"Sometimes the spirit of a man isn't strong enough to survive the ghosts of his past"
-Colleen Hoover 

Twee weken later

'Entreat me not to leave thee, or return from following after thee.' Een cirkel van vlammen omringde Lisa, ze glimlachte en keek recht in Anna's ogen. 'For whither thou goest, I will go, and where thou lodgest, I will lodge.' Hun stemmen galmden door de koude gangen van de Stille stad. 'Thy people shall be my people, and thy God my God. Where thou diest, will I die, and there will I be buried.' Ze zette nog een stap dichter naar haar vriendin, totdat haar kring van vuur samensmolt met die van Anna. 'The Angel do so to me, and more also, if aught but death part thee and me.' Ze spraken de laatste woorden van de parabataieed uit onder het toezicht van een Stille Broeder.

Lisa pakte haar cilinder steviger beet toen ze de verbindingsrune op Anna's arm tekende. Ze sloot haar ogen en voelde de hitte van de vlammen op haar huid toen Anna op haar beurt de rune met precisie tekende, op Lisa's schouder. Ze had zich nog nooit zo verbonden gevoeld met Anna. Iets waar ze ontzettend veel nood voor had in deze tijden, verbintenis. Haar ogen straalden, voor de eerste keer in weken zette Lisa een glimlach op. Ze borgen hun cilinders terug op en haar parabatai trok haar in een vertrouwde knuffel.

De Stille Broeder kondigde het einde van de ceremonie aan door hen naar buiten te begeleiden. Ze beklommen vlak naast elkaar de trappen van de donkere en koude stad, op weg naar Idris. Daar zou een feest plaatsvinden ter ere van hun ceremonie. Anna had voor de gelegenheid een felle gele jurk aan, die haar prachtig stond. Ze fluisterde nog eens een complimentje in haar richting, waardoor ze moest lachen.

'Die zwarte jurk is anders ook niet mis,' knipoogde ze. Lisa bloosde, de jurk kwam tot aan haar enkels en ze moest toegeven dat hij mooi paste bij haar nieuwe parabatai rune. 

Zonlicht raakte haar gezicht, ze voelde zich direct thuis toen ze de demonentorens van Idris zag oplichten. Haar vrienden stonden het paar op te wachten, stuk voor stuk gekleed in formele schaduwjagers uniformen. Toen Jonathan hen zag, omarmde hij zijn zus en Lisa. Ze kon zien hoe trots hij was op hen beide. Zijn blik bleef nog even in de hare hangen, voordat hij zich omdraaide en zich bij zijn ouders voegde. Ze voelde zich een deel van de familie Starkweather, nog meer dan voorheen. Het was de eerste keer dat Richard haar een trotse blik gunde. Ze hoorde Marianne zeggen dat ze geweldige parabatai gingen zijn.

Anna beende op Olivia af, met meer zelfvertrouwen als ze ooit gezien had. Lisa's lip krulde omhoog toen Anna het zwartharige meisje een kus op de wang gaf. Ze was blij dat ze het lef had om het in het openbaar te doen.

Zij in tegendeel. Weer dwaalde haar blik af naar Jonathan, die wijs genoeg was om niet terug te staren. Ze had dagenlang volgehouden dat Thomas nog terug zou komen. Dat hij, voor hun veiligheid, de scepter op zijn eentje had vernietigd. Of dat hij in het slechtste geval het wapen aan de Kloof had overhandigd, als een voorbeeldige Centurion.

Niets van dat alles was waar. Anders hadden ze het allang geweten, dan was hij al teruggekomen. Nu kon ze zich alleen maar inbeelden wat hij met deze eeuwenoude scepter van plan was. 

Het leek alsof haar vrienden de gebeurtenissen van de afgelopen maand uit hun geheugen hadden gewist. Iedereen glimlachte, niemand leek zich doodsbenauwd te voelen omdat ze waren bedrogen door een zogenaamde bondgenoot. Niet zoals Lisa.

De zwakke zonnestralen schenen op de gouden feestzaal, die Lisa stilletjes binnenliep. Tafels waren bedekt met fruit en drank, allemaal ter ere van hen. Aan één van de tafels zat haar moeder, ze plukte afwezig aan een tros druiven. Net zoals Lisa had ze door dat na deze dag, ze nooit meer van Anna's zijde zou wijken. Ze zou bij hen in het Instituut van Antwerpen blijven wonen. Lisa was er niet rouwig om.

