'Kijk dit pak dan,' giechelt Mara in mijn oor terwijl ze ronddraait in een van de misschien wel lelijkste pakken die ik ooit heb gezien. Het heeft een vage bruingroene kleur, te lelijk om een echte kleur genoemd te worden. Er zitten verfspetters op die er duizenden malen zijn geprobeerd af te wassen, met het effect dat de stof fors verbleekt is.

'Hip,' zeg ik, terwijl ik mijn hand door de vele pakken laat gaan, op zoek naar een goede maat.

'Ik denk dat ik hem ga stelen,' zegt Mara achter me. 'Ik wil hem elke dag aan.'

'Dan kun je er beter twee meenemen, voor als de ene in de was is. Of drie.'

'Alsof je verschil ziet met een schoon pak en een vies pak.'

'Dat klopt.' Ik grinnik.

Er klinkt een klop op de deur en Kiera komt zonder schaamte de kleedkamer binnen. 'Over drieënhalve minuut moeten jullie allemaal klaarstaan en verzamelen bij de eerste barak. Als jullie te laat komen, gaan we langer door.'

'Tot uw orders, commandant,' roept Talia, een van de meisjes uit mijn klas. Kiera werpt haar een ziedende blik toe vanwege de sarcasme. Een paar meisjes gniffelen.

'Nog een zo'n opmerking en jij mag sowieso nablijven vandaag.'

'Ik was alleen aan het oefenen voor het leger,' antwoordt Talia zonder blikken of blozen. Ik heb respect voor haar, want ik zou het begeven onder Kiera's blik.

'O?' zegt Kiera, de sarcasme druipend van haar stem. 'Wat dacht je er dan van dat we vanmiddag samen na de activiteit de werking van het leger doornemen?'

'O, nou.' Een lichte blos stijgt naar Talia's wangen. 'U hoeft het ook niet te overdrijven, hoor.'

'Het verbaast me dat je nog niet gewend bent aan mijn hartelijke aard.' Kiera kijkt naar haar horloge. 'Nog drie minuten meiden, schiet op!'

'Shit,' fluister ik. Ik begin als een gek mijn kleren uit te trekken en zoek ondertussen mijn maat tussen de pakken.

Drie minuten later sprinten Mara en ik naar de eerste barak. We zijn vijftien seconden te vroeg.
 
Iedereen begint af te tellen naar nul, maar Kiera fluit op haar fluitje, een vreselijk ding met een nog vreselijker schel geluid dat ze altijd bij zich heeft. 'Stil eens meiden, jullie zijn toch geen kleuters meer,' spreekt ze ons toe.

Ik weet zeker dat iedereen nu in zijn hoofd telt.

Precies op nul komt er een vrouw aan lopen met een kar geweren achter zich aan. Het zijn niet echte goedwerkende geweren meer. Daarvan zijn er heel weinig in Fuga. Dat is ook de reden dat we meer les krijgen in wapens zoals zwaarden, messen en bogen. We hebben wel eens schietles gehad, maar worden daar niet erg veel op getraind. Er is weinig kans dat we aan het front pistolen en geweren tot onze beschikking zullen hebben.

Iedereen krijgt een geweer uitgedeeld. Ze zijn, zo vertelt de vrouw, gevuld met verfpropjes.

'Doen ze pijn?' vraagt Bridget een meisje van veel woorden en weinig daden.

'Een beetje. Het doet geen pijn, je voelt het wel. Dat is juist goed, helpt het fanatisme. Maar geloof me, het doet lang niet zo veel pijn als een echte kogel.'

Ik vraag me af of ze dat dan wel eens heeft gevoeld.
 
Onze klas wordt in helften opgedeeld, twee teams van vijf meiden. Ik word gedwongen afscheid te nemen van Mara - lid van team Rood. Ik ben team Blauw, samen met Diane, Bridget, Lauren en Luciane. Lauren is niet het type waarmee ik om ga, ze is hard en fel, maar toegegeven, een heel goede vechter. Luciane is een sterke en behendige meid, en ik kan het best goed vinden met haar. Ze is best vriendelijk.

Bridget klapt in haar handen. 'Meiden, ik voel dat we gaan winnen. Ik bedoel, we hebben Diane en Lauren!'

En Luciane en Luna dan?

Bridget is nooit echt subtiel geweest. Volgens mij is dat ook precies de reden waarom ze haar in het leger hebben geplaatst. Ze is niet bijzonder behendig, atletisch of sterk. Maar Bridget lijkt zo weinig om andermans gevoelens te geven, dat ze er geen problemen mee zou moeten hebben te doden in de oorlog.

Een angstig gevoel bekruipt me weer bij het droevige vooruitzicht van mijn leven.

We worden in een gebied van loopgraven en bunkers ingeleid. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom Kiera wilde paintballen. Het schept een oorlogs-setting, en over minder dan drie maanden zal ik daar aan het front staan.

Misschien ben ik over drie maanden wel dood.

Met gemende gevoelens zet ik mijn voeten in het rulle zand. Misschien is het goed om dit mee te maken. Door dit soort ervaringen weet ik tenminste waar ik op voorbereid moet zijn.

'Teambespreking!' roept Diane. We lopen allemaal naar haar toe - die invloed heeft ze nou eenmaal.

'Oké, dus het is simpel gezegd de bedoeling dat wij de anderen zo veel mogelijk raken, en zij ons het minst. Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga aanvallen.'

En dat is wat Diane een teambespreking noemt.

'Ik ook,' zegt Bridget, en Lauren humt. Luciana en ik glimlachen schaapachtig naar elkaar.

Er klinkt een knal en iedereen rent weg, allemaal een andere kant op. Alleen Lauren en ik blijven staan. Lauren draait met haar ogen, houdt haar geweer in aanslag en jogt dan naar een stelletje bunkers.

Oké.

Ik moet proberen de confrontatie te vermijden. Ik durf te wedden dat de meeste mensen me eerder zouden kunnen raken dan andersom, dus ik help mijn team het meest door maar gewoon uit de buurt van iedereen te blijven.

Ik wandel over het woestijnachtige zand, op weg naar de andere kant voor het speelveld. Af en toe zie ik een bunker. Ik zou me ook in een bunker kunnen verstoppen. Ik overweeg de mogelijkheid. Ik doe het uiteindelijk niet, want als er dan iemand binnenkomt, wat me eng lijkt, zit ik in de val.

Ik struin langs een hoop bunkers, niet wetend wat te doen. Ik snap niet waarom paintballen zo gehypet wordt, het is toch echt niet heel -

Geritsel. Vliegensvlug draai ik me om. Mijn hart begint sneller te slaan. Ik neem de omgeving in me op, op zoek naar een onenigheidje in de omgeving.

Ik haal een hand door mijn haren en loop verder, mijn oren gespitst op geluid.

Nu ik toch niets te doen heb, laat ik de gedachten van mijn toekomst nog tot me bezinken. Zou ik eventueel kunnen vluchten in de vakantie? Zouden ze de moeite nemen om me op te sporen en in het leger te plaatsen, of nog erger, zouden ze me veroordelen en straffen? Deserteren wordt zeker gezien als landverraad. En iedereen weet welke straf staat op landverraad.

Een blinddoek en een pijl door het hart. Als iemand echt een grote misdaad heeft begaan, dan zal hij aan de galg moeten worden gehangen.

Galg. Pijlen. Oorlog. Vrijheid. Rijkdom. Resp-

Er klinkt een harde knal en een stekende pijn in mijn been volgt. Ik slaak een geschrokken kreet. Hinkelend op een been draai ik me om. Ik hou mijn geweer stevig vast.

Ik zie een geweer en bruine haren uitsteken bij een bunker. Ik richt me op het sillouet. Ik haal de trekker over, het ding geeft een grote tegenslag.

Het belandt ergens naast haar. De aanvaller, aan het bruine haar te zien is het Nadia, schiet terug. Ze mist. Ik durf mijn been weer stevig neer te zetten en schiet nog een keer. Ik weet niet zeker of ik raak of niet, maar ik neem het risico niet om dichter bij te komen. Na het tweede schot jog ik weg. Ik hoor nog een knal, maar voel het niet.

Na een tijdje laat ik me in een lange geul van anderhalf meter vallen, waarin ik kan lopen. Zo val ik niet op. Als ik iemand tegen het lijf loop, heb ik een probleem, maar het is een risico dat ik bereid ben te nemen.

Verderop hoor ik schoten en een gil. Iemand is geraakt en ze kunnen allemaal zeggen dat het niet pijn doet, dat doet het wel. Ik veeg met mijn vinger langs de plek waar ik ben geraakt. Ik voel een drukkende pijn. Dat wordt waarschijnlijk een blauwe plek.

Fantastisch. Na vandaag zit ik vast vol met blauwe plekken.

Vervolgens zie ik iemand deze kant opkomen. Ik leg mijn geweer op de rand en richt. Nu ik stevig op mijn benen sta, kan ik beter richten. Ik schiet en ik raak. Triomfantelijk verberg ik mezelf. Mikken kan ik heus wel.

Er vliegt een verfkogel over mijn hoofd, maar het slachtoffer kan mij niet zien, dus ze kan me ook niet raken.

