Rafiki

'Nee absoluut niet'. Mijn moeder staat op na haar woorden en is stellig overtuigd van haar mening. Mijn ogen glijden terug naar Celeste, die enkel moeilijk op haar lip bijt. Haar ogen staan bedenkelijk, alsof ze ver heen is in haar gedachten. Ik weet waarom mijn moeder het enige voorstel afwijst, ze heeft er ervaring mee.

Niet voor niets is de Narvik spreuk de meest gevreesde. De kans dat je overlijdt aan deze spreuk is groter dan dat je het overleefd, en als je al overleefd is maar de vraag wat de gevolgen zullen zijn. Bovendien is de macht die ik heb niet groot genoeg voor de spreuk, dat voel ik aan elke cel die mijn lichaam. Ik ben verzwakt, en dat zal enkel meer worden.
'Misschien moeten we het overwegen', de woorden verlaten zacht de mond van Celeste.

De twijfel is hoorbaar in elke klank van haar woorden. Zelfs haar woordkeuze vertelt me dat ze niet zeker is van haar zaak. Ik kan ook niet zeggen dat ik zeker ben van mijn mening. Ik ken de gevolgen en de manier van de spreuk, die nodigen mij niet uit. Ook weet ik de gevolgen van als ik het niet probeer, die is ook niet om naar huis te schrijven.

'Née we gaan er geen enkel moment over denken. Ik laat Rafiki niet eens een poging wagen tot het doen van deze dodelijke spreuk. Het is niet voor niets de dodelijkste spreuk'. Mijn moeder slaat haar armen over elkaar en gaat recht staan om haar punt te verdedigen. Ik bijt op mijn lip en bekijk het tafereel alsof het een toneelstuk is, het toneelstuk over mijn leven.

Ik sla de dekens van mij af en ga rechtop zitten. De wereld draait voor mijn ogen, maar dat laat ik mijn actie niet verpesten. Ik sta op en pak de rand van het bed vast voor de steun. Ik richt mij tot Novak, zijn donkerrode ogen bezorgt. Ik ken de man enkel van verhalen en vage herinneringen. De verhalen gaan altijd over zijn wijsheid, kennis en moed. Hij staat bekend als een held in onze historie. De man loopt al vele jaren rond op deze wereld.

'Ik waardeer je voorstel maar ik ben niet sterk genoeg om deze spreuk te overleven'. Ik hoor een opgeluchte zucht van achter mij vandaan komen, duidelijk uit de mond van mijn moeder. Ik zie in Novak's ogen dat zijn gedachtes door zijn hoofd schieten. Hij staat op van mijn bed en pakt voorzichtig mijn hand vast. Hij laat zijn ogen nogmaals over mijn zwarte lijnen gaan.

'De enige manier waarop we je tijd kunnen rekken is het in stand houden van je levenslijnen. Er moet een manier zijn om kracht terug te brengen, ik vraag me enkel af of die kracht vanuit jou zelf kan komen'. Het lijkt meer alsof hij zijn gedachtes hardop zegt dan dat hij het mij vertelt. Ik luister in stilte en probeer met hem mee te denken.

'Stenen? De Andes?'. Ik kijk op en zie mijn moeder de woorden uitspreken. Novak schudt zijn hoofd. 'Het moet sterker zijn dan dat', mompelt hij. Zijn hand verstevigd zijn kin en geeft hem de uitdrukking van nadenken. 'Het bloed'. Ik kijk op naar Celeste en zie haar ogen heel ver weg glinsteren. Ik snap haar voorstel niet maar iedereen om mij heen lijkt dat wel te doen.

'Elien veranderde door het bloed van Chea, dat moet kunnen'. Celeste lijkt opgewekt. 'Het zou kunnen werken. Al betwijfel ik of Chea daar sterk genoeg voor is. We praten hier over een heel ander soort kwestie. Elien was zo omdat hij zo is, we hoefde hem enkel tijdelijk te veranderen zodat hij niet opviel. In dit geval moeten we Rafiki in leven houden', Novak is duidelijk.

'Is het een optie om Noa om hulp te vragen?'. We kijken allemaal op naar de deur, waar Chea heeft plaatsgenomen. Af en toe vergeet ik het bestaan van de jongen. Noa is de ongeplande zoon van Chea en Elien. Nooit is duidelijk geworden welke band die twee met elkaar deelde tot het moment dat Chea ongepland zwanger raakte. Nog altijd zijn ze niet officieel bij elkaar.

Noa is inmiddels begin twintig en woont hier al jaren niet meer. De jonge tovenaar woont verscholen in het woud. Zijn band met zijn ouders is gecompliceerd maar niet zonder liefde. Het leven hier is simpelweg niet voor hem weggelegd, daarin lijkt hij veel op zijn ouders. Qua uiterlijk is ook duidelijk zichtbaar wie de jongen zijn ouders zijn, zijn pikzwarte haar en blauwe ogen is een goede combinatie van beide.

Nuri knikt om Chea haar voorstel. 'Laat een wacht hem halen'. Chea schudt gelijk haar hoofd. 'Ik ga met Rafiki te paard'. Hoewel mijn moeder het duidelijk niet eens is met Chea haar besluit, is ze niet in de plaats om er tegenin te gaan. Ze knikt enkel. Ik kijk Chea aan en zie een kleine grijns op haar lippen ontstaan.

'Kom je Rafiki', Chea verbreekt de stilte die was ontstaan. Nog altijd sta ik te wankelen op mijn benen met mijn hand aan het bed voor versteviging. 'Daar is ze niet sterk genoeg voor'. Ik kijk mijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen aan. Om haar het tegendeel te bewijzen begin ik met kleine stappen richting Chea te lopen. Stap voor stap gaat het beter en vind ik mijn balans, totdat ik voor Chea sta.

Haar ogen staan tevreden, alsof ze wist wat er zou gebeuren. 'Wacht niet op ons'. Chea grijnst en draait zich om na haar woorden. Ze begint de gang in de lopen. Ik versnel mijn pas en begin naast haar te lopen. 'Moeten we onze spullen niet pakken?'. Ondanks dat ik Chea al een tijdje ken is haar plan niet geheel duidelijk. Haar blauwe ogen glinsteren. 'Nee dat komt wel goed'.

'Gaan we echt naar Noa?', vraag ik lichtelijk verward. 'Ja we gaan zeker naar Noa, enkel niet te paard'. Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Waar gaan we dan mee door het bos?'. Inmiddels vervolgen we onze weg door de gangen totdat we bij de buiten deuren komen. 'Dat kan ik beter aan jou vragen'. Mijn ogen vergroten zich tot schotels en honderden vragen spelen door mijn hoofd.