"If you ain't scared...you ain't human."
-James Dashner

'En hier hebben we de trainingsruimte, met vlak daarnaast de wapenkamer.' Lisa deed de dubbele deur open en liep naar binnen. Arthur wou liefst van al weglopen. Deze rondleiding duurde ook al veel te lang. Toch sleepte hij zichzelf mee met de rest, hij liep vlak achter Jonathan, die het blijkbaar opgegeven had om hen rond te leiden.

De trainingsruimte was groot, met een hoog plafond. Het leek veel op een sportzaal en Arthur dacht direct terug aan de Academie. De uren zwaardvechten, hardlopen en paardrijden. De uren vallen, botsen en een boze trainingsmeester gehoorzamen. In de trainingsruimte was al iemand aan het oefenen, zelfs zo vroeg in de ochtend. Er stond een klein roodharig meisje, dat het zusje van Jonathan en Anna was, hij schatte haar rond de acht jaar. Ook al leek ze totaal niet op hen. Maar zijn broer leek ook totaal niet op hem, bemerkte Arthur. Zijn broer was volgens hem de enige persoon die hij niet zo hard miste. Het meisje leek heel schattig, door haar sproetjes en klein gestalte. Maar de manier waarop ze haar zwaard vasthad en naar hem keek, was heel wat minder snoezig.

Lisa en Jonathan liepen de ruimte in en hij en Olivia volgden hen als hondjes. Er hingen schietschijven aan de muren en er lagen matten op de grond. Anders dan in alle andere ruimtes van het Instituut, waren hier geen ramen en volgens Arthur was het er redelijk warm voor de tijd van het jaar. Jonathan was met het meisje aan het praten, terwijl ze haar zwaard traag en precies bewoog. Arthur kon zichzelf wel vervloeken omdat haar naam vergeten was. Hij was nooit goed geweest in namen onthouden. Het was iets met een L. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet zag dat de rest al verder gelopen was. Het "Iets met een L"-meisje was al verder aan het oefenen en Arthur besefte teleurgesteld dat ze even groot was als hij.

Arthur keek om zich heen en zag dat ze door een openstaande deur aan de andere kant van de ruimte waren gelopen. Hij holde achter hen aan. Het was een kleinere kamer die volhing met wapens. Jonathan was enkele wapens aan het demonstreren. Olivia pakte een serafijnen dolk uit een rek en draaide het handig rond in haar hand. Arthurs hart maakte bijna een sprongetje toen hij een kruisboog zag hangen. Hij was er het laatste jaar naar eigen zeggen redelijk goed mee geworden. Hij rijkte ernaar, net toen er een werpster in de muur vlak naast zijn hoofd belandde. Hij kon een gil niet bedwingen en keek geschokt naar de anderen. Zij keken ook geschokt en Jonathan had zijn hand nog omhoog van het gooien van de ster.

'En jij zegt iets van mij?' Lisa klopte op Jonathans arm en liep naar Arthur. Ze rukte de werpster uit de muur, legde hem terug op zijn plaats en keek kwaad naar Jonathan. Olivia had de serafijnendolk teruggehangen en leek het zeer vermakelijk te vinden dat Arthur bijna dood was gegaan. Lisa ging naar buiten en Olivia volgde haar. Arthur bleef verbijsterd staan.

'Sorry, Archibald,' zei Jonathan toen hij hem passeerde en een klop op zijn rug gaf. Hij riep hem na dat zijn naam Arthur was, maar hij gaf er geen gehoor aan. Ze waren langs de trainingsruimte terug in de gang gekomen en ze draaiden nu een andere gang in. Opgelucht dat hij deze gang herkende als de weg naar zijn kamer, klom hij de trap op. In de plaats van naar rechts te gaan, waar hun kamers waren, gingen ze de andere kant op.

'Hier zijn de kamers van Lot, Max en mijn ouders,' verkondigde Jonathan. Lotte, dacht Arthur, dat was haar naam. Hij wist niet waarom hij zo opgelucht was dat hij nu haar naam wist. Lottes kamer was naast die van haar ouders en die van Maxim was er vlak over. Jonathan deed haar kamerdeur open, alsof het een geheime schatkamer was. 'Je mag wel even kijken hoor.' Lisa rolde weer met haar ogen.

Lottes kamer was een tornado van roze en witte kleuren. Er stond een hemelbed in het midden van de kamer en er lagen overal kussens. Dit was eigenlijk helemaal hoe Arthur zich een meisjeskamer had voorgesteld. Jonathan deed de deur terug dicht en liep naar de andere kant van de gang. Hij deed Maxims deur open en hij en Olivia keken nieuwsgierig naar binnen. Deze kamer leek wel een replica van zijn eigen kamer. Een bed vol Captain America schildkussens met een Marvel beddensprei. De vloer lag vol met strips. Het enige wat ontbrak was een computer. Hij voelde zich aan de ene kant een beetje beschaamd dat zijn kamer er hetzelfde uitzag als die van een tienjarige en langs de andere kant was hij ook enthousiast.

Hij had gedacht dat alle schaduwjagers niets wilden weten over hoe de normalo's leefden, of wat hun interesses waren. Op de Academie was er een jongen geweest die alle normalo's "onwetende sukkels" had genoemd. Arthur had hem op zijn gezicht willen slaan. Het enige wat hem had weerhouden waren de enorme spierballen van de jongen.

