Ik hief mijn hoofd slaperig die morgen, liet mijn ogen vallen op de sporen van gisteren, die nog zachtjes flakkerde, kalmpjes en ongeremd. En dat terwijl zijn vijand naast hem loerde, de zee.

Liters water. Het pijl zou niet eens dalen als het de moeite zou nemen mijn vlammen te doven, maar dat deed het niet. Dat kon het niet. De zee had geen keuze kunnen maken.

De verwoeste havenstad, die had ik verwoest. Ik had me er niet tegen verzet. Mijn kolkende vuur was woest en genadeloos, net zoals de draak die ik geworden was.

Met een mokkende zucht liet ik mijn hoofd op de ondergrond zakken. Ik keek naar de soldaat die rond het kampvuur zaten, hun ontbijt bradend op het spit. Een van hen speelde met een bijna goud gloeiend mengseltje, en slechts de aanblik ervan deed mijn hart sneller kloppen.

Hij werd ruw aangestoten en het mengseltje vloog het vuur in. De vlammen stegen meters hoog op, en de soldaten deinsde achteruit.

'Voorzichtig met die olie, rakker, dat zullen we morgen nog nodig hebben tijdens onze laatste en grootste slag.' De soldaat keerde zijn hoofde naar mij en zuchtte ontevreden. 'Zonder is dat beest niet vooruit te branden.' Mopperde hij hoofdschuddend.

Woede borrelde in mij op, de vlammen in me wakkerde aan, en daar was geen mengseltje aan te pas gekomen. Deze mannen hadden niet alleen mijn lichaam in bedwang gehouden, maar ook mijn emoties.

Ik was als de zee, gevangen in de diepte bestuurd door het getij. Het was geen haat en wanhoop, dat mij tot mijn daden had gedreven. Dat hadden zij gedaan, met hun mengel geliefd door mijn drakenhart.

Mijn ziel wakkerde aan door hoop, hoop dat ik in ieder geval mezelf nog niet verloren was. Vastberaden hief ik mij hoofd. Ik zou me niet langer laten bespelen door het mengsel van de dood.