Celeste

'Ze kunnen haar wel afzetten van de troon', mompelt Novak. Alle ogen zijn opeens op hem gericht. Zijn ogen kijken vooruit, zonder daadwerkelijk naar iets te kijken, weg in zijn gedachtes. 'En omdat er dan geen rechtmatige troonopvolger is kunnen ze de troon opeisen', vult Jamie aan. De dageraad heeft altijd al een hekel gehad aan Nuri op de troon.

Sinds Chanel koningin werd is de dageraad geen deel meer van de raadgevers en machthebbers, Chanel had de macht om de gevreesde mannen af te zetten en ze gedwongen een contract te ondertekenen. De enige voorwaarde die terugkwam in het contract was dat de dageraad de troon kan opeisen als er geen rechtmatige troonopvolger is.

Hoewel Nuri niet de dochter of verwant van Chanel was, had ze toch het rechtmatig recht. Chanel had in kleine letters in het contract laten zetten dat bij afwezigheid van een bloedlijn, de rechtmatige koningin kon worden gekozen. Hierbij geld helaas niet dat als de opvolger overlijdt of via een schandaal wordt afgezet.

Bij hun vorig bezoek was al duidelijk dat ze het moment gevonden hadden om iets te bedenken, in de wet staat dat het hun recht is. Hoe we er ook aan zullen trekken, ze staan in hun gelijk. Deze situatie lijkt met de dag uitzichtlozer te worden. Niet alleen gaan we Rafiki verliezen, ook onze macht.

De catastrofe die zal ontstaan bij het wegvallen van magiërs aan de macht is onoverzichtelijk. De Dageraad bestaat uit oude tovenaars die nog de gebruiken hanteren van de oudste stammen, witte heksen ook wel genoemd. Hun idealen zijn het uitroeien van, uit hun ogen, ''onwaardige''. Mensen, wolven en alle wezens die geen of gedeeltelijke macht ervaren zullen verdwijnen zonder een moderne magiër aan de macht.

Nu de mensen en de wereld van de wezens van elkaar gescheiden zijn loopt alles zoals het zou moeten, ook al heeft het niet mijn voorkeur. Wij weten van het bestaan van mensen, zij niet van die van ons. Het is een scheiding een lange tijd bestaat, iets wat Chanel na een lange tijd van onrust besloot. Herinneringen zijn gewist, op enkele na.

Niemand lijkt de intentie te hebben iets te zeggen, het overvalt ons allemaal. Ik richt mij op Rafiki, die er net zo verslagen bij staat als de rest van ons. 'Rafiki volg mij', draag ik haar op zonder zin in enige tegenspraak. Ze knikt enkel met haar hoofd. In plaats van richting het zwarte woud achter mij te lopen, loop ik richting het groen.

We naderen een groot groen grasveld, uitkijkend op het begin van de Andes. De plek is magisch en het voelt bijna alsof je op een totaal andere wereld bent beland. Het is die typische plek voor het begin van een gebergte, overal bloemen, vlinders, gras, een uitkijk op de toppen van de bergen en hun kabbelende beekjes. Het is één van de weinige plekken waar ik me nog veilig en rustig voel deze dagen. 'Het is hier prachtig', mompelt Rafiki achter mij. Een kleine glimlach verschijnt over mijn lippen en ik knik.

Ik laat mij in het gras zakken, achterovervallend op mijn rug. Het gras laat ik door mijn vingers glijden. Ik kijk in stilte naar de lucht, waar de wolken langzaam voorbijgaan. Een enkele vogel vliegt in volle vaart langs, voor de rest is het hier rust en vrede. Het leven heeft zo zijn rustige kanten, je moet ze alleen zelf plannen.

Naast mijn voel ik dat ook Rafiki in het gras is gaan liggen. Voor even lijkt alles normaal, geen pijn of dageraad. 'Waarom?'. Ik kijk niet om, ik weet wel wat ze bedoelt. 'Om je tijd te geven', is mijn eerlijke antwoord. Liegen heeft in deze situatie toch geen zin meer, ze kan ik mijn geheugen zien en voelen.

'Denk je echt dat er een oplossing is?'. Ik ben stil. Denk ik dat nog? Heb ik nog hoop? Ik heb mijn hoop nooit echt verloren maar ik weet nu niet meer of hij nog echt bestaat. Er is geen twijfel over mogelijk dat Rafiki moet sterven om Yin uit haar lichaam te krijgen. 'Nee'. Met mijn vingers pak ik een grasspriet vast en trek hem uit de aarde.

Ik hoor Rafiki zuchten. Het is een lange tijd stil. 'Hoe gaan we de dageraad weghouden?', vraagt ze. De wind, die langs mijn lichaam glijdt, zorgt ervoor dat mijn hoofd vanzelf leeg wordt, ik heb de energie niet meer om te denken aan oplossingen. 'Laten we dat later uitzoeken'. Mompel ik. Rafiki maakt een hummend geluidje en is een tijd stil.

'Hoe zit het tussen jij en mijn vader?'. Het moment dat ik in slaap zak, word ik door een hart stoppende vraagt tegengehouden. Ik draai mijn hoofd in een ruk, bekijk de kleine grijns op Rafiki haar lippen. Vanuit haar ooghoeken kijkt ze naar mij. 'Wat bedoel je?', vraag ik zo onschuldig mogelijk. Rafiki begint te lachen. 'Vergeet je nou dat ik je emoties kan voelen?'.
Ik laat mij zuchtend terug in het gras vallen.

Bij de gedachte van Jamie ontstaat er een blije glimlach op mijn gezicht. Raar om te bedenken dat ik naast de dochter van de man, en ze weet het. Ze lijkt eerder blij te zijn met die kennis dan dat ze me de nek om wil draaien. 'Er is niks', mompel ik. Rafiki begint te lachen.

'Celeste houdt me niet voor de gek. Zelfs voordat ik in je hoofd kon kijken wist ik al genoeg. De manier waarop jullie naar elkaar kijken, de tijd die jullie samen spenderen'