Toen koningin Helena gekroond werd, had ze precies voor ogen gehad wat ze het volk - haar volk - wilde zeggen in haar eerste officiële toespraak. Voor al wie toekeek en al wie er later woord van kreeg, had het geleken alsof ze ter plekke haar hart had laten spreken. Voor haarzelf, en voor niemand anders, was het duidelijk geweest dat ze het de week voordien uren en uren had lopen uitschrijven, oefenen en bewerken, tot het absoluut perfect was.

Er stond geen woord in haar toespraak dat ze niet zorgvuldig had overwogen. Geen adempauze te veel of te weinig. Geen toevallige dubbelzinnigheid.

'Ik wil graag dat mijn eerste woorden als koningin van Entalia de volgende zijn: laat geen woord mijn lippen passeren als het niet de waarheid is. Deze kroon neem ik in ontvangst, als opvolger van mijn vader, jullie koning, met trouw voor al wie trouw is aan mijn bloed.'

De burgers die zich verzameld hadden voor het balkon, waarop de kersverse koningin met rechte rug het koninkrijk toelachte, klapten in hun handen en riepen hun vreugdekreten uit.

Koningin Helena lachte hen beheerst toe en vouwde haar handen gracieus voor haar buik. Er hing altijd een aura van rust en kalmte om haar heen, sinds de dag dat ze geboren werd tot de dag dat men haar bij haar voorouders in de aarde te ruste legde.

'Mijn lieve broeder, de strateeg, de overwinnaar, de kroonprins en de mooiste ster aan de hemel, heeft twee dochters en een zoon achtergelaten. Ik zal hen opvoeden alsof ze mijn eigen zijn, met hun vader en moeder in mijn gedachten bij ieder woord dat ik tot hen richt.'

Er zijn grote stukken van haar toespraak verloren gegaan. Opgegeten, weggescheurd, bevlekt met inkt.

Het laatste wat ze zei, heb ik gehoord van iemand anders.

'Laat duidelijk zijn dat ik niet zal trouwen met een prins, niet zal trouwen met een koning, niet zal trouwen met eender welke man die zich voor me aandient. Ik draag het bloed van het koningshuis en het geslacht dat mij is toebedeeld door Gustavia zal niet bepalen of ik geschikt ben om te regeren. Ik zal regeren, rechtvaardig, met oor voor het volk en zoals mijn vader en mijn broeder het me geleerd hebben.'

Ik stel me voor dat de burgers ook hiervoor klapten, al denk ik dat ze eerder teruggehouden zouden hebben gereageerd.

Helena werd de meest geliefde koningin die Entalia tot nog toe gekend heeft, maar, als ik de verhalen mag geloven, was het een hobbelige weg.