"We must not look at goblin men,
We must not buy their fruits:
Who knows upon what soil they fed
Their hungry thirsty roots?"
-Christina Rossetti

'Waar blijft hij nu?' Anna slaakte een zucht en keek voor de vijfde keer op haar horloge. Olivia was allerlei kastjes en deurtjes in de gang aan het opentrekken en het begon Lisa te irriteren. Lisa stond voor de liftdeur en tikte met haar voet op de grond, ze haatte wachten. Net toen ze wou voorstellen om te gaan kijken waar hij bleef, verscheen Jonathan om de hoek. Hij wandelde heel rustig, met zijn handen in zijn zakken. 'Eindelijk, je bent er!' Anna draaide zich om en drukte op de liftknop.

'Eindelijk?' echode hij. 'Ik ben toch precies op tijd? Om kwart na zeven zei je-'

'Kwart vóór zeven!' Ze stapten in de lift, Lisa drukte op de knop naar beneden. Jonathan zuchtte gefrustreerd en Anna volgde zijn voorbeeld. Wat keek ze toch uit naar deze uitstap. Ze droegen alle vijf hun tenue en wapens. Arthur - die de hele tijd op een stoel had gezeten - had een kruisboog bij en Olivia een serafijnendolk en werpmessen. 

Arthur oogde zenuwachtig. 'Wat gaan we nu eigenlijk doen?' De liftdeuren openden piepend en ze stapten uit.

'Jullie,' Anna wees naar Jonathan en Arthur, 'gaan op patrouille.'

'En wat gaan wij dan doen?' Olivia kruiste haar armen, duidelijk niet tevreden met de groepsindeling.

'Wij gaan naar de schaduwmarkt,' zei Lisa opgewekt.

'Wat is een schaduwmarkt?' wilde Arthur weten. Anna legde uit dat het een plaats was waar benedelingen spullen en magie - soms illegaal - verkochten.

'Een beetje zoals de zwarte markt,' zei Arthur peinzend.

'En wij moeten gaan kijken of ze geen illegale handeltjes voeren?' Olivia hufte en keek kwaad naar de grond. 'Saai.'

'Mij lijkt het wel leuk,' zei Arthur peizend.

'Goed, dan ga ik wel mee met Jonathan op patrouille.' Olivia kegelde de jongen aan de kant en ging naast Jonathan staan.

'Geen sprake van.' Jonathan duwde Olivia terug in hun richting. 'Volgende keer wisselen we,' zei hij knipogend. Blijkbaar had Olivia geen zin meer om daartegenin te gaan, want ze ging naast Anna staan.

*

'En hoe precies moeten we "onopvallend" zijn? We vallen nogal hard op,' riep Olivia. Anna probeerde haar stil te krijgen en dat was moeilijker dan het leek. 'We dragen tenues en wapens en staan vol met runen!' Lisa had graag gehad dat ze met Jonathan was meegegaan, maar liet dat niet merken.

Ze stonden midden op de Groenplaats en roepen was allesbehalve subtiel. Rondom hen stonden allerlei felgekleurde kraampjes en tenten. Anna gaf het op, ze had ondertussen al een paar mensen naar hen zien wijzen. Olivia was al de hele tijd om zich heen aan het kijken, alsof ze bang voor iets was. Of alsof ze iemand zocht. 

Anna duwde haar elleboog in Lisa's maag. Voor ze boos kon reageren, zag ze al wat er aan de hand was. Er stond een sjofel uitziend kraampje met allerlei prullaria, achter het kraampje stond een man die ze maar al te goed kenden. Zo onopvallend mogelijk schuifelden Lisa en Anna naar het kraampje toe, Olivia volgde op haar hoede en vroeg wat ze aan het doen waren.

'Dat is Achiel, een jonge ifriet,' fluisterde Lisa terug, 'hij is het slaafje van de hoge heksenmeester van Antwerpen, Cassius Dioz.'

'Wel, wel, als dat de jonge Nephilim niet zijn! Mogen jullie nog zo laat buitenkomen?' Achiel had hen opgemerkt en keek verwaand naar hen. Ze schrokken alle drie, maar Lisa herpakte zich en liep naar het kraampje. Achiel was een magere, kleine man. Al was dat waarschijnlijk niet het eerste dat je aan hem zou opvallen; er staken twee grote vleermuizenvleugels uit zijn trui.

'Je bent zeker geen zwarte magie aan het verkopen in naam van je baas?' Anna keek rond in het kraampje, er lag niets dan rommel.

Achiel keek haar even kwaad aan en zei dan: 'Nee, ik verkoop de oude spullen van meneer Dioz.'

'Goede dekmantel,' hoorde ze Olivia achter haar fluisteren. Al leek het wel waar te zijn, de tafel lag vol oude boeken, kandelaars, er stond zelfs een kapotte divan. Anna snoof, zij geloofde hem dus ook niet helemaal.

'Zien jullie iets wat jullie interesseert? Kijk gerust rond.' Hij knipoogde naar hen en liep dan naar een vampier die belangstelling leek te hebben voor de divan. Lisa kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en begon tussen de stapel boeken te kijken. Olivia boog zich ook over de hoop spullen.

'Jullie gaan toch niet echt iets van die gek kopen hé?' Anna stond met haar armen overeen achter hen.

