Anderhalve week later, maandagochtend. Ik heb amper kunnen slapen van de zenuwen. Vandaag begint het Examen. En de druk is groter dan ooit. Falen of slagen. Ik hoopte dat ik beter had kunnen slapen, zodat ik meer energie had. Maar dat is het ding met je brein. Zodra je hem echt nodig hebt, blokkeert hij.

Bij het ontbijt is het stil aan tafel. Mijn vader leest de krant en bespreekt het nieuws met mijn broertje, Luke. Ik, mijn moeder en mijn zusje Zoë eten stil van onze muesli. Zoë is 10 en uitgekozen voor het ziekenhuis, net zoals mijn moeder destijds was.

'Ik ben trots op je, hoor, het maakt niet uit wat er gebeurd,' zegt mijn moeder na een tijdje. Ze moest eens weten wat er kan gebeuren. De angst voor Hiems en de mensenproeven wekken een misselijk gevoel op. Ik weet dat ik moet eten omdat ik energie nodig heb, maar het liefst zou ik het allemaal laten staan.

'Ging het maar zo makkelijk,' fluister ik. Mijn moeder lijkt wél op mijn oma. Hoewel zij niet in het leger is gegaan, is mijn moeder veel dapperder en sterker dan ik. Ze was praktisch en in staat om haar angst en emoties op zij te schuiven. Zoë heeft dat van haar. Zoë is sterk en ik ben trots op haar als ik haar aan het werk zie. Ik weet nog wel dat ik een paar jaar geleden Zoë uit school moest halen. In onze straat zagen we een oude man vallen. Terwijl ik daar maar zielig bleef staan, snelde Zoë naar de man toe en verbond de wond handig met een paar zakdoekjes. Mijn ouders zeggen dat Zoë kans maakt om echte chirurg te worden in het ziekenhuis, en ik geloof het graag, want Zoë is slim.

In mijn kamer strijk ik over mijn trainingsoutfit. Iedereen heeft dezelfde outfit: een zwarte hardloopbroek met aan de zijkanten een verticale lichtblauwe streep, een zwart hemd en daarover een zwart vest met dezelfde verticale strepen aan de zijkant. In de zomer, als het echt heel erg heet is, trekken we onze vesten uit en mogen we korte broekjes aan, maar we weten dat Kiera een hekel heeft aan dat outfit. Ze noemt het onpraktisch, maar dat is volgens mij vooral omdat veel van de meisjes die in de horeca werken korte broekjes en hemdjes dragen. Kiera houdt niet van dat soort meisjes.

Daarna ga ik weer naar beneden. Ik neem alle succeswensen van mijn familie in ontvangst met een zwakke glimlach, terwijl mijn buik kriebelt van angst.

Zenuwachtig loop ik naar de trainingszalen. Ik kan me niet voorstellen dat ik deze route, die ik twaalf jaar lang heb gelopen, amper meer zal lopen.

Ik ben de eerste, eenmaal aangekomen. Ik laat me trillend op de bank zakken en bestudeer mijn nagels omdat ik niets anders weet te doen. Gelukkig komt Mara over niet al te lange tijd aan. Ze is vroeg voor haar doen, maar dat ben ik ook. 'Je bent op tijd,' zeg ik. 'Ook zo zenuwachtig?'

'Nou ja, ik wist dat jij vroeg zou komen, want dat doe je altijd als je zenuwachtig bent. Dus ik dacht, ik ga ook wel op tijd, dan kan ik jou gezelschap houden.'

'Dat is lief.' Ik glimlach.

'Zo ben ik.'

Mara ziet er anders uit. Anders dan anders. Ze heeft nog steeds dezelfde outfit aan, hetzelfde zwarte, steile haar in een kenmerkende hoge paardenstaart, dezelfde bruine ogen. Maar ze ziet er indrukwekkender uit. Haar paardenstaart is nog hoger en strakker dan normaal. En ze heeft make-up gebruikt. Haar jukbeenderen lijken hoger en haar ogen donkerder, ongetwijfeld door de eyeliner waarmee ze het heeft omrand. Ik weet niet precies waarom ze zich zo heeft opgemaakt, maar vermoedelijk om zich zekerder te voelen over haarzelf. Want iedereen heeft op dit moment een beetje zekerheid nodig.

Zelf gebruik ik amper make-up. Altijd als ik mascara op heb, voel ik me alsof ik net wakker ben geworden  en mijn ogen niet goed aan het licht kunnen wennen. Volgens mij kunnen mijn wimpers het gewicht niet aan. Het enige wat ik wel gebruik is lipbalsem, om mijn lippen te laten beschermen en helen. Ik heb vaak last van droge lippen. Mijn moeder zegt dat het komt omdat ik er te veel op kauw als ik zenuwachtig ben.

...Zoals nu.

