"I don't know, there's something about you. Say there's an hourglass: the sand's about to run out. Someone like you can always be counted on to turn the thing over."
-Haruki Murakami

Bezint eer gij begint, want de tijd kunt u niet terugdraaien.

Toen Lisa het vertaalde rijmpje had voorgelezen aan de rest, keek ze op. Vier verbaasde gezichten staarden haar aan.

'Konden ze niet wat specifieker zijn?' Olivia tikte gefrustreerd met de tip van haar schoen op de grond. Thomas kwam naast haar staan, beschermend legde hij een hand op haar schouderblad. Ze zoog haar adem naar binnen en rechtte haar rug. Lisa had zijn blik ontweken vanaf het moment dat ze terug in het Instituut waren aangekomen. Ze was bang dat haar ogen de waarheid zouden weerspiegelen.

'Lisa weet waar de scepter zich bevindt,' verklaarde Jonathan, 'is het niet?' Hij haalde een wenkbrauw op en wierp dan een blik op Thomas' hand die rustte op haar schouder. Ze slikte, misschien wist ze helemaal niet waar hij verborgen was. Maar nu hadden ze tenminste een kans. 

'Hij ligt in 'T Steen,' zei ze met zoveel mogelijk zelfvertrouwen. Toen ze geen gejuich hoorde, brak het zweet haar uit. 'Het is de enige logische optie. Dit gebouw diende als de toegangspoort van de Antwerpse burcht. Het is gebouwd in het begin van de 13de eeuw, vlak naast de Schelde.' Opgelucht haalde ze adem wanneer ze Anna's ogen zag twinkelen.

'Het is het oudste gebouw van heel Antwerpen, het stamt uit de tijd van Jonathan Schaduwjager. Dit is onze beste kans,' vulde Anna haar aan, 'en onze enige kans.' Iedereen knikte instemmend, de spanning in de kamer was te snijden.

'We moeten daar zo snel mogelijk heen, het is maar te hopen dat we niet te laat zijn,' zei Jonathan scherp. Met die woorden kwam iedereen in actie, gezamenlijk liepen ze de deur van de trainingsruimte uit. Lisa voelde zich versuft, enkel dankzij de adrenaline die momenteel door haar aderen gierde, viel ze niet ter plekke neer.

Bij het buitengaan van de zaal, nam Thomas haar hand en wachtte tot de rest weg was. Voor de eerste keer die avond keek ze in zijn bruine ogen. Ze zou de waarheid over Jonathan voor hem verzwijgen, haar hele leven was toch al gemaakt van leugens. Eéntje zou het verschil niet maken.

'Misschien is het best om niet te gaan zoeken naar zo een gevaarlijk wapen,' begon hij net zoals Moira. Verwoed schudde ze haar hoofd, ze moet en zal de scepter vinden. Lisa zette een stap achteruit.

'Nee. Dit is in het belang van alle schaduwjagers, dat zou jij net moeten weten.' Ze zuchtte, het was niet haar bedoeling om tegen hem uit te vallen.

'Vertrouw me gewoon, oké?' Ze zette grote ogen op en keek omhoog. Het witte heksenlicht verlichtte zijn gefronste gezicht. Na wat een eeuwigheid leek te duren, klaarde zijn gezicht op.

'We zullen wapens nodig hebben, die zal ik gaan halen, vertrek al maar zonder mij.' Hij plantte een zachte kus op haar voorhoofd, met zijn hand streelde hij over haar kin.

'Jij moet me ook vertrouwen, ooit zullen mijn acties duidelijk worden. Je zal geduldig moeten zijn,' fluisterde hij in haar oor. Voordat ze kon vragen wat hij daarmee bedoelde, was liep hij al richting de wapenkamer. Ze keek hem even na en holde dan achter de rest aan.

'Op naar het Steen,' riep ze de rest toe, met haar allerlaatste krachten begon ze te lopen.

*

Arthur gromde en leunde vermoeid tegen de muur van 'T Steen. 'Waarom namen we niet gewoon een Poort hiernaartoe?' sputterde  hij, al kwam die opmerking veel te laat.

'Het is maar vijf minuten lopen,' Olivia rolde met haar ogen, 'en daarbij, Poorten nemen met zoveel personen kan best gevaarlijk zijn.'

'Ik dacht dat jij nooit oplette bij de theorielessen.' Hij zette verdedigend zijn handen op zijn heupen. Lisa negeerde hun gekibbel en liep voorbij het standbeeld van de Lange Wapper richting de toegangspoort. Anna kwam naast haar lopen, haar blonde haren zaten volledig in de knoop en ze was duidelijk toe aan een kop koffie. Anna's voetstappen waren het eerste vertrouwde gevoel in wat een eeuwigheid leek. Met herwonnen zelfvertrouwen beende ze op de oude burcht af. Iets zegde Lisa dat de scepter hier lag, dat moest gewoon.

