"A lie that is half-truth is the darkest of all lies."
-Alfred Tennyson

Het was maar een zacht gegrinnik, een klein lachje, maar het zorgde ervoor dat Lisa en Jonathan verstijfden. In een gevecht verwikkeld, waren ze op elkaar gevallen en ze lagen nu nog steeds in die zelfde positie. Hun ogen ontmoetten elkaar en Lisa zag dezelfde blik in zijn ogen die zij waarschijnlijk ook had. Alsof ze waren betrapt.

'Sorry, onderbreek ik iets?' Het was Olivia, die nog steeds aan het lachen was. Plots werd Lisa zich heel bewust van Jonathans handen om haar polsen, zijn benen tegen de hare. Jonathans ogen werden groot, hij liet haar handen los en krabbelde recht. Lisa had het gevoel dat ze bloosde.

'Ja, onze training.' Jonathans stem klonk vlak en geïrriteerd, hij klopte het stof van zijn kleren.

'Zo zag het er toch niet uit,' grapte Olivia terwijl ze haar armen kruiste. Jonathan slikte merkbaar en keek haar kwaad aan. 'Maar wat bedoelde jij eigenlijk met "halfbloedje"?' Jonathan draaide zijn hoofd met een ruk naar haar om. Lisa's ogen werden groot, Olivia had gehoord dat hij haar een halfbloedje had genoemd. Ze barstte in koud zweet uit, in haar gedachten probeerde ze een smoes te bedenken, maar Jonathan was haar al voor.

'Dat gaat jou niets aan,' beet hij haar toe. Lisa had het gevoel dat dat er scherper uitkwam dan eigenlijk de bedoeling was. Ze schudde haar hoofd naar hem, hij keek verward terug.

'Komaan, ik ben nu toch deel van de familie?' Olivia keek haar met grote ogen aan, maar ze klonk spottend. Lisa haalde diep adem en vervloekte haar brein omdat het geen excuus kon bedenken.

'Mijn vader was geen schaduwjager.' Ze moest de woorden er haast uit duwen. Olivia keek verward, azend op meer informatie. 'Hij was een normalo en is allang dood,' zei Lisa snel en met een opgeheven kin, alsof de woorden haar niets deden. Ze had koude rillingen op haar rug en voelde zich plots naakt in haar zwarte top. Lisa liep naar haar jack op de grond en deed hem terug aan.

'Dat is toch niet zo erg? Dat hij een normalo is bedoel ik,' zei Olivia, 'waarom hebben jullie schaduwjagers toch altijd iets tegen ons?' Ze wou tegen Olivia zeggen dat zij nu ook een schaduwjager was, geen normalo, maar deed het niet. Ze keek betekenisvol naar Jonathan, ze zou willen dat Anna hier was, zij zou haar blik begrijpen.

'Het is verboden om eender welke relatie te hebben met een normalo. Als de Kloof erachter zou gekomen zijn dat mijn moeder iets had - een kind - met een normalo, dan zouden haar runen eraf worden gesneden en dan zou ze zijn verbannen.'

'En jij dan? Ze zouden toch geen baby hebben verbannen?' 

'Nee, ik kon blijven,' Lisa zuchtte, 'maar dat doet er niet toe.' Opnieuw rechtte ze haar rug en wees bedreigend naar Olivia. 'Jij gaat hierover geen woord reppen. Mijn vader mag dan wel dood zijn, maar dat zorgt er niet voor dat mijn moeder vrijgesteld is van haar schuld.'

'Oké, oké.' Olivia hield haar handen beschermend voor zich.  'Typisch de Kloof, met hun regeltjes.' Ze liep weg van de deurpost. 'En ben jij dan een soort halve schaduwjager?' 

Lisa schudde haar hoofd, ze was haar vragen beu. 'Schaduwjagersbloed is dominant.' Ze kon alles wat een normale schaduwjager kon, het bloed van een normalo had geen effect op haar.

Gelukkig had Jonathan haar irritatie door en veranderde snel van onderwerp. 'Wat kwam jij hier eigenlijk doen?'

'Wat?' Olivia draaide zich om. 'Ik wist niet dat dit verboden terrein was?' Ze begon lenig op de balken te klimmen, alsof ze daar al jaren ervaring mee had.

'Is je examen al gedaan?' vroeg Lisa, niet dat het haar veel kon schelen.

'Marianne heeft beslist te stoppen voor vandaag, nadat Arthur haar bijna had vermoord,' zei ze met een scheve glimlach, de laarzen van haar tenue bungelden over de balk. 'Ze wilt ook nog dat we morgen onze kennisexamens afleggen.' Lisa en Jonathan zeiden niets. 'Gaan jullie verder doen met wat jullie dan ook aan het doen waren?' vroeg ze nieuwsgierig, alsof ze er elk moment een bak popcorn bij kon nemen. Lisa keek benauwd naar Jonathan.

