Het scherpe gering van de bel klinkt. Ik sta op en strijk mijn kleren glad, ietwat onzeker. Ik voel me prettig in deze kleding, mijn strakke zwarte broek en wijnrode trui met boothals, maar ik heb geen idee of het ook voldoet aan de maatstaven van Nadia, Luciane en Felicity.

'Ik ga,' roep ik naar mijn moeder, die al lang blij is dat ik iets sociaals doe — zonder alleen met Mara om te gaan — en me daarom ook wat geld heeft gegeven. Niet dat ik veel op mijn moeder let, want sinds ze mij zo heeft afgesnauwd over haar vergadering, zit ik er niet lekker in.

Ik open de deur en tref de vier meiden aan. Ze zien er anders uit dan normaal, geen donkere trainingspakken aan hun lijven. Ook zijn hun staarten uit. Felicity's bruinrode haar is los, en ze heeft er een turquoise haarband ingedaan. Het glanzende haar van Luciane hangt in krullen over haar schouder. In haar oren hangen grote zilveren ringen. Nadia heeft een schuine vlecht in.

'Luna, hé! Klaar om te shoppen?' Felicity wiebelt met haar vingers als zijnde het jazzhands.

'Ja. Goh, fantastisch.' De ironie is moeilijk te verbergen.

Mara kijkt me woedend aan. Ik haal verontschuldigend mijn schouders op.

'Nou, laten we gaan dan!' Felicity draait een lok haar om haar vinger.

Tijdens onze wandeling naar de stad wordt een dikke discussie gehouden over het onderwerp welke soort jurk te nemen. 'Een lange jurk is zo mooi en zo...' Sprookjesachtig,' verzucht Luciane. Ze ziet eruit alsof ze zich een sprookjesjurk probeert in te beelden.

'Korte jurkjes kunnen ook mooi zijn,' beweert Nadia.

'En je kunt er lekker in dansen!' voegt Felicity toe.

Ze kijken alle drie naar ons, wachtend op een antwoord. 'Uh,' zeg ik aarzelend, 'het hangt er vanaf welke jurk bij je past.'

Nadia fronst haar wenkbrauwen. 'Weet je, Luna, voor jou zou ik echt gaan voor een korte jurk. Je bent nogal klein, en in een korte jurk lijken je benen langer.'

'O. Bedankt voor de tip.' En voor de vrijheid van het kiezen, en het ietwat kwetsende commentaar over mijn lengte.

'Hé, maar hebben jullie ook zo'n zin in het gala?' vraagt Nadia.

Iedereen reageert enthousiast, maar ik houd me stil. Eerst moet ik zien of ik wel slaag, en bovendien, feesten zijn nooit mijn favoriet geweest. Daarom haal ik mijn schouders op en zeg: 'Ik vraag me af of iedereen slaagt.'

Het wordt helemaal stil. Stiekem voel ik me voldaan.

'Ik hoop het,' zegt Mara na een tijdje. Ik zie aan haar strakke kaak dat ze pissig is.

'Ja,' zegt Felicity. 'Hoe voelen jullie je erover, meiden?'

'Goed,' antwoordt Nadia.

'Ik denk dat ik het wel goed genoeg gedaan heb om te slagen,' zegt Felicity.

Luciane humt en Nadia knikt.

Ik ben aan de beurt voor het antwoord. Ik zoek naar een manier om het te formuleren.

'Slecht,' flap ik eruit.

'O.' Luciane wisselt een blik met Nadia.

'Wie gaat niet slagen, denken jullie?' vraagt Felicity, op een typische toon van meiden die roddelen. Zacht maar gretig, nieuwsgierig.

'Misschien Bridget of zo,' zegt Nadia, pulkend aan haar nagelriemen. 'Niet gemeen bedoelt hoor, maar ik ben nooit zo diep in de druk geweest van haar techniek. Ze is te slordig. Als ze genoeg tijd neemt en nadenkt voor ze iets doen of ergers op richt, is haar techniek meestal beter en dan volgt de rest vanzelf. Die meid is veel te impulsief.'

Ze heeft wel gelijk. Mij is het nooit zo opgevallen, maar het klopt wat Nadia zegt. 'Ik denk,' begin ik, 'dat dat gewoon Bridgets levensstijl is. Impulsief en slordig.'