Andere klasgenoten druppelen ook binnen, maar er wordt bijna niets gezegd. Iedereen is zenuwachtig, dat zie ik aan de gezichten. Want hoe goed iedereen ook is, als je vandaag faalt kun je de toekomst vaarwel zeggen. Deze meiden weten nog niet wat hun te wachten staat als ze falen en ergens zou ik willen dat ik dat ook niet wist, want ik ben al zenuwachtig genoeg zonder dat ik ook nog voor de dood moet vrezen.

Ik kijk om me heen. Diane en Lauren, de beste leerlingen, tonen geen angst. Hun blikken zijn gevuld met concentratie en vastberadenheid. Zij moeten zichzelf niet redden van de dood, zij moeten zichzelf bewijzen.

Ik denk aan gisteren, toen ik dacht dat angst je sterker maakt. Nu geloof ik dat niet meer. Ik voelde toen geen angst, ik voelde spanning. Maar als je echt bang bent, is die angst in staat om je te vernielen.

Talia en Amira, een meisje met erg lang zwart haar dat altijd in een vlecht zit, komen ook binnen. Op zachte toon beginnen ze met elkaar te praten. Zodra Bridget zich bij hen voegt wordt de frequentie flink opgevoerd.

Ten slotte komen ook Nadia, Felicity en Luciane binnen. Ze lachen en giechelen van de zenuwen, maar ik zou willen dat ze gewoon ophielden en iedereen hun rust gunden.

Stipt 9 uur komt Kiera binnen om ons te begeleiden naar een speciale Examenruimte. Ze vertelt ons dat we vandaag in plaats van de fysieke training getest zullen worden op onze kennis.

Er staan tien tafels en stoelen, uit elkaar geschoven om afkijken te voorkomen. Op elke tafel liggen vijf gelijnde A4'tjes en twee pennen, een voor als de ander stuk gaat. We worden willekeurig aan een tafel gezet. 'Jullie hebben drie uur,' zegt Kiera. 'Zodra de timer afgaat, dien je je pen onmiddellijk neer te leggen - de straf is anders puntenaftrek. Zijn er nog vragen?'

Bridget steekt haar hand op. 'Wat als ik naar het toilet moet?' Ze friemelt zenuwachtig aan de kraag van haar trainingspak. Een paar mensen grinniken. Eigenlijk ben ik best wel benieuwd naar het antwoord, want ik doe het in mijn broek van angst.

'Dan steek je je vinger op of zoiets en dan kan je naar het toilet achter in het klaslokaal. Als je er te lang over doet, kom ik je halen.'

Bridget rimpelt haar neus en knikt. 'Begrepen.'

'Mooi zo. Zijn jullie er klaar voor?'

Iedereen knikt schaapachtig, maar niemand is er echt klaar voor.

We krijgen een map met papieren uitgedeeld. Ik klik mijn pen aan en blader door de map, op zoek naar de eerste vraag. Boven aan het antwoordformulier vul ik mijn naam in. Luna Redcliff.

Vraag 1. Benoem de gehele naam van de eerste president van de republiek Fuga:

Simpel. Snel schrijf ik Mary-Jay Ellen Bell op. Iedereen kent haar naam, maar ik denk dat de Examenmakers verwachtten dat wij niet haar gehele naam zouden opschrijven inclusief middelnaam, Ellen.

Vraag 2. In welke gedeelten van Fuga werden de kernbommen in 2260 tot werking gebracht? Noem steden.

Ik klik een paar keer met mijn pen - nu begrijp ik waarom mijn broertje dat altijd doet als hij bezig is met zijn huiswerk voor de Studie. St. John's sowieso, want dat was de hoofdstad. Maar ook de stad Nain, in de provincie Hiems is flink getroffen, waardoor Hiems, dat toen nog een andere naam had, veel emigratie heeft moeten doorstaan.

Vraag achter vraag wordt gesteld. Sommige zijn erg makkelijker, maar bij andere wordt een uitgebreid antwoord verwacht. Na een half uur zijn mijn handen helemaal beurs en zitten er inktstrepen op. Ik word duizelig bij de gedachten aan nog tweeënhalf uur.

Na nog zo'n anderhalf uur gevuld met het opschrijven van geschiedenis van voor de oorlog en daarna, van tijdens de oorlog en tijdens de reiniging, van oorzaken en aanleidingen, leg ik mijn pen neer. Ik schud met mijn handen om er gevoel in te krijgen, sla de bladzijde om en lees de volgende vraag.

Vraag 38. Wat zou jij kunnen betekenen voor de toekomst en hoe zou jij bij kunnen dragen aan vrede en genoegdoening?

Huh? Ik herlees hem. Ik snap hem niet. Wat ik bij zou kunnen dragen...? Vrede en genoegdoening...

Die woorden passen niet bij elkaar. Vrede en genoegdoening. Vrede en wraak - vrede en oorlog.

