De wereld viel weg onder mijn voeten, maar ik viel niet, ik vloog. De wereld onder mijn voeten verging, maar niet met mij, ik liet de wereld vergaan.

De vlammen gevoed door haat en wanhoop barstte los op aarde, en brandde alles dat het raakte af tot aan de grond. Het volk, altijd uit op geweld en dood had gekregen wat hen toebehoorde. Ik kende geen genade meer.

Het deed pijn, de vlammen in mijn keel, het knijpende gevoel in mijn buik. Maar elke keer dag ik mijn mond sloot voelde ik me beter. Ik voelde me opgelucht, al leek het nooit genoeg te zijn

Alles brandde onder mijn voeten, warm en aangenaam. De geur van rook en brandend vlees, de kreten van angst en strijdlust. Ik had me omgeven in dat wat mijn drakenhart sneller deed kloppen. Ik was geworden wat er van mijn soort werd verwacht.

Mijn drakenhart won het van mijn gestorven ziel. Het feestte van het leed dat ik het volk onder mij had aangedaan. Hij bloeide op uit mijn gestorven ziel en vulde zich met de zielen van volk. Hij vulde zich met het kwaad, waarnaar het al die jaren stiekem had verlangt, maar nooit de barrière had kunnen breken van mijn ziel vol liefde.

Er was geen goede reden, geen enkele reden was goed genoeg zo genadeloos alles tot een einde te brengen, maar ik had geen reden nodig. Zelfs de soldaten op mijn rug, die mijn kop naar de grond toe dwongen, het vuur dat uit mij barstte richtte op moeders met kinderen in hun armen geklemd leken geen reden te hebben. Er kon geen reden voor zijn.

Maar het vuur vloeide onuitputtelijk naar buiten, alsof ik geen andere keuze had. Het dorp onder ons veranderde in een zee van vuur, die de mannen op mijn rug onder luid gejuich en gejoel knisperend achter lieten.