Lotte kijkt met gemengde gevoelens naar de tafel die vol met cadeau's staat. Aan de ene kant is ze blij dat haar verjaardag geëindigd is, aan de andere kant had het nog veel langer mogen duren. Bilbo mauwt zachtjes. Bono daarentegen ligt heerlijk te slapen. Lotte loopt naar hem toe en krioelt hem over zijn kopje. Een uurtje na het eten, wat haar zus geregeld had, was iedereen naar huis gegaan. Ineens schiet haar te binnen dat er nog één gast komt vanavond en meteen schaamt ze zich dat ze hem vergeten was. Ze neemt zich voor om hem niet op het ding van een paar dagen geleden aan te spreken. Ze wil niet dat er op haar verjaardag een slechte sfeer komt.

"Ja, Bono. Zometeen komt Don je verwennen hè," mompelt ze afwezig tegen de kat, die nu zijn oogjes slaperig opent. Waterdruppels spatten op het raam. Ook dat nog, ze hoopt maar dat Don dichtbij geparkeerd staat. Een paar minuten later hoort ze opeens een doffe bonk achter zich. Ze schiet overeind en Bono mauwt verontwaardigd. Wat was dat? Schichtig kijkt ze om zich heen. Het leek wel van buiten te komen. Met luid kloppend hart schuifelt ze naar het raam. De paar waterdruppels hebben vrienden meegebracht, dus ze kan niet veel zien. Ze probeert door het raam haar stoep beneden te zien, maar het kozijn zit in de weg.

Zuchtend trekt ze de touwtjes van haar hoodie aan en opent ze het raam een beetje. Meteen waait er een natte, koude windvlaag de kamer in. Bilbo begint achter haar te blazen. Terwijl ze over de vensterbank heen buigt om te kijken of haar vermoeden juist is, fladdert er opeens iets over haar heen. Met een gil springt ze achteruit. Het raam zwiept open en laat de regen binnen. Pas een paar tellen later wordt de natuur buitengesloten als Don het raam dichtdoet.

"Wat... hoe de hell kom jij hier?" Haar stem is nog schril van de schrik en even lijkt het erop dat Don ineenkrimpt, maar hij repareert zich snel. Hij veegt zijn doorweekte haar uit zijn ogen en krabt in zijn nek.

"Het zou lekker weer worden en ik was nog niet veel buiten geweest, dus ik dacht: laat ik gaan vliegen." Vliegen? Er is hier niet eens een vliegveld in de buurt. Ze kijkt hem verward aan. Hij slaat zijn ogen neer en zucht. Vervolgens haalt hij even diep adem en slikt. Daarna loopt hij zwijgend naar de kapstok. Wat heeft ze nou weer verkeerd gedaan? Ze wil een venijnige opmerking naar hem toe slingeren, als ze haar fout plotseling beseft.

"Sorry, Don. Ik..." Ze aarzelt. Wat kan ze zeggen? Ik ben het vergeten? Gelukkig worden haar gedachten onderbroken door Don, die quasi onverschillig zijn schouders ophaalt.

"Geeft niets. Ik kan me het wel voorstellen dat je vergeten bent dat je vriendje een vampier is." Zijn laatste woorden komen er ondanks zijn goede bedoelingen toch wat verbitterd uit en nu is het Lotte die ineenkrimpt. Dit was ook weer niet haar bedoeling. Tot zover haar voornemen van een paar minuten geleden.

"Voel je niet rot; het is jouw dag vandaag!" Ze vindt het toch wel weer lief dat hij zijn eigen gevoelens opzij schuift voor haar. Even komt een duistere gedachte bij haar omhoog, maar ze duwt hem weg. Daar hebben ze nu geen tijd voor en bovenal: het is er nu niet de sfeer voor. Don haalt een kleine doosje uit zijn binnenzak, maar geeft het nog niet.

"Gefeliciteerd schat." zegt hij waarna hij een zachte kus op haar lippen drukt. Een warm gevoel verspreidt zich door haar lichaam. Don drukt het doosje in haar hand en ploft op de bank.

"Wil je wat drinken?" vraagt ze terwijl ze richting de kleine keuken loopt. Eigenlijk is ze heel erg nieuwsgierig naar de inhoud van het doosje, maar het is wel zo beleefd om eerst wat te drinken aan te bieden.

"Ik heb nog Amstel en Heineken, maar ook fris." Onderweg naar de koelkast grijpt ze de handdoek van zijn haakje en gooit hem richting de bank. Ze krijgt een bedankje en de vraag om Amstel terug. Voor zichzelf pakt ze de fles Spa Rood en schenkt de vloeistof in een glas. Als ze naar de bank loopt, gooit ze het blikje bier voor de grap richting Don, die het natuurlijk niet kan vangen, omdat er een handdoek voor zijn ogen zit. Bovendien is Don, zelfs als hij kan zien, niet de allerbeste in het vangen van spullen. Haar ogen worden groot als Dons met zijn rechterhand het blikje feiloos uit de lucht pikt.

