We hadden al te lang gewacht, te lang  gedacht dat Geluk op zou groeien en realiseren dat dit leven hem niet toebehoorde. Niets bleek minder waar. Geluk had zijn gedoemde lot met open armen ontvangen.

Ik kon het niet meer, zoals Onia al die jaren dapper en sterk was gebleven. Ik kon niet langer geloven dat het de juiste keuze was, en dat alles goed zou komen. Er moest een manier zijn om hem terug te winnen. Een manier om hem terug te laten  keren naar ons en naar zichzelf.

Ik liet me zakken. De liefde loze expressies van de juichende toeschouwers naderde. Het waren nog steeds dezelfde kille mensen, als de vorige keer dat ik ze zag. Mensen uit op dood en geweld. Bedolven onder heldenverhalen die ze verkeerd interpreteerden.

Ook Barteon, de man waar toch nog iets van liefde in leek te schuilen, bleek niet anders dan zijn vader. Hij was gewillig zijn zoon op te offeren voor het verkrijgen van macht.

Hij had die zelfde emotieloze expressie die zijn vader had, toen hij machtloos in mijn bek lag en zijn vader koos mij te tarten zijn leven te nemen. Barteon was niet anders. Zo vader, zo zoon.

Barteon mocht dan in de voetsporen van zijn vader treden, ik kon niet accepteren dat Geluk het zelfde zou doen. Want Geluk was een liefdevol mormeltje, liefdevol zoals zijn moeder. Zo moeder, zo zoon.