"It don't make sense, but nevertheless, you gotta believe us. It's all for the best."
-James TW

!Let op: dit hoofdstuk bevat spoilers voor Stad van Hemelse Vlammen!

Lisa wist zeker dat ze ooit al over zo een scepter had gehoord, met een steeds groter wordend vermoeden liep ze de trap af, naar Richards bureau. Ze klopte zachtjes op de grote eiken deur, er kwam geen antwoord.

'Wat ben je aan het doen?' Geschrokken draaide ze zich om, Jonathan stond recht voor haar neus, ze had hem niet horen aankomen. Hij keek haar bijna nooit recht in de ogen, zijn blik ging nu ook langs haar heen. 'En van wie is die hond in de tuin?' Ze legde uit dat Billy nu Olivia's hond was en dat hij mocht blijven van Marianne. Jonathan keek verbaast, maar lachte daarna.
'Ik hou van honden,' zei hij dromerig. Ze wou net subtiel wegwandelen toen hij weer begon te praten. 'Wat was je nu aan het doen?'

'Ik wou even iets opzoeken, maar er is niemand.' Ze staarde peinzend naar de deur toen jonathan boos zijn blik afwendde.

'Dat zou wel eens goed kunnen. Pap is weer terug naar Idris vertrokken. Hij is meer daar dan hier, bij zijn familie.' De kwade blik in zijn ogen verdween weer toen hij haar aankeek. 'Mam moet morgen ook al naar Idris,' verzuchtte hij. Lisa keek hem bedroeft aan, ze moesten de laatste tijd zo vaak weg. 'Je kunt gerust naar binnen hoor. Wat heb je zelfs zo dringend nodig?' Ze vertelde het verhaal dat ze in het boek had gelezen en dat ze er iets over wilde opzoeken.  'Moira kan het laatste tekstje waarschijnlijk wel vertalen, zij is de specialist.' Lisa knikte enthousiast, ze was blij dat Jonathan niet zei dat ze gek was, zoals Anna.

'Wil jij haar even bellen, om te vragen of ze kan langskomen?' Jonathan knikte en pakte zijn gsm al. Zonder nog iets te zeggen glipte ze het bureau in. Ze sloot de deur en schrok van een geluid achter haar. Het was Marianne, die in slaap was gevallen met haar hoofd op het bureau. Ze was duidelijk aan het werken geweest, want er lagen overal papieren rondom haar. Arme Marianne, dacht Lisa. Ze heeft het altijd zo druk. Zo stil mogelijk sloop ze naar de kast naast het bureau. Ze wou Marianne niet wakker maken omdat ze duidelijk een slaaptekort had, maar ook omdat ze dan zou moeten uitleggen wat ze aan het doen was. Ze ging door de dossiers in de bovenste lade van de kast. Uiteindelijk vond ze er een met Duistere Oorlog op. Marianne maakte weer een snurkgeluidje en Lisa wou dat ze een geluidsloosheidsrune had getekend. Ze sloop de kamer uit en boste recht op Jonathan. Hij draaide zich traag om en stak zijn gsm weg.

'Moira komt morgen langs.' Ze sloot snel de deur en hield het dossier in de lucht. Hij glimlachte en samen liepen ze naar de bib.

*

Zoals ze al had verwacht zat Anna daar een boek te lezen. Toen ze samen met Jonathan kwam binnengelopen keek ze vermoeid op.

'Wat spoken jullie uit?' Een scheve glimlach speelde op haar lippen. Trots liet Lisa de map zien en gooide het open op de grote houten tafel. Anna legde haar boek weg en draaide zich tot hen. 'Wat is dat?' zei ze met vernieuwde interesse. Lisa ging naast Anna zitten en bladerde door de map, Jonathan ging ook naast zijn zus zitten.

'Bewijs,' zei Lisa, ze hoopte dat ze gelijk had. In de tekst stond een beschrijving van de hele Duister Oorlog, Lisa bladerde naar achter.

Clarissa Fairchild had samen met haar vrienden, haar broer Sebastian Morgenstern, uitgeschakeld en daarmee een einde gemaakt aan de oorlog. Sebastian wilde heel Idris vernietigen om zo de heerser van Edom te worden. Ze had wel eens over Edom gelezen, het is een demonendimensie waar alles dood en dor is en waar enkel demonen leven. Lisa las hardop voor uit het dossier dat Clarissa en haar vrienden naar Edom reisden om Jonathan te verslagen.