'Is je vriendje hier niet?' vroeg Anna, kijkend naar de eeuwenoude stenen van de brug. Lisa's blik dwaalde af naar Jonathan die vlak voor hen liep, hij leek even gespannen en nieuwsgierig als zij was. 

Haar mond was droog toen ze antwoordde: 'Nee, hij komt dadelijk af met extra wapens.' Anna haalde haar neus op, alsof ze Thomas' geur al kon ruiken. Zou ze het geheim aan haar beste vriendin kunnen vertellen? Hoe zou ze reageren als ze wist dat Lisa wat had met haar broer.

Ondertussen waren ze aangekomen op een binnenplein van het fort. Ze had spijt dat Moira er niet bij was, zonder haar magie waren ze hulpeloos. De heksenmeesteres had gelijk, ze waren maar domme kinderen. Jonathan veegde met zijn mouw over een glasraam en keek naar binnen, er stonden enkele eenzame houten banken. Ze merkte nu pas op dat hij zijn pak had verwisseld voor een tenue. Een kleine glimlach speelde op haar lippen, hij was nooit fan geweest van formele bedoelingen.

'Waar beginnen we? Dit gebouw is gigantisch.' Dat kwam van Anna, ze ging vermoeid op een sokkel zitten. Lisa tikte op de ring om haar hals. Misschien kon ze met haar vleugels de bovenkant onderzoeken, dat zou veel sneller gaan.

Plots voelde ze een hand langs haar broekzak gaan. Voor ze doorhad wat er gebeurde, stond Jonathan met het papiertje in zijn handen naast zijn zus. Lisa kruiste haar armen en wachtte op een verklaring die ze nooit zou krijgen. Opnieuw las Jonathan het rijmpje voor, ze kende het al vanbuiten en zou er haast gek van worden.

'Want de tijd kunt u niet terugdraaien.' Ze zag zijn ogen oplichten, als een bezetene staarde hij naar Anna, die verbaast terug keek. Toen Lisa zag waar hij naar keek, begon ze te grijnzen.

'Ben ik weer in een wombat veranderd?' Anna haalde een wenkbrauw op toen iedereen bleef staren.

'Anna, kijk eens achter je.' Olivia wees naar een plakaatje aan de sokkel waar ze zich op had neergevlijd. 's Werelds oudste zandloper. Anna sprong op en grijnsde nu ook. Lisa stapte op de verroeste constructie af en probeerde hem voorzichtig om te draaien. De zandloper kraakte verontrustend luid, maar hield stand. Het zand begon door de trechter te lopen en in de seconde die volgde, gebeurde er niets. Geobsedeerd staarden ze naar elke korrel die zich bij de hoop voegde. Hadden ze het toch bij het verkeerde eind en waren al hun inspanningen voor niets geweest?

Een schrapend geluid bracht haar terug in het hier en nu. Lisa sprong geschokt opzij toen de sokkel uit zichzelf aan de kant schoof. De stenen pilaar met de zandloper op had plaats gemaakt voor een pikdonker gat in de grond. Opluchting en extase vulde haar borstkas. Alsof Anna haar gedachten kon lezen, haalde ze haar heksenlicht boven en scheen in het gat. Ze keek achterom en glimlachte voordat ze naar beneden sprong, als een licht in de duisternis. Ze bogen zich voorover, Anna was heelhuids een paar meter beneden neergekomen.

'Alles is veilig, het is gewoon een stoffige tunnel,' echode uit het gat. Olivia was de eerste die haar achterna sprong, de rest volgen haar voorbeeld. Lisa keek toe hoe ze één voor één door het donker werden opgeslokt. Ze keek nog een laatste keer achter zich, Thomas was nergens te bekennen, en sprong hen dan achterna. 

Ze landde gehurkt op de grond, haar vrienden waren de tunnel aan het afspeuren. Voor zover ze kon zien bestond hij enkel uit duisternis.

'Misschien zijn er boobytraps, we moeten uitijken waar we lopen.' Arthur keek om zich heen alsof ze elk moment doorboord konden worden door pijlen uit de muur. Er was net genoeg licht om te zien hoe Jonathan met zijn ogen rolde en voorbij zijn zus de gang inliep.

'Hij heeft gelijk, we moeten uit onze doppen kijken,' verdedigde ze Arthur. Hij keek haar dankbaar aan en liep op zijn hoede verder. Olivia strompelde achter hen aan en haalde haar neus op.