*

Het einde van het feest kondigde zich aan bij zonsondergang. Lisa had de handen geschud van honderden schaduwjagers en benedelingen. Ze was het niet gewoon om in het middelpunt van de belangstelling te staan en dat uitte zich in barstende hoofdpijn.

Beladen met de cadeaus die ze hadden ontvangen – voornamelijk boeken en wapens – vertrokken ze naar huize Starkweather. Het landhuis bevond zich net buiten Alicante en zou deze nacht hun verblijfplaats zijn. De witte villa doemde voor hen op, het was al jaren geleden dat Lisa het een bezoekje had gebracht. Ze herinnerde zich het warme haardvuur en de oude bibliotheek nog maar al te goed.

Ze zat achteraan op Swift Winds rug en greep Anna nog steviger vast. Ze had nooit echt iets gehad met paarden. Haar vriendin riep dat ze beter van het uitzicht kon genieten. De ondergaande zon kleurde goud af op de groene heuvels, haar haren wapperden in de wind. Ze besefte nu pas hoe hard Anna Idris had gemist, het was en bleef de plaats waar ze was opgegroeid, voordat ze naar Antwerpen verhuisde. Samen met Anna steeg ze af en liep ze richting het huis. Richards zus stond hen op te wachten in de inkomhal, witblonde plukjes haar vielen voor haar ogen toen ze hen begroette.

'Wat zijn jullie groot geworden.' Ze klapte in haar handen en ontfermde zich over Max en Lot. Haar enthousiaste gemoed stond in schril contrast met Richards eeuwigdurende frons. Alsof het hele feest nog niet genoeg was, stapte Marijn – Anna's irritante neef – naar hen toe. Tot haar grote verbazing zei hij niets, enkel een klein handgebaar vertelde hen dat ze hem de trap op moesten volgen.

'Dit zijn jullie kamers.' Zijn ogen gelden langs Lisa en Anna's parabatai runen. Iets vertelde haar dat Marijn jaloers was.

'Dankje Marijn, ik weet nog net wel waar mijn kamer is,' beet Anna hem toe. Als een geslagen hond verdween hij weer in de schaduwen. Haar vriendin rolde met haar ogen, ze moest haar best doen om een lach in te houden. Haar glimlach veranderde al snel in een geeuw, het was een vermoeiende dag geweest.

'Goede nacht iedereen,' Anna schonk haar nog een blik en verdween zonder iets in haar kamer. Lisa gokte dat ze in de logeerkamer moest slapen, al was ze plots niet meer moe. Ze had zin om te vechten, iets nuttigs te doen.

Schoorvoetend liep ze toch naar de logeerkamer, toen ze achterom keek, zag ze een zwartharig meisje Anna's kamer binnenglippen. Ze zette een scheve glimlach op terwijl ze de deur opendeed, een groot hemelbed stond in het midden van de kamer. De muren hadden een afgrijselijke felgroene kleur, toch voelde ze zich er op haar gemak. Lisa liet zich neervallen op het zachte bed en wierp een blik op de nieuwe boog en boeken die ze had gekregen. Iemand moest ze hier hebben afgezet. Rusteloos stond Lisa terug op, met wat moeite kreeg ze de raam naar het balkon open. Ze keek uit op de gezellige lichtjes van Idris in de verte. De maan verlichtte de weides, haar oog viel op een groepje konijnen, die rustig op wat gras knauwden.

Ze schrok op toen een hand haar schouder vastpakte. Zoals ze al verwachtte was het Jonathans hand, ze schonk hem een zwakke glimlach. Zijn haar gloeide wit op in het maanlicht, hij leunde tegen de balustrade naast haar.

'Je bent hem nog niet vergeten.' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, waardoor zij wegkeek. Ze wou niet dat hij haar tranen zag.

