Luisteren naar een hertog die voortdurend verdoken aan het opscheppen is over zijn prestaties is een kunstvorm.

'Mijn vrouw heeft de mooiste bloemen uitgekozen voor onze tuinen,' zei de hertog van Xevia me vandaag, 'maar niet zo mooi als die van u natuurlijk.' Dat werd gevolgd door: 'We hebben net een nog grotere som binnengehaald van de taksen, dat heb ik speciaal voor u gedaan.'

Ik ben er zeker van dat hij het alleen deed voor zichzelf. Ik heb helemaal niet gevraagd om een stijging van de taksen. Ik ben het er zelfs niet mee eens. Xevia was voorheen al één van de duurste hertogdommen. Daar moet ik het één van de komende dagen nodig met hem over hebben.

Mijn favoriete uitspraak was echter: 'Mijn tweede zoon blinkt fantastisch uit in de vechtkunst. Hij zal later zeker een goede aanwinst zijn voor uw leger.' Als zijn vader zo verdergaat zal zijn zoon helemaal niets zijn voor mij.

Iedereen lijkt altijd te vergeten dat ik geen liefhebber ben van kinderen. In welk formaat dan ook.

Alhoewel zijn moeder... zijn moeder kan me wel van het één en het ander overtuigen.

De hertogin van Xevia. Tatiana.

Die vrouw is... ik heb er bijna geen woorden voor. Ze is beeldschoon, beheerst. Ze straalt simpelweg iets uit dat me bevalt. Alsof er al frisse lucht in mijn longen stroomt als ik nog maar naar haar kijk en al mijn zorgen weg vallen wanneer ik tegen haar praat.

Ik heb amper iets tegen haar gezegd toen ze aankwam. Ik heb naar haar gekeken terwijl ze me begroette bij binnenkomst en ik heb haar gezicht daarbij grondig nagekeken op eventuele sporen van geweld. Niets te zien. Dat deed al één zorg van mijn hart vallen.

Ik weet niet waarom het me zoveel kan schelen. Ze is niet de eerste vrouw die bij ons op bezoek komt die slachtoffer is van het geweld van haar echtgenoot, maar Tatiana is... Tatiana.

Ze straalt niets dan liefde en warmte voor de wereld uit, ook al kan die wereld voor haar geen al te fijne plaats zijn. Ik weet niet hoe ze het volhoudt.

Als ik niet had gedaan wat ik heb gedaan toen ik gekroond werd was ik misschien zoals haar geëindigd. Dan was ik al snel gebroken geweest en was er geen liefde en warmte meer in mijn lichaam overgebleven. Ik weet niet hoe ze het doet.

Ik denk dat ze de hele dag in de bibliotheek heeft gezeten, terwijl haar echtgenoot met mij en mijn adviseurs aan het vergaderen was. Haar kinderen waren bij Alexis en Micah.

Zodra ik een vrij moment had, liet ik mijn bedienden een bericht brengen om haar te vragen thee met me te komen drinken. Eerst wilde ik haar naar mijn vertrekken laten komen, maar dat leek me geen goed idee. Ik vertrouw mijn verraderlijke hart en nog verraderlijke gedachten niet. Uiteindelijk besloot ik haar te vragen naar de tuinen te komen. Er staat een tafel bij de mooiste rozen die we hebben en aangezien de hertog insinueerde dat ze van bloemen hield, kon dat alleen maar goed in de smaak vallen.

Ik had gelijk. Het eerste wat Tatiana deed toen ze bij me aankwam was me complimenteren met mijn volle, donkerrode rozen.

'Ze zijn prachtig, maar als je ze wil bezitten prikken ze. Dat doet me aan iemand denken.' Tatiana's mondhoeken krulden wat omhoog. Er lag geen gif in haar woorden. Het was een simpele vaststelling.

Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Ik weet het nog steeds niet goed. Ze zijn prachtig.

'Aan wie?' vroeg ik, terwijl twee diensters met de thee aan de slag gingen en onze mooiste kopjes vulden met de hete vloeistof.

Normaal gebruiken we geen mooi servies voor gasten, maar ik wilde zien of het een reactie zou uitlokken bij de hertogin. Ik wilde dat ze mooi vond wat ik haar te bieden had. Ik wilde mijn best doen voor haar.

'Iemand met wie ik nog niet zoveel gesproken heb, maar die bekend is in heel het land.' Ze had even goed meteen kunnen zeggen dat ze het over mij had, maar ik begrijp ook dat ze dat niet wilde.