'Weet je wat ik denk?' zei ze met een scheve glimlach. 'Dat dit het oude riool van het fort was. Het enige wat we hier gaan vinden, zijn dode ratten en een hoop k-'

Anna stopte zo abrupt dat ze een kettingreactie van botsingen veroorzaakte. Voordat ze kon protesteren, hief Anna haar heksenlicht omhoog. Ze waren aan het einde van de tunnel beland en keken uit nu op een stenen muur.

'Bij de Engel,' fluisterde Lisa. De beeltenis van Jonathan Schaduwjager staarde op hen neer, het was de figuur die ze al zo vaak had gezien, in elk schaduwjagersgeschrift en Instituut. De eerste schaduwjager in zijn gouden wapenuitrusting, met een zwaard in zijn ene hand en een staf in de andere. Het duurde even voordat ze doorhad dat er iets niet klopte, de staf was korter en puntiger. Het leek haast op een scepter. Bingo.

'Hoe krijgen we dit open?' Jonathan begon met zijn volle kracht tegen de muur te duwen, maar er was geen beweging in te krijgen.

'Jonathan wou niet dat ramptoeristen - of benedelingen - de scepter vonden. Wat is de beste manier om dat te voorkomen?' Lisa wierp een betekenisvolle blik naar Anna, die tot haar vreugde de hint begreep. Haar vriendin toverde een cilinder uit haar zak en begon ijverig een openingsrune te tekenen op de muur. De muur klapte open als een deur en onthulde een sierlijke wenteltrap.

'Jongens.' Dit kwam van Jonathan die met zijn hand over de deur streek, zijn wenkbrauwen gefronst. Zijn vingertoppen gingen over een vervaagde openingsrune, onder die van Anna. Ze hoorde opnieuw een klik, een mechanisme zorgde ervoor dat de deur terug in beweging kwam.

'Pas op!' Ze kon Jonathan net op tijd bij zijn kraag nemen en hem wegtrekken voordat de deur zichzelf terug bij de muur voegde.

'Iemand is ons voor geweest,' zei ze. De moed zonk Lisa in de schoenen, het was nooit in haar opgekomen dat de scepter misschien al honderden jaren gelden door iemand weggekaapt was.

Een harde knal kwam van boven hun hoofden. Of misschien was die indringer er nu nog steeds. Sneller dan een pijl liep ze de wenteltrap op, die uitmondde in een kleine, ronde kamer met in het midden een houten voetstuk. Leeg.

Jonathan vloekte en keek om zich heen. 'Waar is die verrekte schavuit?' Het kon haar niet schelen dat ze niet wist wat dat woord betekende, ze hoopte dat het iets beledigend was. Ze zag geen andere uitgang dan de deuropening waarin zij stonden. Hij kon toch niet in het niets verdwenen zijn?

'Daar!' Olivia wees naar een luik in het plafond.

Anna gaf haar een klopje op de schouder en vouwde haar twee handen voor zich uit, klaar om Olivia een zetje te geven. Met veel moeite kon ze het luik opheffen, de buitenlicht stroomde de stoffige kamer binnen. Olivia kreunde en hees zichzelf omhoog.

Lisa zette haar schoen in Anna's handen en werd bijna de lucht ingeschoten. Een tel later stond ze naast Olivia, opzoek naar hun schavuit.

Van zo lang ondergronds te zitten, werd ze verblind door het licht van de opkomende zon. Ze stonden terug op de brug, vlakbij de ingang van 'T Steen. De anderen waren nu ook door het luik gekomen en kwamen naast haar staan.

Samen keken ze naar een zwarte gedaante, die richting de rode zon liep, een gouden stok op zijn rug gebonden. Opnieuw vloekte Jonathan binnensmonds. Olivia was de eerste die in actie kwam, ook al was de kans klein dat ze hem nog zouden inhalen, spurtten ze de schim achterna.

Lisa kneep haar ogen samen, er was iets vertrouwd aan deze persoon. Haar hart begon sneller te kloppen van het lopen en de spanning. Plots hield hij halt en kreeg ze terug een spankeltje hoop. Maar toen zag ze het zwakke licht van een cilinder, die hij tegen de muur hield. Het was dus een schaduwjager. De gedaante draaide zich om en keek hen recht aan. Hij keek háár recht aan. Toen viel alles op zijn plaats. Hij was inderdaad de wapens gaan halen, hét wapen.

Lisa bleef abrupt stilstaan. Ze staarde recht in Thomas' bruine ogen toen een Poort achter hem opende. Hij had een brede grijns op zijn gezicht en de wind blies de bruine lokken in zijn gezicht toen hij door de Poort verdween.

Versteend bleef ze daar staan, een koele wind streek langs haar wang, ze kon in de verte Anna tegen de muur horen schoppen. Ze was hem kwijt. 

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Ik heb je gewaarschuwd.Vertrouw niemand.
Benieuwd hoe het verder gaat? -->