'Natuurlijk niet.' Ze hoorde haar stem breken. 'Hij heeft ons belogen en bedrogen. Hij heeft gewoon misbruik van mij gemaakt.' Ze begon te snikken, het kon haar niet meer schelen wat Jonathan vond. Tot haar opluchting deed hij alsof ze niet uit elkaar aan het vallen was. 'En toch- toch mis ik hem.' Ze voelde een krop in haar keel. Het was waar, Thomas was er voor haar geweest wanneer ze warmte nodig gehad. Hij had haar in vertrouwen genomen met zijn geheimen.

Ze dacht terug aan de littekens op zijn bovenlichaam, zijn schaamte en dankbaarheid. Dat kon toch geen leugen zijn? Jonathan haalde een hand door zijn haar en keek naar beneden, sprakeloos. Ze had naar hem en Anna moeten luisteren, zij hadden hem nooit vertrouwd. Lisa was bang dat ze nooit iemand meer in haar hart kon laten.

Toen wierp ze een blik op de jongen naast haar, Jonathan had allang een plaats in haar hart veroverd. Opnieuw moest ze glimlachen. Iemand had haar ooit geleerd hoe je niet moest kijken naar de dingen die je verloren had, maar naar hetgeen wat je verworven hebt.

Lisa legde haar hand op die van Jonathan, hij draaide geschrokken zijn gezicht naar haar toe, hun neuzen raakten elkaar bijna. Ze was de afgelopen weken afstandelijk geweest, opzoek naar zichtzelf. Volgens haar had ze zichzelf terug gevonden.

Ze leunde voorover, tot haar verbazing wendde hij zijn gezicht af. Haar lip streek langs zijn wang. Een onthuts geluid ontsnapte haar lippen voordat Lisa ze op elkaar perste.

'Lisa,' fluisterde hij, 'ik had je nooit moeten kussen op het feest. Ik hou van je, maar ik snap dat je geen gevoelens-'

'Ik hou ook van jou,' legde ze hem het zwijgen op. Het voelde alsof die woorden een zwaar gewicht waren, dat nu van haar afviel. Voor de tweede keer boog ze zich voorover, zich op haar tippen omhoog werkend.

Hun lippen raakten elkaar zachtjes, Jonathan trok haar dichterbij, met zijn handen om haar middel. Hun kus was rustiger, meer beheerst dan op het bal, zijn lippen bewogen sloom over de hare.

Toen hij achteruit stapte, waren zijn wangen rood en zijn blik beschaamd op de grond gericht. 'Zie ik je morgen?' zei hij in een mislukte poging om kalm over te komen. Ze glimlachte en knikte. Hij spurtte de kamer uit en haar hart flakkerde weer op. Ze had in een lange tijd niet meer zo'n warm gevoel gehad.

Lisa draaide zich terug om naar de vlaktes, het maanlicht. Anna's parabatai rune op haar schouder en het slepende gevoel van Jonathans kus, gingen door haar hoofd. Wat kon deze dag nog stuk maken?

'Fijn om te zien dat je me zo snel vergeten bent.' De stem schudde Lisa's wakker uit dagdroom. Ze hoorde wel vaker stemmen, maar deze klonk echt. Als een speer draaide ze zich om, er was niemand te bespeuren. 'En dan nog wel met die zwakkeling.' Nu merkte ze pas dat de stem van bovenaf kwam. Aarzelend legde ze haar hoofd in haar nek, enkel om Thomas op het dak te zien zitten.

Even was ze blij, hij was teruggekeerd. Ze zou eindelijk een uitleg krijgen. Aan de andere kant had hij haar net zien te kussen met Jonathan, waar hij duidelijk niet blij om was.

Thomas snoof: 'Ik gok dat je antwoorden wil?' Lisa knikte instemmend, waardoor hij moest lachen. 'Altijd zo nieuwsgierig. Wel, ik geef je een keuze. Ofwel vertrouw je me en kom je gewillig met me mee. Ofwel zal ik je moeten dwingen om mee te komen en dat willen we geen van beiden.' Haar adem stokte, ze kon hem niet vertrouwen. Nooit meer.

'Ik kan hier niet weggaan,' piepte ze.

Thomas zuchtte: 'Uw wens is mijn bevel.' Hij pakte haar arm vast en voordat Lisa kon gillen, verdween het duo als geesten in de mist.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Wat is Thomas van plan?
Ontdek het in het volgende hoofdstuk! -->