Ik besluit de gok opnieuw te wagen en schiet nog een keer. Gelukkig is hij weer raak. Ik lach in mezelf als ik een zwarte paardenstaart verstoord zie wippen. Het is Mara.

Ze schiet terug, dit keer dichter bij. Met gebukt hoofd ren ik langs de geul. Mara verdwijnt na een tijdje en we zijn allebei weer veilig. Dat neem ik aan, tenminste.

De rest van de tijd slijt ik in de geul, wachtend op een knal en de mededeling dat de wedstrijd is afgelopen.

Die komt al gauw. Zodra wij het schot horen probeer ik uit de geul te klimmen. Het gaat ingewikkeld, omdat de geul best diep is. Ik schuif mijn geweer op de rand van de geul zodat ik mijn armen vrij heb. Met mijn rechtervoet zoek ik naar een onevenheidje in de wand. De wand is redelijk vlak, maar toch vind ik een paar bobbels. Ik leg mijn armen op de grond en klem met mijn armen de rand vast, zodat ik mezelf via de bobbels omhoog kan hijsen. Ik zie Mara vlakbij me lopen, en zij merkt mij ook op, waarschijnlijk vanwege het schurende geluid dat mijn pak maakt. Ze glimlacht half als ze mij ziet. 'Dus jij was het, stiekeme scherpschutter.'

Ik grijns. 'Had je echt niet door waar ik was?'

'Nee, duh. Anders had ik je wel geraakt. Zo scheel ben ik nou ook weer niet, hoor.'

Ik grinnik. 'Dat weet ik.' Opeens schiet me iets te binnen. We naderen het verzamelpunt al. 'Mara?'

'Ja?' Mara fronst haar wenkbrauwen. 'Is er iets?'

Ik aarzel. 'Nou, nee. Maar kunnen we misschien vandaag na klas afspreken?'

'Uh...' Mara's wenkbrauwen schieten omhoog. 'Tuurlijk.'

'Redcliff, Newberg!' klinkt Kiera's harde stem. 'Schiet eens op! Het is geen theekransje!'

Tezamen sukkelen Mara en ik naar de groep van wachtende meisjes.

'Jullie zijn vast benieuwd naar de uitslag,' zegt een vrouw, dezelfde vrouw die ons de geweren gaf. 'Ik zal jullie niet langer in spanning houden.'

Dat doet ze toch, want ze blijft tergend lang stil. Althans, dat zou ze doen, zij het niet dat het me geen bal uitmaakt.

'Team Rood.' Dat is Mara's team. '17 punten.'

'Team Blauw. 15 punten.'

De leden van het rode team beginnen te joelen en Diane werpt ze een giftige blik toe. Ik kan een grijns niet onderdrukken. Ik ben maar één meer geraakt en heb twee keer anderen geraakt. 'Aan mij ligt het niet, meiden.'

Diane draait met haar ogen. 'Applaus, Redcliff.'

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang.

Luciane frunnikt aan haar staart, waar een paar rode spetters verf in zitten. 'Kom op, meiden. Tijd voor revenche.'

Zo schrijdt de dag voort. Af en toe winnen we, af en toe verliezen we. Ik verricht niet veel heldendaden. We spelen ook een keer gelijk, wat leidt tot een grote discussie tussen de teams.

Opgelucht begeven Mara en ik ons om half vijf, bevrijdt van de vreselijke pakken, op straat. 'Naar wie gaan we?' vraag ik.

Ze haalt haar schouders op. 'Het kan bij mij.'

'Zijn jouw ouders thuis?' vraag ik, want ik heb geen zin in andermans bemoeienissen bij het gesprek wat ik wil houden.

Mara snapt al waar ik naar toe wil gaan en wijst naar een cafeetje op de hoek van de straat. 'Waarom halen we daar geen bakje koffie?'

'Is goed,' stem ik in.

Even later geniet ik van ik de verrukkelijke zoete geur op van koffie en karamel. Ik scheur het suikerzakje met mijn nagels open en gooi het leeg in mijn mok.

Mara speelt met haar vork en snijdt een stuk van haar brownie af. 'Wat is er nou aan de hand?'

Ik kijk behoedzaam om me heen om er zeker van te zijn dat niemand meeluistert. 'Nou, kijk.' Ik zucht en neem een slokje koffie.

Dom idee.

Ik hoest de koffie uit in mijn servet. Ik had moeten weten dat net geserveerde koffie nog veel te heet is. Nadat ik ben uitgehoest, begin ik zo: 'In ieder geval... Het zit dus zo.' Ik schraap mijn keel, op zoek naar de goede woorden. 'Ik ben bang.'

