Ik heb plaatsgenomen in mijn raamkozijn, mijn ogen gericht op de maan aan de hemel. Mijn hand ligt om de zwarte onyx om mijn nek. Ver heen in mijn gedachtes staar ik naar de licht bol aan de hemel. Ik voel me verloren in mijn eigen gedachtes, verloren in het diepe zwart dat men mijn ziel noemt.

Slapen is iets wat mijn lichaam mij niet toestaat, sinds mijn jeugd slaap ik maar enkele uren per nacht. Zodra het moment aanbreekt dat ik veel slaap zal vinden, kun je concluderen dat het einde nadert. Het idee dat ik niet oud zal worden is iets waar ik aan gewend ben geraakt door de jaren heen. Het is nooit letterlijk uitgesproken maar wel iets wat ik zelf heb in kunnen vullen.

Mijn gedachtes worden verbroken door een deur die zachtjes wordt geopend. Verbaast laat ik mijn blik naar de deur glijden, de donkerblonde haren van Chea komen naar binnen door de kier. Nog geen seconden later kijken de lichtblauwe ogen de ruimte in. 'Mag ik binnenkomen?'. Ze vraagt het netjes maar voor ik een weerwoord kan uitbrengen staat ze al in mijn kamer, sluit de deur.

'Ik wil er niks over horen', is het enige weerwoord wat ik uitbreng. Op haar sokken loopt ze naar mijn bed en laat ze zich erop vallen. 'Mooi want ik wilde er niet over beginnen'. Chea is een hele andere vrouw dan de rest van de vrouwen die hier rondlopen. Hoewel ze een enorme kennis en levenservaring draagt, is ze zo open en ruimdenkend als geen ander.

Ik laat mijn blik teruggaan naar de maan aan de hemel. 'Ik kan mij herinneren toen ik jou leeftijd had dat ik ook altijd zo in een raamkozijn, uren kijkend naar de maan. Echter bracht ik mijn tijd niet door in een gigantisch kasteel maar in een boerderij tussen de mensen.' Chea begint uit het niks haar verhaal te vertellen. Een enkele 'mmm' verlaat mijn mond als antwoord.

'Ik klink erg oud als ik zeg, in mijn tijd, maar het was wel zo. In mijn tijd was het normaal om je te verbergen als wezen. Mensen mochten niks weten en wezens wilde het niet laten weten. Er is veel gebeurt door de jaren heen'. Chea staat op van het bed en loopt mijn richting in, hoorbaar aan haar voetstappen. Ze neemt plaats achter mij en kijkt mee door het raam.

'Eigenlijk raar dat de wereld van mensen en wezens zo zijn gescheiden deze dagen. De mensenwereld is als een gevangenis voor ons, de wereld waarin wij leven is voor mensen totaal onbekend'. Haar verhaal is meer een reflectie voor haarzelf dan een verhaal die ze aan mij verteld.

'Het is tijd om je iets te laten zien'. Op dat moment krijg ik een onverwacht harde duw in mijn zij. In een opwelling probeer ik mezelf nog aan de zijkanten van het raam vast te grijpen, ter vergeefs. Ik val door het open raam naar beneden, de vloer van gras komt alsmaar dichterbij.

Half geschokt val ik de helft van mijn weg naar beneden alsof ik mijn bewustzijn heb verloren. Zodra ik me besef dat de vloer dichterbij blijft komen draai ik mij en richt in mijn voeten naar de vloer. Door op mijn levenslijnen te focussen vertraag ik mijn vlucht door de lucht en beland ik op mijn voeten, net zoals ik op Riviri zou landen.

Chea staat nog geen seconden later voor mijn neus. De normale menselijke vorm, zoals vele haar kennen, is veranderd naar de vorm die haar tekent. Een cheetah van meer dan een meter hoog heeft naast me plaatsgenomen in het gras. Chea is niet enkel de leider maar ook één van de laatste cheeaths die het land kent, die de gehele wereld kent.

Ik geef een speelse duw tegen Chea haar kop, wegens haar duw uit het raam. Haar antwoord is een hap in de lucht die gericht zou zijn op mijn hand. Chea zet haar poten zonder waarschuwing in beweging en verdwijnt langzaam in het bos. Zin om achter haar aan te rennen heb ik niet, een andere keuze ook niet.

Uiteindelijk zet ik ook mijn benen in beweging en probeer achter de cheetah aan te rennen.
Chea is al een tijd uit mijn zicht verdwenen. Ze laat mij met een grom, die ver door het bos galmt, weten welke weg ik moet nemen. Ik zou deze weg honderdmaal sneller kunnen maken maar mijn krachten zijn een diep bewaard geheim, een geheim die ver verborgen moet blijven.

Minutenlang ren in dieper en dieper het donkere bos in. Chea heeft zich al een tijdje niet laten horen waardoor ik langzaam mijn snelheid afrem. Met een gejaagde ademhaling kijk ik rond waar ik halt heb gehouden. Ik sta in een binnenplaats die wordt verlicht door het licht van de maan. Een rare binnenplaats waar niks anders groeit dan gras, zonder aanwijsbare reden zijn de bomen hier niet aanwezig.

Ik draai een rondje en probeer de geheimzinnige plek in mij op te nemen. Chea is al een tijd niet meer in mijn zicht of gehoor, ik sta hier alleen. Uit het niks voel ik dan mijn voeten de grond verlaten. Een zwart licht omringt me als een gevangenis en zorgt ervoor dat mijn lichaam het gras verlaat. Mijn eerste instinct is te vluchten uit het licht, maar het heeft mij al in zijn greep.

Als een harde wind raast het licht, dat zich begint te mengen met zwarte rook, om me heen. Meters ben ik van de grond verwijderd en bewegen is niet eens een optie. Gek genoeg vecht ik niet tegen de onverwachte macht, ik laat me meevoeren. Het licht laat het bos om me heen verdwijnen, tot niks anders meer te zien is op de diepe en duistere kleur na.

Het zwarte licht veranderd in een beeldscherm, bewegende beelden spelen zich af als een film op een bioscoopscherm. Op het grote scherm is geen film te zien, geen fictie of een goede roman. Ik zie mijzelf voor me verschijnen als de hoofdrolspeler in mijn eigen film. Ik sta in een verlaten straat, een brandende straat vol dood en verderf.