'Daar heb ik ook al van gehoord!' zei Anna opgewekt. Ze waren toen te jong geweest om zich er veel van te herinneren. Lisa was toen zes en ze kon zich nog herinneren hoe ze zich moesten verstoppen in Alicante terwijl de volwassenen vochten. Er waren zoveel doden geweest, Alicante had gebrand en ze hoorde nog steeds de ijzige gillen van de schaduwjagers. Er ging een koude rilling door haar heen terwijl ze verder las. De tekst was een paar dagen nadat de oorlog was gewonnen gemaakt, er stonden getuigenissen in van Clarissa Fairchild, Magnus Bane - de hoge heksenmeester van Brooklyn - Jace Herondale, en nog vele anderen. 'Clarissa en Jace zijn nu de leiders van het Instituut in New York,' merkte Anna op. Lisa wist dat ze niet welkom waren geweest op de vergadering van de Raad vlak na de oorlog, omdat ze te jong waren.

'Edom was het evenbeeld van Idris,' las ze verder, 'maar een Idris dat lang geleden al gevallen was, in een andere dimensie. Een Idris waarin de generatie van Jonathan Schaduwjagers de eerste en ook de laatste generatie schaduwjagers waren.' In stilte luisterden Anna en Jonathan naar Lisa, ze stopte even en keek hen aan. Hun gezichten spiegelden de shock en frustratie die ze zelf voelde.

'Wat heeft dit nu met dat scepterding te maken?' vroeg haar vriendin op een ongeduldige toon. Lisa hield haar hand in de lucht en las verder.

'Hier staat dat die schaduwjagers maar één belangrijk wapen hadden: de skeptron, ze gebruikten geen serafijnendolken. Het was een geschenk geweest van Raziël. Maar de Jonathan Schaduwjager van Edom was een alleenheerser. Door zijn hoogmoed zijn ze verloren van de demonen.' Ze waren alle drie sprakeloos.

'Jonathan was ervan overtuigd dat de skeptron hem de macht zou geven om over de wereld te heersen,' ging Anna met schorre stem verder. Lisa wachtte tot er een reactie kwam, maar ze staarden gewoon recht voor zich uit.

Lisa's moeder had haar verteld over wat er was gebeurd op die vergadering. Lisa vond dat je altijd oud genoeg was om de waarheid te horen. Ze had haar ook over Edom en de scepter verteld. Lisa had het eng gevonden om te horen hoe de schaduwjagers in de andere dimensie waren vermoord. Anna draaide zich naar haar om.

'Als dit echt waar is, als die skeptron ook in deze dimensie bestaat-' begon ze.

'Dan moeten we het mam laten weten,' vervolgde Jonathan. Anna knikte instemmend, maar Lisa was het daar niet mee eens.

'Marianne heeft het nu al zo druk.' Anna aarzelde. 'En daarbij, dan zou ze verplicht zijn dit aan de Kloof te laten weten.' Jonathan en Anna realiseerden dat dat inderdaad niet zo een goed idee was.

'De Kloof zal dit verhaal toch niet geloven,' zei Jonathan tegen zijn zus. 'En ze zullen ons zelfs verbieden om onze tijd te verspillen met naar de skeptron te zoeken.' voegde hij eraan toe.

Anna aarzelde: 'Maar als we echt een skeptron zouden vinden, dan gaan we er wel mee naar de Kloof.' Ze wachtte tot ze beiden instemden.

'Akkoord,' zeiden ze tegelijkertijd.

'Vertellen we dit aan Olivia en Arthur?' Anna keek hen om te beurten aan. Lisa zou niet weten waarom niet, ze keek naar Jonathan en hij haalde zijn schouders op. 'Dat is dan geregeld,' zei Anna, die hen kon lezen als boekdelen, 'ik moet nu nog iets gaan doen.' Ze stond recht en liep gehaast de bibliotheek uit.

'Wat heeft zij vandaag?' fluisterde Jonathan, ze haalde haar schouders op en dacht onwillekeurig aan Olivia.

