Ik zat achter een struik en ik keek naar de jongens die voetbalden en de meiden die pratten over beroemde zangers. Het boeide me niks en nog steeds niet trouwens. Natuur boeit mij, maar als het iemand anders boeit? Daarom zit ik er altijd buiten; plus dat ik te dromerig ben. Ik wil dat er eens iets gebeurt dat ik wel bewondert wordt. Iets spannends, dat je moet overleven. Dat je bijvoordbeeld achterna gezeten word door een beer of alleen bent in de jungle. Ik stop met schrijven en sta op. Het is vakantie en ik ben alleen thuis en ik verveel me opnieuw. Ik kijk naar buiten door het grote raam; het regent en het waait hard en de takken gaan heen en weer. Ik kijk naar de klok en de wijzer tikt op dertien uur. En dan opeens stopt het; de regen staat stil, de wind staat stil en de takken staan stil. Ik loop naar de keuken en ik zie Streep mijn kat. Hij doet niks; hij staart alleen maar. Ik doe de deur open en ik loop naar de achtertuin. De vogels fluiten niet meer en een mus staat stil. Alles staat stil; de tijd staat stil. Ik ga terug naar de keuken en als ik net op de drempel sta hoor ik iets achter me. 'Sara kom.' zegt een zachte vrouwen stem. Ik draai me snel om en ik zie een jonge vrouw van ongeveer vijfentwintig. Ze heeft lang zwart haar en rode volle lippen; ze lijkt net een foto model. Ze heeft een lange donkergroene jurk aan met verschillende bloemen en op haar hoofd draagt ze een bloemen krans. 'Kom ik heb je nodig.' Zegt ze zacht. 'Waarom heb je mij nodig? En wie ben je?' Zeg ik boos en bang te gelijk. 'Ik heet Eline en alleen jij kan mij redden.' Zegt ze. 'Hoe ken je mij dan?' Zeg ik bang. Maar Eline rendt op mij af en pakt mijn hand vast. 'Met wat moet ik je redden?' Zeg ik, maar Eline geeft geen antwoord en sleurt me mee. Ze rend hard op de schuur af, maar als we er bijna tegen aan botsen is de schuur weg. We rennen steed harder en de huizen naast ons verdwijnen net als de stenen en hekken. Tot dat er alleen gras, bomen en struiken staan. Eline kijkt me aan. 'Waar ben ik? Wat gebeurde er?' Vraag ik.