'En wat is er daar?' Olivia wees naar een dubbele deur op het einde van de gang. Lisa wenkte hen enthousiast.

'Dit is de bibliotheek.' Ze opende de deur met een weidse beweging. Oliva's mond viel wagenwijd open, ze moest toegeven dat de kamer indrukwekkend was. Licht scheen door de grote gotische ramen, langs de volledige muren stonden er boekenkasten. In het midden van de ruimte stond ook een lange houten tafel. Je kon via een trapladder naar een tussenverdieping, die een twee meter breed was en rond de hele ruimte liep. Arthur zag dat sommige boeken achter slot en grendel zaten.

Er stonden, zoals overal in het Instituut, beelden van de engel, Raziël. In zijn linkerhand hield hij de Levensbeker. In die beker, zo gaat de legende, heeft Raziël zijn bloed gegoten. Jonathan Schaduwjager heeft van dat bloed gedronken en zo is de eerste schaduwjager ontstaan. Arthur besefte met trots dat hij die beker ook had vastgehad. In zijn rechterhand hield hij het Levenszwaard, ook gekend als Maellartach. Hij vervloekte zichzelf dat hij die naam wel kon onthouden.

'Dat zijn veel boeken,' wist hij eruit te brengen, Arthur draaide zich weg van het standbeeld. Lisa zat op een bank bij de tafel, Jonathan zat op de tafel en Olivia was door een boek aan het bladeren. Lisa knikte trots.

'Ja, dat kun je wel zeggen.' Arthurs aandacht werd getrokken naar een opvallend boek, met een blauwe satijnen cover, dat hij zelf ook had: de Codex van de schaduwjagers. Er werden verscheidene dingen in beschreven: verschillende demonen, runen en benedelingen zoals de vampiers en weerwolven.

'Gaan we verder?' Jonathan liep naar de deur. Arthur volgde en vroeg zich af wanneer deze rondleiding gedaan zou zijn. Ze liepen de gang, waar hun kamers waren, door en sloegen de gang rechts in. Het was nog een volledige gang met kamers. De Instituten dienden als ontvangplaats voor alle schaduwjagers, iedereen kon binnen en er verblijven. Alle deuren waren dicht, behalve één deur die op een kier stond.

'Deze kamer is waar Lisa normalo's dissecteert.' Arthur trok een gezicht en Olivia haalde haar wenkbrauwen op. Voor een seconde geloofde hij Jonathan, totdat Lisa haar elleboog in zijn maag stompte.

'Het is een soort werkplaats,' verklaarde ze, 'waar ik wat dingen repareer of maak.' Olivia en Arthur knikten, dat klink al wat leuker dan dissecties.

'Je kan het toch op zijn minst een lab noemen,' probeerde Jonathan.

'Wat weet jij daar nu van,' beet Lisa terug. 'Je bent er nog nooit binnen geweest.' Hoorde Arthur haar nog fluisteren, maar Jonathan was al verder gelopen.

Ze waren bij een dubbele deur aan het einde van de gang gekomen die Jonathan opendeed. Deze kamer bevond zich duidelijk in de koepel, de top van het gebouw en was wel twee verdiepen hoog. Arthur legde zijn hoofd in zijn nek, hij verschoot toen hij een jongen op de balken bij het plafond zag klimmen. Hij was ergens opgelucht dat hij nog steeds wist dat de jongen Maxim heette, maar ook ongerust dat hij zou vallen.

'Deze kamer is een soort van tweede trainingsruimte. Enkel dient deze vooral voor het leren van lenigheid, klimmen en vallen,' legde Jonathan uit. Het leren van vallen, nou dat klonk geweldig, dacht hij.

'Max, kom je niet even naar beneden?' vroeg Lisa ongerust. In de plaats van te antwoorden ging het jongetje op een balk staan en liet zich voorovervallen. Lisa slaakte een kreet en Jonathan stapte naar voren om hem op te vangen, maar hij was te laat.

Max landde op de grond, rolde door en stond ongedeerd recht. Iedereen in de ruimte leek zijn ingehouden adem uit te blazen. Max leek zelf ook geschokt dat hij mooi geland was. Arthur kon zich nog herinneren dat hij op de Academie van een kleine drie meter uit een boom had moeten springen. Dat behoorde blijkbaar tot het lessenpakket. Hij was toen helemaal verstijfd en iemand had hem van de tak moeten duwen. Hij was recht op zijn zij gevallen. Bij die pijnlijke herinnering wreef hij over zijn dijbeen.

'Hallo.' Max zwaaide naar hen met een brede glimlach. Hij had ros haar en sproetjes. Max was ook, wat een verrassing, even groot als hem. Hij en Olivia zwaaiden verdwaast terug.

'Dat was een goede landing, Max.' Jonathan klopte op zijn schouder. Max glimlach werd nog breder en Arthurs maag begon gênant te grollen. Hij wou net vragen wanneer ze eindelijk gingen eten, toen er een hard, schel geluid door het Instituut trok.

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Wat zou dat geluid toch zijn, iemand een idee? Je moet het niet te ver zoeken!
Lees snel verder! -->
En onthoud: Vertrouw niemand