De anderen grinniken. Ik sta verbaasd over de scherpheid van mijn woorden, maar merk dat het fijn is om eens lekker scherp te zijn zonder na te denken welk effect mijn woorden op anderen zullen hebben terwijl die niet in de buurt zijn.

'Ik denk dat dat het is,' zegt Nadia. 'Verder zullen de anderen wel slagen.'

'Ja.' Luciane knikt. 'Diane en Lauren sowieso. En jij zeker ook, Fel. Ik bedoel, je stond iets van derde bij dat laatste klassement.'

'Hm.' Nadia lijkt haar blik eindelijk van haar nagels te hebben afgewend. 'Jij stond toch vijfde, Mara?'

'O, ja, dat klopt.' Mara zegt het nonchalant, maar ik zie de glinstering in haar ogen wel.

Een golf jaloezie spoelt over me heen. Mara is in zo veel dingen beter dan ik. Ze is veel beter in onze Opleiding, veel beter in vrienden maken en ze kijkt gewoon gelukkiger. Hoe veel ik haar ook gun, soms verlang ik er naar haar te zijn, of op z'n minst zoals zij.

'Zullen we bij dit boetiekje naar binnen gaan?' vraagt Luciane, wijzend naar een vrolijk winkeltje met gekleurde lappen stof hangend voor de ramen. 'Misschien vinden we daar iets leuks, en iets origineels.'

'Ik wil echt niet mijn gala vieren in zo'n oud vod, hoor,' zegt Nadia met gerimpelde neus.

'En ik wil mijn gala niet vieren met iemand anders die dezelfde jurk aan heeft, behalve als jullie het zijn, natuurlijk.'

'Dat lijkt me gaaf!' roept Felicity. 'Je weet wel, dat we allemaal in bijpassende jurken gaan. Dat had ik ook een keer tijdens de bruiloft van mijn tante, met mijn nichtjes. Dat was best wel cool, weet je. Maar de bruiloft van mijn tante was echt prachtig, ik bedoel, ze hadden helemaal een kleurenthema...' Felicity brengt ons op de hoogte van alle ins- en outs van haar tantes bruiloft.

'Zo is het wel goed,' snauwt Nadia na een tijdje. 'Dit verhaal heb je te vaak verteld.'

'Dit is de tweede keer!'

'Dat bedoel ik.'

Het is bijna grappig om te zien hoe Felicity's gezicht betrekt. Haar schouders verstrakken. 'Is dit niet iets voor jou, Nadia?'

We volgen haar vinger, die wijst naar een oudgeel geval, een lange, smalle jurk met enorme rondingen bij de heupen en schouders. Het ding is niet om aan te zien.

'Sorry,' zegt Nadia met getuite lippen, 'maar dat is niets voor mij. We hebben niet dezelfde smaak, weet je nog?'

Mara grinnikt en Luciane zucht. 'Alsjeblieft, zeg,' zegt ze. 'Dit is niet het moment.'

Het volgende uur bestaat voornamelijk uit jurken. Luciane blijkt haar droomjurk toch niet te hebben kunnen vinden in het boetiekje, ondanks dat ze wel vier jurken heeft gepast.

Langzamerhand word ik moe van de drie meiden, met hun ongelofelijke kieskeurigheid voor jurken (ja, ik ben ook kieskeurig, maar dan pas ik ze niet eerst om daarna te zeggen dat ik ze toch niet leuk vind), hun geroddel en hun grapjes die alleen zij snappen (waarom nodigen ze ons dan überhaupt uit?).

Aan het eind ben ik echter degene die geen jurk heeft. 'Laat maar,' zeg ik tegen de anderen. 'Ik weet toch niet of zo'n jurk wel nodig is.'

'Niets daarvan.' Felicity pakt mijn arm. 'We hebben je niet voor niets uren lang gemarteld met ons gezeur over die jurken. Wij gaan gewoon een jurk voor je regelen!'

Ik kan er niets aandoen; ik glimlach. Die woorden verwarmen mijn hart, hoewel ik niet precies weet waarom. 'Vooruit dan maar.'

