfs mijn ademhaling lijkt te stoppen. Ik lijk een poging te doen om de rand van de schaal vast te grijpen maar ik heb geen controle meer over mijn spieren. Het lichtblauwe licht wordt zo fel dat het omslaat in wit, mijn lichaam verslapt.

Voordat ik mijn gehele leven achter mij laat voel ik nog net dat ik in twee vertrouwde armen val. Ik laat alles wat ik ken achter mij, iedereen die ik liefheb en alle zekerheid die ik had. Ik begin aan een nieuw leven, een nieuwe kans.