"Dus tja, zo is het gegaan." Don durft zijn vrienden bijna niet aan te kijken, bang voor het ongeloof dat vast en zeker op hun gezichten te zien zal zijn. Behalve bij Link natuurlijk, maar het gaat vandaag niet over hem.

"Ik heb moeite om je te geloven, maar zoiets als dit zou jij niet bedenken," zegt Milan rustig.

"Het feit dat je zojuist een vleermuis was, helpt wel," vult Jeremy aan. Dons hart gaat sneller kloppen. Gelooft Jeremy hem niet?

"Positief gezien, bedoel ik," zegt Jeremy alsof hij Dons steek van woede heeft opgemerkt. Maar dat zou wel heel raar zijn als dat echt zo was. Don kijkt Jeremy aan en ziet eigenlijk alleen maar verbazing in zijn ogen.

"Geloven jullie mij?" Wanneer de vraag zijn mond heeft verlaten, wilt Don hem meteen weer terug stoppen. Iedereen knikt, zeker van hun zaak.

"Jezus, dat is best een opluchting."

"Geloofden andere mensen jou dan niet?" vraagt Link stomverbaasd.

"Had je verwacht dat wij jou niet zouden geloven?'' luidt de iets fellere reactie van Milan. Jeremy blijft stil, maar schudt wel afkeurend met zijn hoofd om Milans reactie.

"Ja, mijn ouders en Lotte in het begin ook en nee, nou ja, wel een beetje aangezien Lotte ook niet en..." Don voelt opeens dat Link boos is. Of eigenlijk dat Link net een steek van woede door zich heen voelde gaan. Net als toen met Lotte beleefde hij de gevoelens van iemand anders. Don haalt inwendig zijn schouders op. Nu heeft hij geen tijd om erover na te denken, anders mist hij de reacties van zijn vrienden.

"Waarschijnlijk hielp het met ons ook wel een beetje dat ik er bij was bij jouw verandering," zegt Link.

"Ja, dat klopt. Maar kan je de volgende keer alsjeblieft niet bij elke zin roepen dat dat klopt en dat jij er bij was," zucht Jeremy. Link schiet in de lach waardoor de spanning uit de kamer verdwijnt.

"Ja Link, dat was wel heel irritant," zegt Don zo serieus mogelijk, maar het lukt hem niet te voorkomen dat zijn mondhoeken omhoog schuiven.

"Ben je klaar Don?" vraagt Milan even later. Don knikt en Milan pakt het spel dat ze vandaag blijkbaar als eerste gaan spelen. Tijdens de uitleg is Don er niet helemaal bij met zijn hoofd. Niet dat dat erg is, want de kijkers vinden het wel grappig als Milan in de video opnieuw moet gaan uitleggen wat de bedoeling is. Don is best tevreden met de reacties van zijn vrienden, maar opeens schiet hem iets anders te binnen.

"Waar is de cameraman?" vraagt hij, Milan midden in een zin in de rede vallend. Milan zucht zo luid dat Jeremy, die tijdens de uitleg op zijn telefoon zat, verschrikt opkijkt.

"Ziek, maar willen jullie alsjeblieft even opletten?" Milan klinkt bijna wanhopig en uit medelijden gaat Don er toch maar even goed voor zitten.

"Sorry, ga verder," zegt hij. Het is de bedoeling dat ze een quiz gaan doen met zijn vieren, daarna doen ze truth or dare uit het rode boek en vervolgens een potje monopoly, omdat de kijkers dat graag willen.

Het wordt een opnamedag "as usual", zoals Jeremy met een enigzins dromerige blik opmerkt. Don heeft er een iets andere mening over:
het potje monopoly duurt zo lang dat hij het nooit meer gaat aanraken, Milan drentelde de hele tijd heen en weer om de camera iets te draaien en Macchia, de poes van Milan, krabde Dons hand meermaals. Terwijl hij aan het einde van het potje monopoly zijn klachten aan Link meldt, geeft Link hem een por en zegt:

"Jij bent ook altijd zo negatief. Sjongejonge." vervolgens zucht hij, wat Jeremy doet opkijken. Don rolt met zijn ogen en glimlacht. Opnieuw zucht Link, maar nu richting Milan om hem ook in de conversatie te betrekken. Dat heeft niet het gewenste resultaat, want Milan kijkt niet op of om. Link zucht even opnieuw, maar nu iets meer overdreven. Milan heeft nog steeds niets door, maar Jeremy produceert opeens een lach die verdacht veel lijkt op Links hyenalach. Daarop kijkt Milan wel op, maar met een zucht.

"Er wordt wat afgezucht vandaag zeg!" zegt Don lachend.

"Ja," zegt Milan. Een steek van een emotie schiet bij Don naar binnen. Hij weet niet precies welke emotie dit is, maar het voelt een beetje als een mix van spijt, woede en nog iets anders, maar die emotie kan Don niet helemaal plaatsen.

