Ik pakte de doos met bloem en gooide nonchalant wat op het deeg. Opa was al best lang weg en ik begon me een beetje zorgen te maken. Zou er iets gebeurt zijn?  Dacht ik in mezelf. Vast niet, opa is een gezonde en slimme man. En hij laat zich niet nel doen. Op dat moment besloot ik een taartje voor hem te bakken. Het is namelijk morgen zijn verjaardag! Er werd geklopt op de deur en ik draaide met mijn ogen. Wie wilt er nu, op dit moment, bij ons binnenkomen? Ik liep naar de deur en deed hem open. 

'O. Hallo! Wil je binnen komen?', vroeg ik aan de jongen waar ik gisteren mee was gaan houthakken. Wat is zijn naam eigenlijk? Dacht ik in mezelf.

'Hallo! Ik kwam je effe wat hout brengen omdat je me gister zo goed hebt geholpen! Moet ik het binnen of buiten legen?', vroeg hij aan me.

'Het mag hier binnen. Kom maar, dan laat ik je het zien', zei ik terwijl ik mijn handen afveegde aan mijn keukenschort. Ik liet hem de plaats zien waar op altijd zijn hout liet drogen en vroeg of ik hem moest helpen. Hij had best veel hout mee, dus hij kon wel wat hulp gebruiken! Na dat we het hout netjes hadden neergelegd liet ik hem effe zitten en gaf hem een kopje thee. 

'Dankje.', zei hij toen ik het hem gaf. 'Waar is je opa eigenlijk?'

'Hij is hooi gaan halen in de stad. Als het winter word kunnen ze niet meer grazen.', zei ik tegen hem.

'Oh ja dat is waar. Ik heb me gister trouwnes nog niet voorgesteld. Ik ben Joram. Jij heet Lena, toch?'

'Joram. Leuke naam.', zei ik terwijl ik naar hem lachte. 'Ik heet inderdaad Lena. Woon je hier al lang? Want eerlijk gezegd heb ik je nog niet zo vaak gezien in de stad.'

'Nee ik woon hier sinds kort. Mijn moeder en ik woonde eerst in de stad maar zijn verhuisd omdat ze hier land had geërfd van haar vader en ze wou dat niet verspillen. Ik vind het hier in ieder geval veel leuker! De lucht is beter en de stad is erg gezellig!'

'Leuk! Ik woon hier sinds mijn twaalfde. Mijn ouders zijn allebei gestorven dus toen kwam ik hier terecht.'

'Wat erg! Maar toch leuk dat je hier bent komen wonen, anders hadden we elkaar vast nooit leren kennen.', zei hij glimlachend. Wat moet ie eigenlijk van me? Hij komt hier gewoon effe hout brengen en blijft hier nog ook! 

'Ik moet maar weer eens gaan. Mijn moeder heeft het eten vast al klaar staan. Tot de volgende keer Lena!', zei hij tegen mij. 

'Oh oke. Doe de groetjes aan je moeder! Dag Joram.'

Ookal vond ik hem niet zo'n leuke pipo, toch miste ik hem. Niet omdat ik hem leuk vond ofzo, maar omdat hij me aan mijn vader deed denken. Zijn lach, zijn blik in zijn ogen, de bruine haren met een blonde gloed... Maar vooral omdat ik het gevoel had dat hij me begreep. Niet dat ik zoveel had gezegd, maar omdat... Ik weet zelf eigenlijk ook niet precies waarom, maar het voelt wel zo. Ik keek via het raam naar buiten. Zou hij er al bijna aankomen? Ik miste opa. Hij kon zoveel leuke dingen vertellen en hij heeft me veel geleerd. Ik weet echt niet wat ik zonder hem zou moeten! Ja, daar in de verte zag ik hem. Ik rende naar buiten.

'OPA!', riep ik naar hem.

Hij lachte met zijn vriendelijke lach en keek naar me. 'Lena! Ik ben er. Maak je maar geen zorgen!' 

Ik liep naar hem toe en hielp hem met sleuren. 'Heb je dat allemaal in je eentje naar hier toe gebracht?', vroeg ik bezorgd aan hem. Hij knikte. We liepen naar binnen en ik toonde hem het hout. 

'Dankje, Lena, voor alles wat je al voor me hebt gedaan', zei hij tegen mij. Ik zag dat zijn ogen beginnen te glinsteren en er een traan van zijn wang af rolde. Ik gaf hem een knuffel en zei: 'Nee, jij dankjewel, dat je zo een meisje als mij bij je wou hebben.'