Ik prik inderdaad als iemand me wil bezitten, en nog hard ook.

Geamuseerd grijnsde ik. 'Mijn zuster?'

Een zachte lach ontsnapte aan Tatiana's lippen. 'Met Hare Koninklijke Hoogheid Valerie heb ik nog nooit gesproken.'

'Je mist niets. Ze is vreselijk saai. Het enige wat ze doet is kinderen baren.'

Bij mijn laatste woorden vertrok Tatiana's gezicht voor een tel. Bijna nam ik mijn woorden terug, maar in plaats daarvan nam ik een slok van mijn thee.

'Warm,' mompelde ik.

'Vindt u mij ook saai?' vroeg de hertogin, nadat ze wat in haar eigen thee had geblazen.

Ik had de vraag zien aankomen, maar toch wist ik niet meteen wat ik erop moest antwoorden.

Nee, ik vind haar niet saai. Van de krullen die op verrassende plekken opduiken in haar haar tot de schakeringen van blauw in haar ogen en de details op haar jurken. Als er niets meer is waarover ze met me kan praten, is er wel iets waarnaar ik kan kijken.

Dat kon en wilde ik niet antwoorden.

'Ik heb de vervelende neiging niet om te gaan met mensen die me niet kunnen boeien.' Ik schonk haar een beheerste glimlach, die ze beantwoordde met een veel oprechtere blik.

'Ik zou mezelf ook niet interessant noemen. Het enige wat ik heb gepresteerd in mijn leven is trouwen met de hertog van Xevia en dat was mijn vaders idee, niet dat van mij.' Haar hoofd kleurde rood – net zoals het had gedaan tijdens ons korte gesprek in de bibliotheek. 'Excuseer, Uwe Majesteit, opnieuw was het niet mijn bedoeling u met mijn... thuissituatie lastig te vallen.'

Ik zwaaide wat met mijn hand en schudde met mijn hoofd. 'Vertel maar. Ik ben misschien wel verschrikkelijk met emotioneel advies, maar ik heb twee oren gekregen om mee te luisteren, dus die kan ik je wel aanbieden. Bovendien denk ik dat dat simpelweg is wat ons koninkrijk van ons als vrouwen wil. Trouwen. Kinderen krijgen.'

Met afschuw denk ik terug aan de plannen die mijn vader had voor mij en Valerie. Mijn zuster heeft er nooit mee in gezeten, maar dat heb ik nooit begrepen. Ik wil me niet voorstellen wat er van mij was geworden als mijn broeder niet was gestorven of ik toch had moeten trouwen.

'U bent het daar niet mee eens?'

Ik wierp een blik op de vier lijfwachten in ijzeren uitrustingen die ons omringden. Ze stonden stil. Zelfs het haar van de mannen die hun kapsel langer hielden leek niet mee te bewegen met het zachte windje.

'Ik ben nog steeds niet getrouwd,' antwoordde ik met een demonstratief handgebaar.

Opnieuw nam ik een slokje van mijn thee. Hij was al zo warm niet meer.

'Hebt u iets tegen het huwelijk of iets tegen mannen?' vroeg de hertogin.

'Ik zou nooit zeggen dat ik iets heb tegen mannen. Ik hield van Bryant, van mijn vader. Ik hou van Micah, ik heb een paar adviseurs waarop ik zeer gesteld ben en een groot deel van mijn volk is van het mannelijke geslacht. Ik heb geen probleem met hun bestaan.' Ik bekeek haar even inschattend. Ze liet geen greintje beoordeling zien, maar ik kon niet afleiden of het oprecht was of gespeeld. 'Ik heb ook niets tegen het huwelijk wanneer het anderen betreft, maar ik heb simpelweg nooit een man gevonden met wie ik mijn leven – en mijn lichaam – wilde delen.'

'Ik denk dat er veel vrouwen zijn die naar u opkijken.'

'Ik hoop het.'

'Ik wilde ook niet trouwen,' vervolgde ze zacht.

'Dat dacht ik al.' Ik probeerde een glimlach en stak mijn hand uit om een zacht kneepje in de hare te geven.

Haar ogen werden groot door het gebaar en haar hele hoofd werd drie tinten roder. Ik raak niet zomaar mensen aan. Ik weet niet eens waarom ik het deed.

'Ik heb maandenlang geprobeerd om mijn vader te overtuigen dat ik niet met de hertog hoefde te trouwen, dat ik nog tijd had om verliefd te worden op iemand anders en dat ik even gelukkig zou zijn met een simpel leven. Hij luisterde niet.' Tatiana lachte weemoedig.