'Nee, we hebben wel genoeg getraind voor vandaag,' zei hij. Olivia keek haast teleurgesteld en begon verder te klimmen. Lisa gooide haar handen in de lucht en liep met Jonathan mee naar buiten.

*

'Waarom heb je haar dat verteld?' zei Jonathan direct nadat ze de deur dichtdeed. Lisa haalde haar schouders op.

'Ze zou er toch achter gekomen zijn.' Lisa wilde er nog uitflappen dat ze Olivia niet echt mocht. Maar ze wist uit ervaring dat je je gevoelens best voor jezelf kon houden, alleen tegen Anna zou ze zulke dingen zeggen. En daarbij wist ze niet echt zeker of Jonathan haar ook niet mocht. Jonathan haalde zijn handen door zijn korte haar.

'Gaat het wel?' Hij legde kort zijn hand op haar schouder, zijn blauwe ogen keken haar bezorgd aan.

'Ja, prima.' Ze schudde zijn hand af en hoorde haar eigen stem overslaan. Hopelijk had hij het niet gemerkt, al zag ze hem grimassen.

'We zullen morgen verder trainen, oké?' Lisa knikte, ze voelde zich licht in het hoofd en misselijk. 'Bij de Engel.' Jonathan keek haar indringend aan.

'Wat is er?' Hij beet op zijn lip, waardoor het wondje dat ze gemaakt had, terug openbarstte. Hij leek het niet te merken.

'Ik denk wel dat je een iratze kunt gebruiken voor je hoofd.' Lisa bracht haar vingers naar haar voorhoofd, toen ze ze terug haalde zat er bloed op.

'Geweldig,' zei ze sarcastisch, Jonathan liep verder de gang in, naar zijn kamer. Toen hij de deur wou opendoen bedacht hij zich.

'Heb jij je cilinder bij? Die van mij is kapot. Alweer.' Lisa knikte en wenkte hem. Ze ging op haar bed zitten en pakte haar cilinder uit het nachtkastje. Je zou een cilinder kunnen vergelijken met een lang zilveren potlood, bedekt met runen. Hij was gemaakt van puur adamas, het metaal van de schaduwjagers, waar ook de heksenlichten en de demonentorens in Idris van gemaakt waren. Jonathan bleef ongemakkelijk in de deuropening staan, ze gaf hem haar cilinder en draaide zich om.

'Liefst in mijn nek.' Runen in haar gezicht zou ze niet echt leuk vinden. Met een verdrietige blik herinnerde ze zichzelf eraan dat de Stille Broeders allemaal runen in hun gezicht hadden. Jonathan ging achter haar zitten en veegde haar haar weg. Ze voelde de punt van de cilinder brandden op haar huid en tegelijkertijd werd ook haar hoofdpijn beter. Het voelde alsof iemand met een hete pook over haar huid streek, ze had altijd het gevoel gehad dat het bij haar meer pijn deed dan bij iemand anders. Of ze deed weer kleinzerig, zoals altijd. 'Bedankt,' ze draaide zich om naar Jonathan toen hij klaar was, 'jij hebt ook een iratze nodig.'

'Voor dit?' Hij wees naar zijn lip en lachte. 'Nee hoor.'

'Niet alleen voor je lip, ook voor je arm.' Lisa had gemerkt dat hij erop was gevallen en sindsdien had hij hem krampachtig bewogen. Jonathan zuchtte, trok zijn jack uit, zijn hele bovenarm zag blauw, en stak gehoorzamend zijn arm uit. Lisa pakte zijn pols beet en begon een iratze te tekenen. Jonathan zoog zijn adem naar binnen toen de punt zijn huid raakte, zwarte krullende lijnen vloeiden uit de cilinder. Anna kwam net de kamer binnen en stopte abrupt, waardoor Lisa schrok en uitschoof met de cilinder. 'Komaan Anna, dit werd net de mooiste iratze ooit, ik vóélde het,' jammerde ze.

'Hebben jullie gevóchten?' Anna keek verbaast naar de verwondingen van Jonathan.

'Nee, ik gaf Lisa training,' zei Jonathan. Anna kruiste haar armen, maar leek er gelukkig niet verder op in te willen gaan.

'Lisa, weet jij waar mijn haarrekkers zijn?' Lisa wees zwijgend naar haar bureau terwijl ze de iratze verder afmaakte. Anna maakte een vlugge vlecht en liep hoofdschuddend naar buiten.

'Goed, ik ga ook maar eens iets doen.' Lisa stond recht.

'Ja, ik ook,' zei Jonathan. Ze liepen naar buiten en gingen elk de tegenovergestelde richting in. 'De vraag is alleen: wat?' hoorde ze hem nog zeggen toen ze de andere gang inliep. Lisa stapte met doelgerichte passen naar de enige kamer in het Instituut waar niemand haar zou storen. Ze wilde alleen zijn, want ze had wat tijd nodig om na te denken.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

In het volgende hoofdstuk komen we meer te weten over Archie!
Euh, Arthur...
Lees snel verder! -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand