Duizenden emoties spelen door mijn hoofd, alsof ik een snelweg ben opgeworpen. Deze openbaring zorgt weer voor twee nieuwe conclusies in mijn hoofd, mijn moeder is één van de grootste moordenaars op deze wereld en de rede dat ik niet oud zal worden. Ik zal veranderen in het monster dat me heeft gecreëerd.

Het monster in me probeer ik op elke manier in toom te houden, vanaf het diepste punt in mijn gestel komt de woede naar boven. De woede dat mijn leven beheerst en enkel erger zal worden met de tijd. Mijn ogen staren naar de boeken in de kasten. Zonder iets te zien kijk ik naar de boeken vol geschiedenis en kennis.

Celeste slaat de bladzijde om, haalt me uit mijn diepe trans. In stilte vestig ik mijn ogen op de zwartgeklede vrouw. Haar ogen zijn gericht op de letters in het boek. Het lijkt op het eerste gezicht alsof ze zich niet beseft wat ze me zojuist heeft verteld, echter is er niemand die zich meer beseft wat woorden betekenen dat Celeste.

Mijn bewondering in de vrouw slaat over naar een intense woede. Via mijn levenslijnen voel ik de zwarte magie mijn lichaam overnemen. Mijn gedachtes glijden langs mijn moeder, nemen het haar kwalijk. Door mijn simpele gedachten aan mijn moeder verlies ik de controle die ik dacht te hebben.

'Waarom?'. Ik duw de letters tussen mijn tanden door, bijna uitspugend. Vol afschuw en woede verlaten de letters mijn lippen. Celeste haar ogen glijden vanaf het papier naar mij, in totale kalmte. Ik bal mijn vuisten en begraaf mijn nagels in mijn handpalmen.

'Waarom wat?', Celeste haar vraag is beheerst en zonder enige indruk. Mijn ogen gloeien, ik voel het aan de warmte die ze produceren. Het donkerblauw heeft plaatsgemaakt voor het gevreesde zwart.

'Waarom vertel je me dit?'. Met alle kracht die ik bezit probeer ik de controle te behouden. Celeste zet zichzelf recht en kijkt me diep aan. 'Omdat er hier dingen gaan veranderen. Hoe ouder je zult worden hoe dieper deze vloek je zal verslinden. Je bent niet instaat koningin te worden'. Alsof een mes mijn hart doorboort, de realiteit naar binnen slaat.

Ik verlies de controle in een fractie van een seconden. Ik trek een boek uit de kast en gooi hem, met een snelheid van boven de 150 kilometer per uur, richting Celeste. Geheel beheerst remt ze hem in de lucht en vangt hem alsof ik hem haar liefelijk toewierp. Haar gemak zorgt voor een aanwakkering van mijn woede.

Het volgende wat er gebeurt gaat als een waas aan mij voorbij. Boeken vliegen door de ruimte, kasten vallen als dobbelstenen langs elkaar heen en een intens geluid die door het gehele kasteel hoorbaar is galmt door de gangen. De zwarte vloek heeft mij overgenomen en laat me het gene wat ik bewonder totaal vernietigen.

Minuten glijden aan mij voorbij alsof het seconden zijn. Het gene wat me uit mijn complete trans haalt is een intens pijn aan mijn rug. Met een harde klap word ik tegen de muur geworpen, pijn en duizeligheid overspoelen mijn lichaam.

Ik glijd via de stenen muur op de vloer en blijf daar als een ingezakt hoopje zitten, roerloos en kijkend naar de vloer. Ik besef me op dat moment half wat er zojuist is gebeurd, wat ik heb aangericht. 'Luister Rafiki. Deze vloek is iets zeldzaams, iets dodelijks. Het is niet enkel dodelijk door jou hand voor anderen maar het is net zo dodelijk voor jou zelf'. Langzaam laat ik mijn hoofd naar boven glijden.

'Je hebt half geen besef welke schade je kan aanrichten op het moment dat je geen deel meer zal uitmaken van deze wereld'. Celeste spreekt deze woorden uit. Ze staat in een ruimte wat achter haar het op een regelrechte puinhoop lijkt. Boekenkasten liggen op elkaar, bezaaid met boeken en enkele bladeren vliegen door de lucht.

'Nuri haar regels zijn niet even passend maar wel het beste wat er momenteel van te maken valt, houd je daar dan ook aan'. Deze toon valt niet vaak vanuit Celeste haar mond, een moederlijke toon met een tint van wanhoop. 'Wat boeit het jou'. De eerste woorden die ik uitspreek, alsof het het walgelijkste is wat op deze wereld bestaat.

Celeste knielt voor me neer en kijkt me diep aan. 'Jij hebt half geen besef wat jij mij waard bent'. Dit is geen liefdevolle toon, eerder spottend. Ze zet zichzelf weer recht op haar zwarte hakken, kijkt dan langs mij heen. 'David brengt haar naar haar kamer'. De woorden verlaten niet Celeste haar mond, ze verlaten die van mijn vader.

Ik draai mijn hoofd langzaam richting de deur achter mij. Mijn moeder, de lijfwacht in opleiding, vader, Chea en Elien staan in de deuropening het tafereel te bekijken. Verschillende gezichtsuitdrukkingen zijn op hun gezicht getekend, van medelijden tot afschuw.

De jonge lijfwacht David zet na een paar seconden een stap naar voren, nog altijd zit ik op de vloer en kijk ik enkel voor mij uit. De jonge loopt in een snelle pas mijn richting in, houd voor mij halt. Hij steekt een nette hand naar voren, ik weiger zijn aanbod. In stilte zet ik mezelf recht en laat een laatste blik naar Celeste glijden.

'Als u mij wilt volgen'. Ik volg David door de deur langs degene die ik mijn gehele leven al ken, mijn moeder gun ik geen blik waardig. Ik voel hun ogen als pinnen in mijn rug terwijl ik David door de gangen volg. Zelfs in deze nacht loopt hij in een nette broek met een blauw overhemd, het is een deel van zijn normale outfit.

Zodra we de hoek omslaan en we uit het zicht zijn, laat ik een diepe zucht. 'Het is een leerweg'. De woorden verlaten Davids mond, waarna hij me een kleine glimlach toe speelt. Deze jonge ken ik al heel erg lang, zo lang als ik me kan herinneren. 'Jij hebt makkelijk praten', mompel ik.