Laat ik beginnen met je te vertellen over prins Kaspar van Olicier.

Ik weet niet over welke veldslag je het net had, dat is informatie waarover ik zelf niet beschik, maar ik weet wel dat koningin Helena absoluut niet met hem wilde trouwen. Ik weet niet meer of ze het me zelf heeft verteld of iemand anders of dat ik het misschien ergens gelezen had, maar ik weet bijna zeker dat het de waarheid is.

Helena vond niet veel mannen leuk.

Ik heb hem zelf ook nooit gesproken. Ik denk dat ik vier was toen hij haar het hof probeerde te maken en zij hem afwees.

Kaspars ouders, de koning en koningin van Olicier, hebben na zijn dood nog een aantal keer geprobeerd om enkele van zijn broers aan haar te koppelen, maar Helena weigerde iedere keer.

Ze bleven het een aantal jaren proberen – aan doorzettingsvermogen ontbrak het hen niet – maar uiteindelijk werden ze het proberen beu en besloten ze op andere maatregelen over te schakelen.

Ze zeiden dat Helena haar hand aan hun familie en hun koninkrijk had beloofd en dat ze onlosmakelijk aan elkaar verbonden waren. Ze vonden dat de belofte om met Kaspar te trouwen boven haar belofte om niet te trouwen stond. Natuurlijk hadden zij er niets over te zeggen, want Helena had nooit een belofte gedaan, dat was haar vader geweest en die was al dood.

Helena legde hen in alle kalmte en met uiterste zorgvuldigheid uit dat ze een belofte had gemaakt aan haar volk en aan de goden en dat de belofte van haar vader aan de koninklijke familie van Olicier verbroken was vanaf het moment dat hij een ster aan de hemel geworden was.

Daar waren zij het niet mee eens.

Ze gaven haar nog een laatste keer de kans om te trouwen met één van hun zoons, dreigend dat ze Entalia zouden binnenvallen en ze zouden veroveren wat rechtmatig van hen was als ze hen zou weigeren.

Alsnog nam ze hun aanbod niet aan.

Ik was elf, geloof ik, toen de oorlog uitbrak. Nog te jong om ten volle te beseffen wat er precies gaande was, maar oud genoeg om door te hebben dat niet alles meer zou zijn zoals het vooraf was geweest.

Ik weet niet of Helena zelf goed besefte wat een oorlog ingaan inhield, maar ik moet haar nageven dat ze nooit een greintje angst heeft laten zien. Toch niet aan mij.

Haar moeder, die ook al een dagje ouder werd, was in alle staten. Ze had Helena er wel honderd keer op gewezen dat ze beter kon trouwen dan een oorlog te beginnen, dat dat gemakkelijker zou zijn voor iedereen en dat het volk waarschijnlijk ook nog eens minder zou protesteren als er een man op de troon zou zitten. Helena luisterde er niet naar.

In het hele begin van haar heerschappij had ze haar moeder nog als een soort van adviseur gebruikt en haar nog toegestaan haar de les te lezen, maar hoe ouder ze werd, hoe meer ze haar moeder buitensloot en hoe meer ze besefte dat haar moeder eigenlijk niet aan haar kant stond.

Ik heb mijn grootmoeder nooit gemogen. Ze was kortzichtig, onvriendelijk en respectloos. Ze heeft, zelfs toen ik nog een klein meisje was, ontiegelijk vaak tegen me gezegd dat ik wel moest trouwen en dat dat nu eenmaal de taken van een vrouw waren.

Koningin Mariana was precies het tegenovergestelde van haar dochter. Helena wilde dat ik me gedroeg naar mijn afkomst, dat wel, maar ze heeft me altijd op het hart gedrukt dat ik niet moest trouwen alleen omdat dat van me verwacht werd.

De oorlog duurde een aantal jaren. Hoelang precies ontsnapt me nu even, maar ik weet wel dat mijn grootmoeder het einde ervan niet meer heeft meegemaakt. Helena heeft geen traan gehuild toen ze stierf.

Ik heb haar, als ik het me goed herinner, maar twee keer zien huilen in mijn hele leven. De eerste keer was toen Dwynn, mijn zusje, stierf en de tweede keer... dat gaat je niets zeggen. Maar twee keer dus, dat is het belangrijkste.

Wat de oorlog betrof... het leger van Olicier geraakte nooit in de buurt van ons kasteel hier, wonder boven wonder, maar ze namen wel een aantal andere plaatsen in. Ik weet niet meer goed welke het allemaal waren, maar Grandos was er zeker bij.

Grandos was destijds nog een kleiner hertogdom dan het nu is. Helena was er om een mij onbekende reden heel gepassioneerd over. Ze had het al eens teruggewonnen van een ander koninkrijk en om het dan bijna meteen weer te verliezen aan Olicier vond ze op zijn zachtst gezegd niet lachwekkend.

Zoals je zelf ook wel weet wonnen wij de oorlog. Niet dat er een manier is om een oorlog echt te winnen. Veel soldaten zijn gestorven voor ons koninkrijk en velen zijn gestorven voor Olicier. Allemaal omdat Helena niet wilde trouwen, maar had haar moeder er iets aan kunnen doen door haar beter advies te geven? Waarschijnlijk niet. Heeft Helena de verkeerde beslissing gemaakt? Dat denk ik ook niet. Ik denk echter wel dat het belangrijk is dat wij uit dit alles leren. Jij, als toekomstige koningin, vooral.

Je bent een verstandig meisje, Dwynn, dat zei ik je net ook al. Ik zou het zonde vinden als je niet zou weten dat je dankbaar moet zijn voor alles wat je hebt en alle mogelijkheden die je aangeboden krijgt.

Dankbaar ben ik zeker, dankbaar voor alles waarvoor Helena haar leven heeft geriskeerd. Bang ben ik echter ook, bang dat Tobias het ook niet zo goed zal opvatten als ik misschien toch beslis niet met hem te trouwen.

Waarom moet mijn grootmoeder me steeds weer achterlaten met een dubbel gevoel?