Het heeft me drie dagen gekost om de moed te verzamelen Tatiana naar mijn vertrekken te vragen. Ik ben nog nooit zo bang geweest dat iemand een verzoek van me zou weigeren. Normaal had ik manieren genoeg om ze er hoe dan ook van te overtuigen te doen wat ik wilde, maar bij de hertogin had ik die luxe niet. Ik wilde haar niet gebruiken. Ik wilde dat ze deed wat ik vroeg omdat ze dat zelf wilde.

Daarnaast was ik niet voorbereid op een gesprek dat mogelijk niet zou lopen zoals ik het wilde. Ik wilde niet opnieuw de les gelezen worden. Dit keer zou ik me immers niet inhouden en haar wel zeggen wat ik dacht. Niemand praat tegen mij alsof ik niet de rechtmatige koningin ben van een gigantisch koninkrijk en alsof ik bovendien geen mens ben.

De hertogin verscheen die namiddag bij mijn vertrekken, toen mijn bericht nog maar net de deur uit was. Ze maakte een diepe reverence voor me en beet zacht op haar lip toen ze weer rechtkwam.

'Dat was snel,' zei ik met een kleine glimlach, terwijl ik haar de eerste kamer in liet.

'Snel, Uwe Majesteit?'

'Ik heb mijn bericht nog maar net uitgestuurd.'

'Wat voor bericht?' vroeg ze niet begrijpend.

Ik fronste niet heel elegant. 'Om te vragen of je naar hier wilde komen.'

'O.' Tatiana's ogen werden groot. 'Dat heb ik nog niet gekregen. Ik ben- ik ben uit mezelf naar hier gekomen.'

'O. Waarom?'

Met haar voet regelmatig tikkend op de vloer, schraapte ze zacht haar keel. 'Ik... euh... het spijt me. Ik wilde mijn verontschuldigingen komen aanbieden voor een paar dagen geleden,' zei ze met licht roze getinte wangen. 'Ik ben over de lijn gegaan met alles wat ik tegen u gezegd heb over niet genoeg geven en te veel nemen en ik had er niets van mogen zeggen. Ik had u ook niet mogen onderbreken. U vroeg me om eerlijk te zijn en ik heb er respectloos van gemaakt en dat is niet hoe ik wil dat u me ziet.'

'O.' Verbijsterd kreeg ik niets meer uit mijn mond.

Ik denk niet dat ik al ooit eerder zo'n eerlijke en weldoordachte excuses heb gekregen.

Ik draaide me van haar weg en liep naar mijn zetel toe, waar ik plaatsnam tegen de fluwelen kussens en ik gebaarde naar het kleinere zeteltje schuin tegenover mij.

'U leek er niet heel boos om te zijn nadien,' ging de hertogin verder zonder te gaan zitten, 'maar ik wilde u toch laten weten dat ik het niet vergeten ben en dat ik mijn best zal doen het niet nog eens te laten gebeuren.'

Eigenlijk zou het me niet meer mogen verbazen dat ze mijn aanbod afsloeg, al was het deze keer maar een simpele wens om te gaan zitten.

Ze leek het zelf ook niet door te hebben.

'Excuses aanvaard, maar laat het inderdaad niet nog eens gebeuren,' zei ik zonder enige emotie in mijn stem door te laten dringen.

Mijn nonchalance leek haar ongemakkelijker te maken dan mijn dodelijke blikken normaal al doen. Ze prulde aan haar vingers en probeerde me aan te blijven kijken, maar het werd steeds moeilijker om haar blik niet op de vloer gericht te houden.

'Waarom wilde u dat ik naar hier kwam?' vroeg ze op een zachtere toon dan die waarop ze haar excuses had aangeboden.

Ik vouwde mijn handen in elkaar op mijn schoot en knikte opnieuw richting het zeteltje schuin tegenover mij. 'Het is gezelliger als we allebei zitten, of niet?'

Ze aarzelde nog een paar tellen, maar deed dan toch langzaam wat ik van haar vroeg. 'Ja. Ja, daar heeft u gelijk in, Uwe Majesteit.'

'Tatiana.'

'Ja?'

'Waarom ben je zo nerveus? Een paar dagen geleden las je me nog de les zonder zelfs maar te knipperen en nu kan je niet eens in mijn buurt staan zonder te trillen.'

Haar wangen werden knalrood.

Ik probeerde mijn mondhoeken uit alle macht naar beneden te houden en haar ernstig aan te blijven kijken.

'Ik... ik heb... ik weet niet hoe ik het moet zeggen.' Ze keek langs me heen naar de muur. 'Ik heb nagedacht over een paar dingen... dingen die u gezegd heeft. Bij die ene persoon in die geheime kamer en in dat gangetje.'

Mijn mond vormde een o, terwijl ik me iets minder recht tegen de rugleuning van mijn zetel aan liet zakken. Mijn spieren waren aan het verkrampen van de spanning. Ik legde één van mijn armen ter ondersteuning op de rugleuning, terwijl ik mijn andere hand gebruikte om de pluisjes van een kussen te trekken.

'En dat maakt je nerveus?'

Ze knikte.

'Ga je het doorvertellen?'

Ze schudde snel met haar hoofd.

'Oké.'

'U gelooft me zomaar?'

'Je ging me niets dan de waarheid zeggen, toch?'

Ze lachte klein en keek even naar haar handen. 'Dat is waar. Mag ik u nog een vraag stellen?'