Felicity weet verrassend veel over mode. Ze vertelt me dat ik, zoals Nadia al zei, een kortere jurk aan moet. Dat wordt dus niet zo'n jurk als Luciane, die een prachtige zilverkleurige jurk had, met een lange rok, die was omhuld door nog een rok met zilveren glittertjes. Die jurk liet haar grijze ogen prachtig uitkomen.

Mara had ook een kort jurkje — een little black dress zoals Felicity het enthousiast noemde. Kort, strak, zwart en strapless, maar op een of andere manier toch typisch Mara.

En uiteindelijk slaag ik ook. Dankzij Felicity's modetips kom ik terecht bij een onopvallend jurkje, dat mij als getogen zit. Ondanks het feit dat hij tussen al die lange, kleurige jurken niet opviel, is hij op zijn eigen manier speciaal. Hij lijkt van ver af strapless, maar de mouwen zijn doorzichtig en heel kort. Het topje is zwart en nauwsluitend. De rok is wat wijder en gemaakt van blauwzilveren tule. Om mijn taille glanst een zilveren lint. Hij is simpel, en daarom vind ik hem fijn.

'Dat wordt dan 95 dollar,' zegt de caissière alsof het de normaalste zaak van de wereld is — wat het voor haar waarschijnlijk ook is. Nerveus duik ik in mijn portemonnee. 70 dollar. Dat is alles wat ik meegekregen heb.

'Uh,' zeg ik beschaamd. 'Een momentje, hoor.'

'Ik schiet je wel voor,' stelt Felicity voor. Ze pakt 25 dollar uit haar portemonnee. 'Ik heb die jurk tenslotte voor je uitgezocht.'

'Echt? Bedankt!' Voorzichtig pak ik haar geld aan en leg het bij de 70 dollar. 'Ik betaal je zo snel mogelijk terug, beloofd!'

'Is goed, joh. Zo'n haast heeft het niet.'

'25 dollar is niet niets hoor,' zeg ik vastberaden. 'Maandag heb je het terug. Echt heel erg bedankt!'

'Wilt u er een tasje bij?' vraagt de caissière met een geïrriteerde uitdrukking.

'Nee, dank u. Nog een fijne dag!'

Na Felicity's vrijgevige actie, voelt de sfeer een stuk fijner aan. In feite vraag ik me af waarom ik de meiden eerder niet aardig vond. Ze kunnen dan misschien een beetje roddelen, ze zijn minder erg dan de meeste meisjes die ik meestal op straat zie. Ik schaam me voor de vooroordelen die ik getrokken heb. 'Bedankt, meiden,' zeg ik. 'Uiteindelijk was het toch fijn dat jullie me hielpen.'

Mara lacht breed en zegt: 'Nadia, Felicity, Luciane? Luna en ik moeten hier afslaan. Het was gezellig, we zien jullie maandag.'

Met een ietwat klef afscheid, bestaande uit knuffels, slaan we af. Ik kijk Mara aan. 'Ik moet zeggen, ik ben toch blij dat we zijn gegaan.'

'Ik zei het toch? Ik heb zin in het gala!'

'Je moet niet te ver gaan,' zeg ik, een zucht onderdrukkend. 'Het zou wel heel zonde zijn als ik 95 dollar voor niets heb betaald.'

'Maar dat gaat niet gebeuren.' Mara geeft me een duwtje. 'Ik moet hier afslaan.'

'Oké.' Ik glimlach. 'Dag Maar, tot maandag.'

'Tot maandag!'

Ik loop naar huis, in een sneller tempo dan ik met de meiden liep. Daar laat ik mijn moeder snel de jurk zien, en daarna ook nog aan Zoë. Als zelfs Luke me roept, ben ik een beetje verbaasd. Gelukkig is het niet voor de jurk.

'Kun je me helpen met mijn opdrachten?' Hij wrijft over zijn slapen.

'Ik?' Ik gooi mijn jurk op de grond. 'Ik weet niet of ik de aangewezen persoon ben.'

Hij haalt zijn schouders op. 'Papa voelt zich niet goed en mama...' Hij haalt zijn schouders op. 'Die wil niet.'

'O.' Ik denk even na. 'Ze doet vreemd, hè?'

'Ja. Weet jij wat er is?'