"Hoe ving je dat?" vraagt ze verbaasd. Don grinnikt, legt de handdoek zijn schoot en opent het blikje.

"Zeg, wist jij dat een vleermuis echolocatie heeft?" Het enige wat ze daarop te zeggen is een verbaasd 'oh'. Eigenlijk vindt ze dat best wel vet, maar haar nieuwsgierigheid naar haar cadeautje verdringt de noodzaak om er verder op in te gaan. Ze zet haar glas op de salontafel en ploft naast haar vriendje op de bank.

"Eens kijken wat je voor mij hebt meegenomen," zegt ze wanneer ze de strik lostrekt. Het bordeaurode lint past goed bij het diepzwarte doosje; dat heeft hij goed uitgezocht. Het is overigens best een zwaar doosje voor een sieraad. Of dat is althans wat ze verwacht te zien als ze het doosje opent. Haar verwachtingen worden deels werkelijkheid als er inderdaad een ketting in het doosje zit. In melkwitte watjes ligt een blauwgrijze steen. Als ze iets beter kijkt, ziet ze dat de steen in een omhelzing zit met zilveren slierten.

"Wauw," is het enige wat er uit haar mond komt. Een paar seconden later weet ze de zin nog wel wat uit te breiden:

"Wat een mooie kleur."

"Het zijn net je ogen," zegt Don. Daar had ze nog helemaal niet aan gedacht, maar dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Deze ketting zal altijd staan, vanwege de match met haar oogkleur! Behalve natuurlijk op haar grijsblauwe jurk, want daar staat hij saai bij. Alsof Don haar gedachten heeft gelezen, haalt hij voorzichtig de watjes weg en toont de oorzaak van het gewichtige doosje.
Lotte's ogen worden groot als er nog drie stenen verschijnen.

"Deze diepzwarte past precies bij mijn lievelingsjurk," kraait ze blij. Ze bedankt Don voor het cadeau en geeft hem een knuffel. De glimlach op zijn gezicht verraadt ook zijn blijdschap.

Bono lijkt te beseffen dat de regen weg is en springt de bank op. Don brengt rustig zijn hand naar de kat en laat die even snuffelen alvorens hem te aaien. Niet dat het heel veel zin heeft, want Bono heeft zo goed als geen reuk, maar toch.

"Ik zei het toch, Bono," zegt Lotte tegen de kat. Don kijkt haar even verbaasd aan, maar haalt vervolgens zijn schouders op.

"Waar is Bilbo eigenlijk," vraagt hij vervolgens wel. Alsof Bilbo dat gehoord heeft, verschijnt hij opeens vanuit de keuken. Hij springt naast Bono, die inmiddels is gaan liggen, op de bank. Don brengt zijn hand nu naar Bilbo om hem te laten snuffelen. Als katten kunnen fronsen, is dat zeker wat Bilbo even later doet. Hij draait zijn kopje weg en springt van de bank. Wat was dat nou? Lotte krijgt bijna de neiging om het Bilbo te vragen, maar omdat hij toch niet zal antwoorden, houdt ze haar mond.

"Ach, ik zal wel naar Roger ruiken," mompelt Don. Voordat ze iets kan zeggen legt Don het al uit.

"Heb jij een kat!" roept ze met haar wenkbrauwen ongeveer ter hoogte van haar haargrens.
Dons gezicht blijft onbewogen terwijl hij uitlegt hoe hij Roger gevonden had en dat de dierenarts had gezegd dat deze kat niet als vermist opgegeven was. Ook had de kat geen chip bevat, dus besloot Don maar om de kat zelf in huis te nemen.

"Moet je nagaan wat Link zou zeggen als hij dit zou weten." Hoewel het als grap bedoelt was, reageert Don er heel serieus op.

"Dat was letterlijk het allereerste waar ik aan dacht toen ik Roger in huis nam. Al op die eerste avond!" Lotte schiet in de lach.

"Sterker nog, ik heb bijna overwogen om de kat te nemen, gewoon alleen om het feit dat Link dat leuk zou vinden." Deze reactie voedt de duistere gedachte. Ze voelt hoe haar lippen zich versmallen en haar ogen zich samenknijpen. Ze kan gewoon niet geloven dat iemand die het niet boeit wat anderen van hem vinden, zulke lulredenen heeft om iets te doen. Langzaamaan begint haar bloed de koken en Don begint door te hebben dat er iets aan de hand is.

"Wat?" Lotte blijft stil, omdat ze haar mond niet kan vertrouwen.

"Heb ik iets verkeerds gezegd?" vraagt Don voorzichtig.

"Ja." Nu is zij de botte, maar dat kan haar niets schelen. Hij moet het maar inzien.

"Ja, Don. Je hebt iets totaal verkeerds gezegd."