Ik zette me schrap voor het ergste, terwijl ik nauwelijks merkbaar met mijn hoofd knikte en ik met mijn hand gebaarde dat het haar vrij stond.

'Denkt u zo weinig van me dat u me altijd aanspreekt met "je" in plaats van met "u" zoals u ieder ander aanspreekt?'

Mijn verbazing was niet te zien op mijn gezicht, maar misschien wel af te leiden uit het feit dat het me meer dan enkele tellen kostte om op een goed antwoord te komen.

'Ik kan op twee handen tellen hoeveel mensen ik in mijn leven met "je" heb aangesproken en op één hand hoeveel mensen daarvan nog leven, maar één van hen was mijn broer, zegt dat genoeg?'

Tatiana's neus wiebelde wat. Ze dacht er even over na, voor ze zich iets comfortabeler in het zeteltje zette en ze me antwoordde met: 'Ik zou bijna denken dat u enige vorm van gevoelens voor me koestert, Uwe Majesteit.'

Dat deed me lachen. Het klonk absurd. Ik doe immers niet aan gevoelens. Ik ontken de aantrekkingskracht niet die ik voel, laat staan de behoefte om met haar het bed te delen, maar gevoelens... dat gaat me net een stapje te ver.

'Ik ben geïntrigeerd,' zei ik langzaam. 'Laten we het daarop houden.'

Er lag iets van ongeloof in haar blik, maar ze vroeg niet meteen verder. Ze staarde naar haar vingers. Haar wangen werden rood, voor ze weer opkeek en ze me in alle ernst aankeek.

'U... U kust vrouwen, toch?'

Ik leefde in de veronderstelling dat we die grens al overschreden hadden, maar blijkbaar had ik me er te vroeg bij neergelegd.

Voorzichtig knikte ik.

'Wilt u mij kussen?'

Ik lachte, ook al vond ik het niet grappig. Ik lachte omdat het waar was en ik het niet kon zeggen. Ik lachte omdat ze daar zo zat, in alle ernst en angst, omdat ze me hoopvol aankeek maar tegelijk zo verward.

In plaats van nog roder te worden trok de kleur dit keer volledig uit haar gezicht. Beschaamd keek ze weer naar haar vingers. 'Het... euh... het spijt me voor die vraag,' mompelde ze.

Ik deed mijn best mijn ernstige uitdrukking weer op te plakken. 'Nee. Nee, ik lach niet omdat ik het een vreemde vraag vind.' Ik kantelde mijn hoofd wat. 'Oké, ik vind het misschien een beetje vreemd. Normaal wordt het niet zo direct aan me gevraagd, maar ik vind het niet erg.'

'O. Oké.' Ze plukte wat aan een los velletje. 'Waarom lacht u dan?'

Met enige moeite weerhield ik een zucht. 'Omdat ik je heel graag wil kussen.'

Uit de frons tussen haar smalle wenkbrauwen leidde ik af dat ze nog steeds verward was, maar tegenstrijdig knikte ze en stopte ze met aan haar nagels te prullen.

'Het spijt me als dit onbeleefd overkomt, Uwe Majesteit, maar kunnen we het over iets anders hebben?'

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat die woorden geen pijn deden, daar ergens tussen mijn ribben, waar mijn hart hoort te zitten. Het viel bijna te vergelijken met die keer dat ik een zwaard door mijn arm gestoken kreeg. Ik hoop dat dit minder littekens achterlaat.

Ik weet ook niet wat ik dacht. Dat ze zou zeggen dat ze mij ook wilde kussen? Dat ze zou opstaan en naar me toe zou stappen en het effectief zou doen? Dat ze op z'n minst zou zeggen dat ze geïnteresseerd was?

Het maakt ook niet uit. Ik heb het gezegd, ze vond het niet leuk, nu kan ik het laten gaan. Het heeft geen zin om te blijven hangen bij iemand die ik toch niet kan krijgen.

Bovendien weet ik ook wel dat ze getrouwd is. Dat ze geen gelukkig huwelijk heeft. Dat iedere vorm van intimiteit waarschijnlijk niet iets is wat zij kent als iets goed.

Die klootzak van een hertog.

Ik slikte mijn kwetsbaarheid weg, plakte een beleefde glimlach op mijn gezicht en knikte. 'Ik had u naar hier gevraagd om even te vragen of u ons uitstapje van een paar dagen geleden wilt voor uzelf houden.'

Ze knikte meteen. 'Natuurlijk.'

'Perfect.' Ik stond op. 'Dan heb ik nu nog andere zaken die mijn aandacht vereisen.' Ik gebaarde naar de deur. 'Als u me zou willen excuseren.'

De hertogin forceerde een glimlach op haar gezicht, terwijl ze opstond. Vervolgens maakte ze een reverence die een paar tellen te lang duurde en liet ze me met een gemompelde 'het spijt me' achter in mijn vertrekken.

Voor de duur van een maaltijd liet ik het mezelf toe om overspoeld te worden door mijn emoties. Ik overwoog iemand naar mijn vertrekken te laten komen van wie ik wel zeker wist dat ze het bed met me wilde delen, maar ik besloot dat dat geen goed idee was, dus bleef ik alleen met mijn gedachten.

Daarna ging ik verder met wat er echt toe deed: het beschermen van mijn koninkrijk. Emoties zijn toch nergens goed voor.