Ik herinner me nog een keer dat de wachters mijn slaapkamer binnenstormden en zeiden dat ik met hen mee moest komen.

Ik wist niet wat er aan het gebeuren was. Ik wist niet waar mijn broer en mijn zus waren. Ik wist niet of Helena wilde dat ik de wachters volgde. Ik wist helemaal niets. Ik denk dat ik zes was, maar ik kan ook ouder of jonger geweest zijn. Het is al lang geleden.

Het was nacht toen het gebeurde. Ik was aan het slapen toen ik wakker gemaakt werd door de chaos. Helena was waarschijnlijk nog aan het werk. Ik heb haar er in haar leven miljoenen keren op gewezen dat een mens slaap nodig heeft om te kunnen functioneren, maar het drong meestal niet tot haar door.

Ik was een relatief braaf kind en bang voor wat er anders zou gebeuren, dus pakte ik de hand van één van de wachters. Ik volgde hem naar een kamer die waarschijnlijk beter te beschermen viel.

Mijn broer was al daar, mijn zus was nergens te bekennen. Ook Helena kon ik in de kleine ruimte niet zien. Het leek een soort opslagplaats te zijn. Een groot deel van de kinderen van het kasteel waren er al op elkaar gepropt, maar om de zoveel tijd kwamen de wachters met nog meer kinderen die in veiligheid gebracht moesten worden.

Niemand vertelde ons wat er aan de hand was en niemand beantwoordde onze vragen.

Ik was onrustig. Hoewel ik blij was dat Micah al bij me was, kon ik niet naast me neerleggen dat Dwynn, mijn zus en degene van wie jij je naam hebt gekregen, nog niet in veiligheid was gebracht.

Er kwamen steeds minder kinderen binnen, de deur ging steeds minder vaak open.

Ik herinner me nog dat ik tegen Micah fluisterde dat hij daar moest blijven. Ik weet niet meer goed hoe ik uiteindelijk de kamer uit geraakt ben, maar ik denk dat ik gewacht heb tot ze een kind naar binnen stuurden en dat ik dan om me heen geschopt en geslagen heb tot ik de gang in ben geraakt.

Het was niet de bedoeling dat ik door het kasteel dwaalde in mijn eentje, zoveel wist ik wel. De wachters liepen overal en leken op zoek te zijn naar iets of iemand.

Normaal zou ik aan hen gevraagd hebben waar ik Helena of mijn zus kon vinden, maar als ik dat had gedaan hadden ze me gewoon weer naar de opslagkamer gebracht en me nog beter in het oog gehouden. Dat was geen optie. Ik moest zeker zijn dat Dwynn veilig was.

Ik had mijn ouders beloofd dat ik op mijn broer en zus zou letten, net zoals Helena dat beloofd had. Wij hielden de familie bij elkaar.

Toen ik bijna bij Helena's studeerkamer was – je vader is die weer beginnen gebruiken – wist ik dat ik op de goede plek was. Ik hoorde mensen roepen, dingen vielen, chaos heerste.

Ik heb het altijd vreemd gevonden dat de wachters niet gingen kijken bij haar studeerkamer. Het was die ene plaats waar mijn tante praktisch leefde. Het viel te verwachten dat ze nu ook hier te vinden was.

'Laat haar los. Ze is nog maar een kind! Ze heeft je niks misdaan,' hoorde ik Helena roepen.

'Ik zal haar laten gaan als je doet wat ik van je vraag,' antwoordde een onbekende.

Het bleek achteraf een boerenjongen te zijn, denk ik, die met een groepje andere dorpelingen het kasteel was binnengedrongen, op één of andere manier. Ik heb flarden van een uitleg gekregen achteraf, maar ik heb nooit het hele verhaal gehoord. Iemand heeft het vast wel opgeschreven, maar ik wil het liever niet lezen.

'We kunnen dit ook anders oplossen,' probeerde Helena nog.

'Nee, dat kunnen we niet.'

Iemand huilde, iemand schreeuwde, iets viel.