'Je hebt gelijk, alles is hier kapot.' Olivia hield een kandelaar, waarvan een arm was afgebroken, en een kapot zakhorloge in de lucht.

Anna's mond viel open, ze greep naar het zakhorloge. 'Zoiets heb ik altijd al willen hebben!'

Olivia keek haar niet-begrijpend aan en aarzelde: 'Hij is kapot, en zei je niet net dat-'

'Lisa,' onderbrak Anna haar, ze wendde zich af van het meisje. 'Kun je hem maken?' Anna hield haar het horloge voor, de zilveren wijzers waren blijven staan op kwart voor twaalf.

'Ik denk het wel.' Anna's gezicht fleurde op, Olivia schonk haar een scheve grijns. Lisa veegde het stof van een oud uitziend boek, de titel was in een of andere demonentaal. Er zat een groot slot op de voorkant, Lisa wou weten wat de inhoud van het boek was. Ze draaide het om, de kaft was van rood fluweel en voelde zacht aan in haar handen.

'Is dat Chthoniaans?' Olivia keek over haar schouder mee, ze knikte. Ze kon er maar een aantal woorden van vertalen: schaduwjagers, mythologie en verhalen. Achiel had zijn divan verkocht kunnen krijgen en wreef in zijn handen. Anna schoof hem het zakhorloge toe.

Hij lachte: 'Goede keuze, dat is dan vijfenvijftig euro.' De drie meisjes staarden hem met open mond aan. Hij haalde zijn schouders op. 'Vriendenprijsje.' Anna keek hem kwaad aan, maar pakte haar portefeuille uit haar heuptas.

Olivia legde haar hand op Anna's tas. 'Het horloge is stuk en heeft zijn glans verloren, dertig euro,' kwam ze tussenbeide. 

Achiel lachte: 'Een onderhandelaartje hé? Vijftig euro en dan krijg je dat boekje erbij.' Hij wees naar het rode boek dat Lisa onder haar arm had. Anna wierp een blik op haar en richtte zich terug tot Achiel.

'Akkoord.' Ze legde het geld op tafel en de ifriet griste het direct weg. Olivia snoof, maar zei verder niets.

'Dat had je niet moeten doen hoor.' Anna pakte het boek van haar aan en stopte het samen met het horloge in haar heuptas.

'Je leek het boek anders toch heel interessant te vinden.' Lisa wou haar gelijk geven toen haar gsm afging, Jonathan belde haar. Ze nam op en draaide zich weg van Anna en Olivia's vragende blikken.

'Hey Jonathan, we staan hier op de schaduwmarkt en-' Maar het was Jonathan niet, Arthurs stem kwam krakend uit het toestel. Ze kon hem bijna niet verstaan, het leek wel of hij aan het lopen was. 'Wat zeg je?' Ze drukte haar hand tegen haar vrije oor, alsof dat iets hielp.

'Lisa,' hij hijgde hard, 'wij...wij...demon.' Ze draaide zich terug om en Anna begreep dat er iets mis was. 'Demon...elf...grote Groot.' Ze begreep niets van zijn gebrabbel.

'Waar zijn jullie?' riep ze tegen de telefoon.

'Ik weet het niet-' hijgde hij. 'Jullie moeten zo snel mogelijk komen!'

*

Jonathan liep onbehagelijk naast Arthur. Hij had nooit een jongen van zijn leeftijd in zijn omgeving gehad. Hij trok altijd op met Anna en Lisa. Al was dat niet helemaal waar, bracht hij zichzelf in herinnering. In Idris had hij vrienden gehad, waar hij nu geen contact meer had. Arthur leek hem een echte nerd. 

Jonathan was blij dat Arthur de stilte onderbrak. 'Dus wat gaan we precies doen?' Hij leek het niet zo naar zijn zin te hebben met hem.

'We gaan op demonenjacht!' Arthur had zijn kruisboog meegenomen, die bijna zijn hele rug in beslag nam. Als een kleuter met een te grote boekentas.

'Fijn.' Arthur haalde zijn neus op. Jonathan raakte het gevest van zijn zwaard aan, een geruststellende gewoonte. 'En hoe gaan we die demonen vinden? Of gaan we gewoon die vieze geur volgen?' Jonathan lachte en haalde de sensor uit zijn broekzak.

'Deze sensor geeft aan waar er zich ergens demonen bevinden.' Arthur nam een stap achteruit en hield zijn handen beschermend voor zich uit.

'Waren die dingen niet afgeschaft omdat ze soms explodeerden?'

'Dit is nieuwste versie!' Jonathan begon een aantal knoppen in te drukken. Plots gloeide de sensor rood op. 'We hebben beet!' zei hij, enthousiaster dan Arthur eruitzag. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren. Wat heel moeilijk was als Arthur vragen bleef stellen.

'Hoe weet je nu waar de demon is?' Jonathan legde uit dat de sensor werkte zoals een opsporingsrune. Hij sloot zijn ogen terug en zag een bekend steegje voor zich.

'Volg mij, de demon is die kant uit.'

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Dat ziet er niet zo goed uit voor Jonathan en Arthur...
Lees snel het volgende hoofdstuk -->

Onthoud ook: Vertrouw niemand