'Nee.' Ik aarzel als ik het zeg. In feite doe ik nu precies hetzelfde als wat mijn moeder doet: de informatie achterhouden. Ik begin te begrijpen waarom mijn moeder het deed. Ze was al erg moe, en dan ook nog eens aan je kind uitleggen dat de "bestuursvergadering" over terrorisme ging, was waarschijnlijk te veel voor haar.

'Wil je me nou nog helpen of niet?' vraagt Luke.

'Als jij denkt dat ik daar de aangewezen persoon voor ben.'

'Het is een geschiedenisvraag. Dat had jij toch ook bij het examen?'

'Ja, dat klopt.' Ik leun tegen Luke's bureau aan. 'Dus, zeg op.'

'Het gaat over de beroepen. De vraag is om precies te zijn: "Welke beroepsectoren werden na de oorlog het eerste in beweging gebracht? Maak een top 3." Ik ben niet goed in geschiedenis.'

'De defensie kwam als eerste, dat sowieso.'

'Zeker weten?'

'Ja.' Ik kan me nog goed herinneren hoe Kiera dat er bij ons ingehamerd heeft. 'Het leger was eigenlijk al tijdens de oorlog ontstaan.'

'En als tweede en derde?'

'Als tweede kwam de zorg. Die ontstond ook een beetje tijdens de oorlog, doordat er zorg nodig was voor alle gewonden. En daarna, als derde, ontstond de landbouwsector. Dat was toen de republiek Fuga al was opgericht en we officieel op onszelf waren. Toen moesten we voor ons eigen eten zorgen.'

'Bedankt, zus.' Luke pent de antwoorden neer. 'Hé, zou je me een lol willen doen? Kun je een aspirine halen? Ik heb hoofdpijn. En aangezien jij toch niets te doen hebt...'

'Is goed.' Ik kijk naar Luke. In zijn blik is afkeer te lezen. Waarom? Omdat ik niets te doen heb, terwijl hij met zijn huiswerk bezig is?

Ik haal een aspirine voor hem en neem meteen een beker water mee. Als hij hem in heeft genomen, vraag ik: 'Zeg, ik wilde je nog iets vragen. Ik had je verteld over de beproeving van het Examen gisteren, toch?'

'Toen je niet thuis sliep, ja.'

'Ja. Ik werd dus aangevallen door een panter en een groep vogels.' Luke trekt zijn wenkbrauwen op. 'En toen ik ze had verslagen, vervaagde ze. Het leek me een projectie.' Ik wacht op een bevestiging.

'Zo klinkt het, ja,' zegt Luke na een stilte.

'Maar op een gegeven moment prikte die vogel aan mijn arm, en ik zweer je, precies op diezelfde plek begon mijn arm pijn te doen. Hoe kan dat, als het een projectie is?'

'Het klinkt alsof je gedrogeerd bent.' Hij zegt het alsof het volkomen logisch is.

'Dat ik wát ben?' vraag ik.

'Weet je of je een injectie of zo hebt gehad voor die beproeving?'

Beelden van een lege trainingszaal schieten voor mijn geestesoog. 'Ja, nu je het zegt. Ik werd verdoofd.'

Een klein glimlachje verschijnt op Luke's gezicht. 'Vermoedelijk zat daar niet alleen spul in dat je verdoofde, maar ook een stofje dat je verbond met die projecties. Het kon zelfs stof zijn die op bepaalde momenten bepaalde hallucinatie opriep. Als die stof eenmaal in je bloedbaan is, kun ze, zeg maar, bepaalde dingen in je hersenen besturen. Je was waarschijnlijk zo met die projecties verbonden dat je hersenen een signaal naar een specifieke plek stuurde die pijn veroorzaakte, zodra een projectie je "raakte".'

'Hoe weet jij dit allemaal?'

Hij lacht scheef. 'Dat leren we op school.' En dan: 'Dat is toch iets nuttiger dan het genadeloze doden wat ze jullie leren.'

~O~

Ik geef toe, een ietwat nikszeggend hoofdstukje, maar er is er weer een! Ik begin het gevoel te krijgen dat ik eindelijk een beetje echte science-fiction er in verwerk, want hoewel het verhaal nu voor mijn gevoel een beetje nietszeggend is, heb ik (en vooral voor boek 2) grote plannen.

En yass, we hebben de 500 reads gehaald!

❤️❤️❤️

xRosa