Ik ging de hoek om en zag hen staan. Helena in een prachtige jurk, inmiddels bevlekt met bloed. De indringer hing op haar, levenloos.

Ik weet niet hoeveel mensen mijn tante heeft vermoord in heel haar leven, maar ik denk dat die man de eerste was. Van top tot teen trillend duwde ze het lijk van zich af.

Het mes stak nog in zijn lichaam, in zijn borstkas of zijn buik, ik weet het niet meer. Er lag overal bloed, maar ik wist niet goed waar het vandaan kwam.

Pas toen Helena in snikken uitbarstte en ze zich op haar knieën liet vallen naast het lichaam van mijn zus had ik door dat Dwynn degene was waarvoor ze aan het roepen was geweest.

Dwynn was nog maar een kind – ik denk dat ze vier was. Dwynn had hem niets misdaan.

Helena prevelde gebeden naar alle goden die ze kende, terwijl ze huilend over het lichaam van mijn zus hing. Ze probeerde haar wakker te schudden, drukte kussen op haar voorhoofd en hield haar fragiele lichaam stevig vast. Het haalde niks uit.

De gebeden veranderden in vloeken en vervolgens in zelfhaat. Ze huilde dat ze een teleurstelling was, dat het haar speet, dat ze niet had gedaan wat ze gezegd had en dat ze een mislukkeling was. Ze huilde tot ze opkeek en mij zag staan.

Ik weet niet meer wat ik voelde op dat moment, maar ik denk dat ik ook aan het huilen was. Mijn zus lag dood op de grond. Ik was een kind. Wat zou ik gevoeld hebben buiten verdriet?

Zodra Helena zag dat ze niet meer alleen was, rechtte ze haar rug, hief ze haar kin en stopte het huilen. Ze forceerde haar mondhoeken omhoog – daar was ze goed in, doen alsof – en zei: 'Ze is bij je vader nu. Je ouders gaan zó blij zijn dat ze haar weer kunnen zien.'

Bijna brak ze weer in tranen uit, maar in plaats daarvan stond ze op en liep ze naar me toe. 'Wil je afscheid nemen?' vroeg ze zacht, terwijl ze haar hand naar me uitstak.

Ik wist niet wat ik wilde, maar ik knikte. Ik knikte en ik deed wat ze vroeg. Ik nam afscheid van mijn zus. Ik zei haar dat ze tegen moeder en vader moest zeggen dat ik van ze hield en dat ze niet mocht vergeten dat ik ook van haar hield. Waarschijnlijk was ik al wel iets ouder dan zes lentes toen deze gebeurtenissen plaatsvonden.

Wat er daarna gebeurde ben ik compleet vergeten, maar dat maakt niet uit. Dat is niet het punt dat ik wil maken.

Ik vertel je dit verhaal omdat Helena veel ambitie had. Ze had veel ideeën, veel plannen voor het koninkrijk, maar niet iedereen was het daar altijd mee eens. De burgers die die dag het kasteel binnendrongen waren het niet eens met haar beleid, waren het waarschijnlijk niet eens met een vrouw op de troon en hadden al geprobeerd het bij haar aan te brengen op een vredevolle manier, maar ze had niet ingebonden.

Mijn zusje is gestorven omdat Helena een verkeerde beslissing had genomen. Dwynn stierf omdat Helena niet perfect was.

Ik wil hier ook niet mee zeggen dat je bij iedere tegenspraak of iedere vorm van rebellie moet inbinden, maar soms zijn de ideeën van het volk belangrijker dan je eigen ideeën en Helena kon dat onderscheid eerst niet goed maken. Dat was waarom ze niet echt geliefd was – vooral niet bij mannen. Ze had haar eigen wil, haar eigen sterktes, haar eigen perfecte wereldbeeld, maar ze kon niet zien dat anderen misschien niet dezelfde ideeën hadden en niet naar haar zouden willen luisteren.

Noem het egocentrisch, noem het tiranniek, noem het naïef, kies maar, maar onthoud vooral dat regeren iets is wat je leert. Niet iedereen zal meteen van je houden, maar dat betekent niet dat ze het nooit zullen doen.