Ik ril. Voor die genoegdoening, die óórlog, word ik ingezet. Voor wraak op de nakomelingen van het volk waarvan de leiders de kerncentrales hebben gebruikt. De Petriniërs, ons buurland heeft een lange geschiedenis met ons. Toen we eerst nog een verenigd Canada waren, brak er oorlog uit en hadden de Verenigde Staten Canada veroverd en het nieuwe land samen omgedoopt tot simpelweg Amerika. De Canadezen pikten dat echter niet. De provincies in Canada probeerden zichzelf uit de greep van het machtige Amerika te werken - echter, niet iedereen was succesvol. Ons volk, gelegen in het zuid-oosten, was het eerste dat daarin slaagden. Het vrije land werd door Amerika Fuga genoemd, als in het Latijnse woord voor vlucht. Volgens hen waren wij laf en hopeloos, we waren simpelweg een zielig volk dat op de vlucht was. Het was een geuzennaam die we zonder eer droegen.

De provincie van onze westerburen kwam ook vrij uit de verzwakkende greep van Amerika. Zij noemen zichzelf Petrinië, afgeleid van het Griekse woord Petra, rots. Want, in hun woorden, zij stonden zo stevig als een rots.

Petrinië en ons volk hadden een goede band. We waren de opstandelingen, en waar Amerika er niet voor ons was, waren wij er voor elkaar.

Tenminste, totdat in 2258 Petrinië besloot dat zij ons stuk land wilden. Ze stelden voor om samen een republiek te vormen. Wij weigerden. En dat was het begin van de oorlog.

Petrinië trok zich niets van ons verzoek aan. 'Als jullie je niet toegeven, dan zullen wij daar hardhandig voor zorgen,' riepen ze voordat ze ten strijde trokken. Ze probeerden delen van ons land te veroveren. Wij gaven ons niet over. Toen zetten ze de kernwapens in. Grote delen van onze bevolking weggevaagd. Op straat was meer bloed te zien dan er tegels waren. Stukken land werden vergiftigd en virussen verspreidden zich.

Maar het allerergste was de DNA-aandoening die simpelweg bekend staat als de Mutatie. De testosteron-afbreuk. De aandoening die een heel geslacht heeft uitgeschakeld.

Toen de Petriniërs zagen wat er gebeurd was met ons land, en voornamelijk de mannen, wilde ze niet meer bij ons horen. Dat was het moment dat we echt een losse republiek startte, Fuga, naar de geuzennaam die was veranderd in een naam met eer.

Ik weet hoe alle kandidaten van de presidentsverkiezingen in 2260 heten, ik weet de wetenschappelijke werking van de kernwapens die gebruikt zijn, ik weet zelfs alle deelstaten van het voormalige Canada.

Maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat ik kan bijdragen aan de vrede, de genoegdoening, wat dan ook, voor Fuga.

Ik knijp mijn ogen dicht, haal diep adem, en open ze weer, alsof ik verwacht vervuld te zijn met nieuwe ideeën en inspiratie.

Het enige wat ik zie is de klok en de secondewijzer die in een rap tempo zijn rondje draait.

Deze vraag gaat verder dan een politiek correct geformuleerd antwoord. Deze vraag, heel onopvallend gesteld tussen al die andere vragen, is een nieuwe test. Een test van zelfkennis, een persoonlijkheidstest. Bescheiden? Arrogant? Vastberaden?

Eerlijk zijn, Luna. Wees eerlijk. Als je naar jezelf kijkt, je vaardigheden, wat zou je dan zeggen?

Ik denk dat ik voor vrede en genoegdoening zou kunnen zorgen door mijn strategie. Ik ben zeker niet een blok pure kracht. Maar mij pakken ze niet snel - ik heb de snelheid. Ik denk dat ik mijn tegenstanders te snel af kan zijn, letterlijk en figuurlijk. Ik heb mijn tegenstander op tijd door, ik kan in het leger aan de strategie werken. Zo zou ik Fuga kunnen dienen,

Zou is het sleutelwoord in mijn antwoord, onopvallend tussen de regels gebruikt. Om niet al mijn waardigheid aan mezelf te verliezen.

Het is een kleine bluf, dat is waar. Maar ik kan hier niet alleen aankomen met messenwerpen en rennen, ik moet ook echt iets waard zijn in hun ogen. Een kleine bluf, maar gebaseerd op de waarheid.

Noem het strategie.

~O~

Pampadam. Sorry voor de stilte. Ik was een tijdje druk bezig met Photoshop aan het experimenteren en zo (eigenlijk had ik stiekem allang dit hoofdstuk af maar ik wil nog steeds een voorraadje hebben). Ik denk niet dat de cover voor de Mutatie ooit door mij gaat worden overtroffen, maar ik wil toch Photoshop een beetje onder de knie krijgen. #tienjaarlater.

Eigenlijk ben ik niet zo tevreden over dit hoofdstuk maar ik ben te lui om hem te herschrijven, dat doe ik wel als ik bij de uitgever terecht kom die dit boek wil uitgeven en die niet bestaat.

Ik vind sterretjes schattig. Kijk maar naar het stemknopje. Superschattig toch?

Oké. Dat was het.

xRosa