"Seelie and Unseelie, Wild Folk and Shy Folk, I am glad to have you march under my banner, glad of your loyalty, grateful for your honor. To you, I offer honey wine and the hospitality of my table. But to traitors and oath breakers, I offer my queen's hospitality instead. The hospitality of knives."
-Holly Black

Twee elfenridders liepen aan Lisa's zijde, ze was ontboden door de Koningin. Het liefst van alles wilde ze rechtsomkeer maken, terug naar haar veilige sterrenkamer, waar ze de afgelopen uren had vastgezeten. Misschien wel langer. 

Ze draaide haar vaders ring rond in haar hand, er zaten kleine barstjes in door de val, Moira zou hem moeten herstellen. Ze voelde zich vervreemd om met vleugels rond te lopen. Het hielp ook niet dat de elfen haar superieure blikken schonken. Thomas had haar verplicht om haar vleugels te tonen, ze durfde de ring niet aan te doen om te testen of hij nog werkte.

Lisa's lippen weken uit elkaar toen ze de troonzaal bereikten. Ridders in gouden en zilveren wapenuitrusting keken haar richting uit. De bladeren van een boom filterden het felle zonlicht. Een wachter gaf haar een duw in de rug, waardoor haar voeten terug in beweging kwamen. 

Ze stapte af op de trap waarop de troon stond en hield halt aan de eerste trede. Lisa's hoofd was naar beneden gebogen, nog nooit had ze zoveel schrik gehad om iemand in de ogen te kijken dan bij de Koningin. Ze hoorde het luide klakken van haar schoeisel op de stenen trap, een paar kristallen hakken verschenen in Lisa's blikveld. Haar gezicht werd opgeheven door haar lange vingers.

Ze keek recht in het gezicht van de elf, de koningin zag er nog precies hetzelfde uit als op de dag dat ze haar vader vermoordde. Woede borrelde in haar op, ze duwde haar nagels in haar handpalm. Hoe groot was de kans dat ze de Koningin een flinke trap kon geven, zonder dat het haar dood betekende? De elfen hadden haar duidelijk nodig in hun snode plannetje. Haar blauwe ogen – zonder oogwit – gleden naar Lisa's vleugels.

'Heb je van je verblijf genoten in mijn Hof, nichtje?' Dat laatste woord spuugde ze uit. Het was dus waar, haar vader Emyr, was de rechtmatige troonopvolger geweest. Lisa knikte kortstondig om haar vragende blik te beantwoorden.

Ze schaterde en legde haar hoofd in haar nek, enkele pixies giechelden mee. De Koningin draaide zich om en liep heupwiegend de trap op. Ze maakte van de situatie gebruik om een blik te werpen op Thomas, die ook in volledige wapenuitrusting tussen de elfen stond. Hij keek met begeerlijke ogen naar de Koningin, alsof ze een godin was.

Lisa beet hard op haar tong, de pijn bracht haar terug naar het hier en nu. Ze vestigde haar blik op de elfenvrouw, die iets vanachter haar troon haalde. Het was de scepter. Voor de eerste keer zag ze het legendarische wapen van zo dichtbij. De vrouw legde de lange stok in Lisa's handen. Ze kon het gewicht van puur goud voelen en ging met haar vingers langs de versieringen van runen. De rode robijn gloeide kortstondig en dof op toen ze hem aanraakte. Ze wist dat het wapen gevaarlijk was, dat het best op de bodem van de oceaan kon eindigen. Toch vond ze het moeilijk om haar ogen eraf te halen.

'Nu, engeltje, moet jij hem voor mij activeren.' De Koningin glimlachte zoetjes en vouwde haar handen voor zich. Ze straalde zelfvertrouwen uit, alsof ze zeker wist dat Lisa ging doen wat ze van haar vroeg.

Lisa aarzelde. Als ze de scepter zou activeren zou dat het einde van haar schaduwjagersschap betekenen, voor altijd, voor iedereen. Dat was toch maar een kleine opoffering, aangezien er anders een oorlog zou volgen. Maar misschien konden ze wel van de elfen winnen.

'Ik zie dat je wat aanmoediging nodig hebt.' Ze keek verbaasd op naar de elfenvrouw, die grijnsde, starend naar een punt achter haar. 

Lisa draaide haar hoofd wantrouwig om, haar mond viel open in afschuw. Daar stonden haar vrienden, vastgehouden door wachters. Ze voelde haar ogen branden, ze waren haar komen redden. Toen drong het pas tot haar door dat ze een dreigement maakte. De elfen hadden hun zwaarden op hen gericht. 

'Denk maar niet dat je speciaal bent, kleine Nephilim. Het bloed van mijn broer stroomt door je, maar ik zou je zo kunnen vervangen.' Ze lachte haar valse lach en ging dan verder, haar woorden priemden als dolken in haar huid. 'Als je te zwak bent om de scepter te activeren, zullen ik en je geliefde Thomas wel voor een tweede halfbloed zorgen.' Ze wierp een hooghartige blik naar de jongen. Lisa sperde haar ogen open. 'Hij heeft betere genen dan je zwakke moeder, is het niet Centurion?' Thomas boog zijn hoofd, haar bloed begon te koken toen ze zijn grijns zag.

Ze kon geen kant meer uit, de Koningin zou toch haar zin krijgen. Gelukkig had Lisa een plan kunnen bedenken. Eentje met weinig kans op slagen, maar het was beter dan niets.

'Doe het niet Lisa,' hoorde ze de vertrouwde stem van Jonathan achter haar roepen. Een doffe mep en gevloek volgden. Ze sloot haar ogen.