Ik verwijt het Mara niet wanneer zij verbaasd haar wenkbrauwen optrekt. 'Waarvoor?' vraagt ze. 'Voor de Examens? Die kun je heus wel halen, echt, geloof me, het komt goed.'

'Nee, dat is het niet. Het is meer voor ná het Examen. Ik bedoel...' Ik bijt op mijn lip. 'We moeten wel de oorlog in, Mara.'

Nadenkend roert ze in haar koffie. 'Ja, dat klopt. Maar Luna, we hebben geen keuze. Het loopt heus niet zo'n vaart.'

'Dat is het hem nou juist,' protesteer ik. 'Misschien hebben we wel een keuze.'

'Ik luister,' zegt Mara sarcastisch.

'Wat als we het Examen niet halen? Ik zal vast werkloos worden, maar hoe erg is dat in vergelijking met het vechten in de oorlog?'

Mara's blik verhardt. 'Dat is echt het domste idee ooit.'

'Hoezo? Wat is het ergste wat me kan gebeuren? Op straat leven en arm zijn, oké. Maar dat is nog altijd beter dan doodgeschoten worden in een oorlog die nergens op slaat. Zo ben ik tenminste vrij zijn.'

Mara schraapt haar keel. 'Ik denk dat je het een beetje overschat, Luna.'

'Nou en? Het is mijn keuze!' Waarom kan ze niet eens het kleinste beetje begrip opbrengen? Is zij dan niet bang voor wat er komen gaat?

Mara zucht. 'Goed, oké. Ik wil dit je eigenlijk liever niet vertellen, maar het moet maar.' Ze trekt haar zwarte paardenstaart strak, alsof ze weet dat ze er zo indrukwekkend uit ziet. 'Denk je dat je vrijheid krijgt als je faalt? Want het tegengestelde is waar. Luna, als je het Examen niet haalt wordt je helemaal niet vrijgelaten op straat. Je weet dat de regering wil dat je "Fuga zo optimaal mogelijk dient". Denk je dat ze je dan op straat rond zullen laten zwerven? Denk je dat?'

'Ze zeggen anders van wel,' verdedig ik mezelf. 'Waarom zouden ze daar over liegen?'

Mara schudt haar hoofd. 'Soms ben je zo naïef. Ze zouden daarover liegen omdat de waarheid nog erger is, nog veel erger. Je kent Hiems toch wel?'

Ik knik, beledigd om Mara's denigrerende woorden. Hiems is een provincie helemaal in het noorden van Fuga. Er wonen weinig mensen, omdat het er erg koud is.

'Daar wordt je heen gebracht als je het Examen faalt. Daar wordt iedereen gebruikt voor proeven, mensenproeven. Ze zullen medicijnen op je testen waardoor je verminkt raakt. Ze zullen je optimaal proberen te gebruiken, waardoor ze medicijnen testen op allemaal verschillende organen. Je zal een langzame en pijnlijke dood sterven. Echt waar, je zal wensen dat je maar meteen kon worden neergeschoten.'

'O.' Ik probeer het verhaal te bevatten. Het klinkt vreselijk, en ik snap opeens heel goed waarom ons wordt voorgehouden dat we "simpelweg" werkloos worden als we falen. In feite is het nog niet eens gelogen. Ik bedoel, ik durf te wedden dat niemand die naar Hiems wordt gestuurd voor de proeven, een contract krijgt aangeboden. Nee, stel je voor wat er gebeurd als deze informatie uitlekt.

Met een ruk hef ik mijn hoofd op. 'Mara, hoe weet jij dit?'

Mara haalt haar schouders op. 'Je weet dat mijn zus in de geneeskunde werkt. Ze moest voor de ontwikkeling van medicijnen ooit naar Hiems, waar dus een groot medisch centrum is. Toen is ze erachter gekomen. Maar Luna, niemand mag dit weten.'

'Maar met dit soort informatie kan je levens redden. Stel je voor wat er zou gebeuren als-'

'Als ik dit soort informatie aan anderen vertel, maak ik alleen maar een einde aan mijn eigen leven. Eventueel dat van mijn zus,' merkt Mara op.

'Maar-'

'O alsjeblieft, je bent net een klein kind. Je mag dit aan niemand, ik herhaal, níemand doorvertellen. Als je ook maar een beetje om me geeft, hou je je mond. Ik heb je dit maar om een reden vertelt, en dat is omdat ik niet wil dat jou dit overkomt.'

Ik knik terwijl de woorden langzaam tot me doordringen. Opeens is alles omgedraaid. Ik moet alles op alles zetten om het Examen te halen, anders is het met me gedaan.