"Wat is er?" vraagt Jeremy terwijl hij nu eens naar de camera loopt om hem uit te doen.

"Vraag je dat aan mij?" vraagt zowel Don als Milan.

"Ja," antwoordt Jeremy. Don en Milan kijken elkaar aan en halen hun schouders op.

"Zullen we nog even een ijsje halen anders? De dag is nu wel afgelopen denk ik," vraagt Link die al bij de deur staat. Don staat ook op terwijl hij doet alsof hij diep nadenkt.

"Prima, ik trakteer," zegt hij vervolgens en hij rekt zich even stevig uit. Milan begint alvast de camera's en lampen op te ruimen en Jeremy zit weer achter zijn telefoon, dus loopt Don naar Link die intussen de gang in is gelopen.

"Vind jij ook niet dat er iets gaande is tussen Milan en Jer?" vraagt Link opeens zachtjes. Don fronst even en zegt:

"Nee, niet echt. Jij wel dan?"

"Ja, nou. Ik weet het niet zo goed. Ik heb zo'n onderbuikgevoel." Don ziet Link al twijfelen, maar dan schiet hem iets te binnen.

"Milan was wel flink pissed, vanwege dat zand op de grond. Hij liet zo'n beetje doorschemeren dat dat aan Jeremy lag."

"Ja, misschien is dat het wel," knikt Link.

"Wacht, hoe heb jij dat gezien?" Stiekem blij met verandering van onderwerp antwoordt Don dat hij in Links capuchon zat. Link fronst, probeert in zijn capuchon te kijken, geeft het op en vraagt:

"Hoe dan?" Don grijnst, verandert in een vleermuis en ploft wederom Links capuchon in.

"Ah," is het enige wat Link hierop kan zeggen. Don klautert uit de capuchon en verandert weer terug naar mens.

"Wilde jij mij nog bijten vandaag?" Don schrikt een beetje van de vraag, maar knikt wel. Meteen hoopt hij dat hij niet te gretig heeft geknikt.

"Had je er erg veel last van de laatste dagen?" vraagt Link. Don weet meteen waar hij het over heeft en antwoord dat hij het meer als een zeurend gevoel heeft ervaren, dan een allesoverheersende honger. Link buigt zijn hoofd een heel klein beetje om Don alle ruimte te geven. Don stapt wat dichter naar Link toe. Nog nooit is hij bij Link zo dichtbij geweest terwijl hij bij zijn volle verstand is. Als hij zijn hoofd draait en naar Links nek beweegt, ruikt hij vaag het vleugje parfum wat Link vaak op heeft. Hij hoort Link bloed door zijn aderen stromen en zijn hart die dat bloed weer rondpompt. Hij voelt Links koude ademhaling over zijn wang strijken. Een sirene loeit in de verte, maar als de rode strepen in Links hals verschijnen, hoort hij de sirene niet meer. Zijn hersenen laten alleen dingen toe die zijn geest opvangt, zoals bijvoorbeeld de tevredenheid die vanaf Milan komt drijven, de lichte zweem angst die Link toch niet helemaal kan verkomen en het lichte verdriet van Jeremy.

Lichte verdriet? Even loeit de sirene weer even luidt als voorheen en Don trekt zijn hoofd terug. Hij voelt niet meer wat andere mensen voelen, dus hij kan het niet checken, maar hij weet vrijwel zeker dat Jeremy verdriet voelde. Heel lichtjes en zwak, maar toch verdriet. Misschien was het meer richting spijt of rouw dan verdriet, maar het viel wel in de categorie verdriet.

"Is er iets?" onderbreekt Link Dons gedachten. Don schudt even met zijn hoofd, zowel als antwoord, als voor wat duidelijkheid in zijn hoofd. Hij roept de concentratie weer op en schuift zijn tanden uit. Op weg naar Links nek, raakt hij per ongeluk Links kaak met zijn neus.

"Sorry," lacht hij en zet zijn tanden op Links huid. Hij heeft zijn tanden net in de nek geboord als een golf van emotie hem doet verstenen. Voorheen waren het steeds steken van emotie, maar nu is het een golf die hem laat wankelen.
Die emotie die Milan een klein beetje ervaarde, raast door Don heen. Een mix van verschillende emoties maakt zich meester van Dons lichaam. Er komt een brok in zijn keel, zijn vuisten ballen en zijn hard wordt samengeknepen. De golf wil niet weg uit zijn hoofd en Don begint te hyperventileren. Zijn benen beginnen te beven en een gevoel wordt wakker gemaakt. Diep uit zijn binnenste komt een verslindend zwart monster omhoog. Lang heeft het gewacht op een kans om terug te komen; de laatse keer dat dat kon was jaren geleden toen Don uren achtereen zijn leven filmde. Nu is het zover, het zwart probeert Don over te nemen, jaagt de golf emotie weg en overwint. Don trekt zich trillend weg van Link.

Hij is alleen vergeten dat zijn tanden nog in Links nek zitten...