'Ik zal doen wat u van mij vraagt, Vrouwe.' Ze maakte een reverence. Tot haar grote opluchting was ze te ijdel om haar blufpoker te doorzien.

'Formidabel.' Ze overhandigde Lisa een oud uitziend boek. 'Jij bent de brug tussen het schaduwjagers- en elfenrijk. Lees deze bezwering voor om de kracht van Nephilim naar Seelies over te dragen.'

Lisa haalde diep adem en keek naar de bezwering. In stilte bedankte ze Marianne voor de lessen Latijn toen ze begon te spreken.

De scepter trilde als een magneet die door het plafond werd aangetrokken. Vonken rood licht sprongen van de edelsteen af. Precies op het moment dat ze het laatste woord uitsprak, lichtte de robijn volledig op.

'Magnifiek.' De Koningin trok gretig de scepter uit haar handen en duwde Lisa aan de kant. Ze verloor haar evenwicht en viel in het gras, voor ze het doorhad, nam een wachter haar bij de arm.

'Laten we eens kijken of de scepter het nog doet, na al die jaren.' Het haar van de elfenvrouw gloeide al even rood als de robijn, ze zag er nog imposanter uit dan gewoonlijk. Lisa slikte, wat had ze gedaan?

De roodharige vrouw wees naar Anna, die een verwoestende blik terug wierp. 'Jij daar, kom hier.' De wachter die haar parabatai vasthield kwam in beweging.

'Nee!' Ieders blik verplaatste zich naar Olivia, die wanhopig bij Anna probeerde te komen.

'Ah, prille liefde, zo toegewijd en onschuldig.' Lisa keek vol afschuw toe hoe de Koningin lachte, duidelijk genietende van de pijn. 'Ravenmeisje, kom tot mij.' Ze knipte ongeduldig met haar vinger.

Olivia rukte zich los van haar wachter en liep met opgeheven hoofd op de elf af. Anna sputterde tegen, ze wurmde zich in bochten en riep. Niets hielp.

Ondertussen zat Olivia op haar knieën, aan de voeten van de elfenvrouw, die de scepter op haar voorhoofd richtte. Ze sprak enkele woorden, een rode straal raakte Olivia's tengere lichaam.

Ze vloog achterover door de schok, haar lichaam maakte spastische bewegingen op de grond. Ze keek toe hoe haar runen wegbrandden. Lisa kneep haar ogen dicht. Het geluid van Anna's gegil ging door merg en been. Tranen liepen over haar wangen, ze opende haar ogen pas toen het gegil ophield. Een grijns streek over het gezicht van de Koningin. Lisa staarde nog steeds naar het lichaam van Olivia, hopend op een teken van leven. Vanuit haar ooghoek kon ze Anna's gestaagde ademhaling zien kalmeren toen het meisje zich op haar ellebogen omhoog werkte. Opgelucht haalde ze adem, Olivia leek ongedeerd. Buiten het feit dat haar runen verschroeid waren.

'Monster!' riep Anna, dapper als altijd. 'Ze heeft je nooit iets misdaan.' De elf stapte over Olivia's lichaam en bewoog zich traag naar haar parabatai. Al waren haar passen klein en beheerst, ze kon zien hoe hard ze de scepter vastklampte.

Iedereen keek verbaast achterom toen één van de elfen sprak: 'Hebben wij jullie ooit iets misdaan dan?' De jongen, gekleed in een gouden harnas, nam een stap vooruit. In tegenstelling tot de meeste elfen was hij niet zo bleek als sneeuw, zijn donkere huid stak fel af tegen de rest. Aan zijn juwelen en pantser te zien, stond hij hoog in rank. 'Maar enkele elfen hebben samengezworen met Morgenstern tegen de schaduwjagers.'

Hij wierp een verwijtende blik naar de Koningin, iets wat ze zeker niet in dank afnam. Tot Lisa's verbazing bleef ze rustig staan, ze glimlachte zelfs naar de jongen. Hij moest wel in hoog aanzien staan, anders was zijn hoofd nu al van zijn lichaam gescheiden geweest.

'Wij worden onrechtmatig gestraft door de daden van anderen, zonder dat we enige inspraak krijgen. Het is tijd dat de Kloof een toontje lager gaat zingen,' vervolledigde hij.

De wachters achter hem juichten. Het geluid van hun kreet liet rillingen over Lisa's rug lopen, de Koningin stond duidelijk niet alleen. Gesteund door de aanmoediging van haar volk, nam ze een stap vooruit. Ze stond vlak voor Anna en priemde met haar wijsvinger naar het meisje.

'Ik heb je vriendinnetje daar net gered.' Ze gebaarde naar Olivia, die volledig terug op krachten rechtstond. 'Ondankbaar wicht.'

Ze zag de verwarring in Anna's ogen. Gered? hoorde ze in haar hoofd, alsof een Stille Broeder sprak. Het duurde even voordat ze doorhad dat het Anna's stem was. De koningin hief de scepter hoog de lucht in, de robijn brak het licht, waardoor de vloer de kleur van bloed kreeg.

'Dat klopt,' sprak ze hooghartig, 'deze scepter kan veel meer dan enkel runen wegbranden, je moet enkel weten hoe je het hanteert.' Ze grijnste. 'En ik weet heel veel. De schaduwjagers zijn onkruid, waar je maar op één manier van af kan geraken.'

Lisa zette grote ogen op, ze bad tot de Engel dat ze het bij het verkeerde eind had. Maar zoals altijd hielden haar smeekbeden niets uit.

'Door ze te verdelgen, stuk voor stuk.'

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Zoals altijd heeft de Koningin iedereen in haar hand gespeeld.
Een nieuw hoofdstuk wacht op je! -->