'Dat is niet... eerlijk. Mijn vader wilde ook dat ik zou trouwen. Ik heb het lang kunnen uitstellen, maar uiteindelijk, een paar maanden voor mijn kroning, zei hij dat ik niet meer mocht wachten.' Ik staar even in stilte naar het kanten tafellaken, dat speciaal voor deze gelegenheid over de tuintafel gelegd is. 'Als ik in mijn toespraak, op mijn eerste dag als koningin, niet voor heel het koninkrijk had gezegd dat ik niet zou trouwen, was het wel gebeurd.'

'U hebt niet het gevoel dat u iets mist?'

Ik schudde met mijn hoofd. 'Nee. Ik heb alles wat ik wil hebben. Ik heb Alexis en Micah. Ik heb een kasteel. Ik heb een koninkrijk. Ik zou het koninkrijk nog graag willen uitbreiden, maar dat zijn plannen die u ongetwijfeld niet interesseren.'

'Alles wat u zegt interesseert mij.'

'Dat betwijfel ik,' antwoordde ik geamuseerd.

'Oké, misschien niet alles, maar wel alles wat u tot nu toe hebt gezegd,' gaf ze met een onschuldige glimlach toe.

Haar eerlijkheid verraste me tegelijk wel en niet. Enerzijds wel omdat zo goed als niemand zijn eerlijke mening tegen me durft te zeggen. Anderzijds niet omdat Tatiana me in de korte tijd dat ik haar ken nog met niets dan eerlijkheid heeft toegesproken. Anders had ze het aparte vertrek niet durven weigeren toen ze in het kasteel verbleef bij mijn nieuwe jaar feest.

Ik zette mijn kop thee opnieuw aan mijn lippen en dronk het laatste beetje op. Meteen werd het bijgevuld toen ik het leeg terug op de tafel zette.

'Bent u gelukkig?' vroeg ik de hertogin.

'Ja, Uwe Majesteit.' Het verliet Tatiana's lippen haast monotoon. Al haar vorige woorden waren doordrenkt geweest met haar warmte en haar optimisme, maar deze woorden kwamen er haast werktuiglijk uit.

Ze leek het zelf ook op te merken, want ze glimlachte en vervolgde: 'Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb. Het zijn dan wel drie jongens, drie wildebrassen, maar ik hou zielsveel van hen.'

Ik knikte. 'Dat kan ik me voorstellen.'

De hertogin verstopte een lach achter haar hand, maar ze was niet snel genoeg om hem helemaal voor me te verbergen.

'Wat is er zo grappig?'

Ze aarzelde, plukte wat aan haar vingers en legde vervolgens haar handen in haar schoot. 'Ik denk niet dat u het zich kan voorstellen. U hebt geen kinderen.'

Mijn mond trok zich in een streep en mijn blik verharde wat. Ik deed niet de moeite mijn milde irritatie te verbergen. 'Ik heb Alexis en Micah opgevoed alsof het mijn kinderen waren.'

Tatiana knikte. 'Natuurlijk, Uwe Majesteit.'

Het klonk veel te beleefd om waar te zijn.

Ik moet toegeven dat ze gelijk had toen ze zei dat ik het me niet kan voorstellen, maar dat zou ik nooit tegen haar gezegd hebben. Hoewel ik zeker van Bryants kinderen hou, had ik ook zonder ze gekund – alhoewel ik dan naar mijn zusters kinderen had moeten kijken voor mijn opvolging en dat was een heel ander probleem geweest.

Het duurde een tijdje en een goed gevulde kop thee voor mijn irritatie weer wegebde en ik de hertogin mijn volgende vraag kon stellen.

'Ik neem aan dat u opnieuw zal weigeren als ik u een apart gastenverblijf aanbied?'

Tatiana hield mijn blik vast en opende haar mond alsof ze 'nee' ging zeggen, maar wendde uiteindelijk toch haar blik af en zei met rode wangen: 'Het spijt me, Uwe Majesteit, maar dat zal ik inderdaad moeten doen.'

'Mannen,' verzuchtte ik, terwijl ik de top van mijn vinger een rondje liet draaien op het tafellaken.

De rest van onze korte tijd samen nam ik haar mee op een wandeling door de kasteeltuinen. Ze kende de meeste planten bij naam. Iedere keer dat ze ergens naar wees en er een feitje over vertelde, gingen mijn mondhoeken spontaan omhoog. Bryant was de laatste persoon die ik zo enthousiast had gezien over de natuur. Ik kon er uren naar luisteren.