*

Na een halfuur zoeken vond Anna het meisje in de trainingsruimte. Ze was er een aantal keer voorbijgelopen omdat het licht er uit was en ze dacht dat er niemand was. Olivia zat op de grond met oortjes in, het enige licht in de ruimte kwam van het heksenlicht op de gang. Ze zag haar niet aankomen - of het kon haar niets schelen - want ze keek niet op. Pas toen ze naast haar kwam zitten deed ze één oortje uit.

'Kom je je verontschuldigen omdat je me achtervolgde?' Anna was even verward, op die reactie had ze zich niet voorbereid.

'Nee.' Olivia trok uitdagend één wenkbrauw op, haar ogen doorboorden de hare. 'Sorry,' zei ze stil. Olivia deed haar appelblauwzeegroene ogen dicht en leunde met haar rug tegen de muur. Door haarpikzwarte haar en kleren was ze bijna onzichtbaar in de donkere ruimte. 'Waar luister je naar?' Anna had het gevoel dat Olivia geen zin had om met haar te praten, maar toch bood ze haar een oortje aan. Toen ze het oortje indeed, herkende ze direct When you love someone van James TW. Onmiddellijk glimlachte ze, ze kon dit liedje volledig op de piano spelen. Spijtig genoeg kon ze niet goed zingen, Lisa deed vaak een verdienstelijke poging.

Olivia had nog steeds haar ogen gesloten toen Anna zacht mee begon te zingen met het liedje. Ze wist dat het vast vals was, maar dat kon haar niet schelen. Olivia glimlachte en begon ook te zingen, ze sloot haar ogen. Ze kreeg altijd tranen in haar ogen als ze dit liedje hoorde. Het ging over een kind waarvan zijn ouders gingen scheiden. Sometimes moms and dads fall out of love. Sometimes the best intentions just ain't enough. Anna vermoedde dat Olivia echt meende wat ze zong, haar ouders waren dan ook gescheiden. Haar gezicht stond, zoals zo vaak, in een frons en ze zong prachtig. Toen het liedje gedaan was gaf Anna haar haar oortje terug en Olivia nam de tweede uit haar oor.

'Ik wou je eigenlijk iets geven.' Anna pakte de koude steen uit haar zak en liet hem aan Olivia zien. 'Gelukkige verjaardag,' zei ze stil. Olivia glimlachte en pakte de steen aan, hij lichtte direct wit op toen ze hem vastnam.

'Een heksenlicht,' ze keek ontroerd naar Anna, 'bedankt.' Anna glimlachte toen het meisje naar haar toe leunde en een knuffel gaf. Ze had niet verwacht dat Olivia zo vriendelijk zou doen tegen haar. Ze kende haar nog maar drie dagen en in het begin had ze niet echt vriendelijk tegen hen gedaan. Anna was blij dat ze toch openbloeide. Ze legde haar armen om het meisje heen, Olivia leunde een beetje achteruit. Ze kon in de schemering zien dat ze tranen in haar ogen had.

Voordat ze kon vragen wat er mis was, leunde Oliva terug naar voor en drukte haar lippen hard tegen de hare. Eén seconde lang had Anna niet door wat er aan het gebeuren was, ze duwde Olivia weg en sprong recht. Anna staarde naar de verontschuldigende blik die ze werd toegeworpen.  Ze kon geen woord uitbrengen en heel even dacht ze dat ze het zich verbeeld had.

'Sorry,' Olivia's stem brak, 'ik dacht dat je-'

'Hoe wist je dat?' onderbrak Anna haar vluchtig. Een fractie van een seconde speelde er een glimlach op Olivia's lippen. 

'Ik wist het niet,' zei ze onschuldig. Dat meisje heeft wel lef. Olivia's gezicht stond somber, waardoor ze het liefst van al naar buiten wou lopen. Ze draaide zich om naar de deur en wou hem net smeren toen Olivia haar pols pakte. Blijkbaar bedacht ze zich en liet ze Anna los, waardoor ze zich terug omdraaide. 'Sorry,' begon ze. Anna schudde haar hoofd, ze kon alleen maar denken aan Olivia's lippen op de hare. Ze wou zeggen dat het niet erg was, maar in plaats daarvan rende ze de kamer uit.

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Dat was...gênant?
Lees verder in het volgende hoofdstuk -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand