De dagen nadat ze bijna verdronk, dwaalde Eleanor door de gangen alsof ze nog steeds in het koude water dreef. De wereld leek elk uur een beetje luider te worden, maar dat kwam niet door de stemmen. Het waren de harten van de anderen die ze nu voortdurend hoorde kloppen. Waarom ze niet gewoon toe gaf en vlees at, wist ze niet. Ze had geen reden meer, behalve dat het definitief voelde. Als ze toegaf aan dit, dan gaf ze haar laatste verzet op. Dan zat ze helemaal vast in deze leugenachtige wereld. Dan was ze hier tot dit alles implodeerde. En dat kon ze niet.

Dus beet ze zich vast in het enige wat haar honger leek te stillen. De nieuwsgierigheid die haar gesprek met Daveny ontwaakt had. Stilletjes ging ze in de vensterbank zitten en opende een van de vele boeken die ze in haar kamer had gevonden. Ze bladerde door de pagina's terwijl ze naar buiten keek. Het verhaal stond vol met sprookjes over zegeningen, vloeken en hoe de levens van mensen op hun huid getekend stond. Het was niet waar ze naar zocht, maar toch greep het haar aandacht.
Wat wilde ze graag dat haar huid nu lijnen had, die haar de juiste keuze vertelden. Maar het enige wat ze had, waren littekens en planten. Tekenen van monsters, natuur en de vernietiging van de twee samen. Er waren geen antwoorden voor de honger die zo sterk was, dat hij harten kon eten.

Met een zucht sloot ze haar boek. Toen zag ze vanuit haar ooghoek een figuur bij de ingang van de zitkamer staan. Het was de vrouw met gouden ogen die ze nu al een paar keer bij het ontbijt had gezien. Ze herinnerde haar naam vaag als Violet.
Een glimlach verscheen op het gezicht van de vrouw toen ze haar blik zag, maar Eleanor kon haar hartslag horen versnellen. 'Je leest veel de laatste tijd. Heb je al een goed boek gevonden?'

'Niet echt, maar ik lees ze niet grondig.' Violet ging tegenover haar in de groote vensterbank zitten. Het zonlicht zorgde ervoor dat haar bleke huid goud leek.

Kon ze eerlijk zijn? Voor even twijfelde Eleanor, maar ze kon zich niet voorstellen dat Soliste het erg vond dat ze de boeken die in haar kamer lagen las. 'Ik wil meer weten over deze plek en hoe het is ontstaan. Dit leek als een goede plek om te beginnen.'

'Er zijn betere plekken,' zei de vrouw zacht. Opnieuw sloeg haar hart iets sneller dan het zou moeten, alsof ze direct spijt had van haar woorden. Wist ze iets?

'Waar dan? Weet jij meer over deze... chaos?'

'Niet echt, maar degenen die hier al lang zijn wel. Ze zullen je vragen vast wel beantwoorden. Je bent immers sterk.'

Dat was ze niet. Niet in de manier die Daveny de anderen had doen geloven. Eleanor keek uit het raam. Waarschijnlijk was dat toch niet de reden van Violets aanwezigheid. 'Waarom ben je hier?'

'Is het zo duidelijk?' De vrouw lachtte zenuwachtig.

'Niemand anders komt ooit in deze ruimte. Al helemaal niet om gewoon gezellig te zijn.'

'Dat is waar.' Ze keek weg. 'Eerlijk wilde ik je een kleine vraag stellen?'

'Oké?' Eleanor keek haar via haar reflectie aan.

'Ik wilde je vragen of je Ashi onder je bescherming kunt nemen. Ze is nog jong en als iemand als jij haar beschermt, dan doet niemand haar kwaad.'
'Zouden ze dat anders wel doen?' Eleanor perste haar lippen tegen elkaar en wachtte op een antwoord dat niet kwam. 'Solistes straft niet zachtjes,' fluisterde ze.
'Dat weet ik, maar Soliste let op niemand behalve haar favorietjes. Iemand als Ashi krijgt haar aandacht niet, laat staan zekerheid van haar bescherming. Jij zit in een luxe positie Eleanor.'
Of onderdeel zijn van Solistes spel een luxe was, wist Eleanor niet. Het was zeker niet zo veilig als Violet leek te denken. Toch voelde haar verzoek afwijzen verkeerd. Ashi verdiende het om veilig te zijn. 'Ik wil je wel helpen, maar ik heb geen idee hoe.'
'Je hoeft niet veel te doen. Gewoon...' Violets ogen waren op haar borst gericht.
Eleanors hand verplaatste zich automatisch naar de ketting die onder haar jurk hing. Dat opgeven werd haar dood. 'Nee, dat kan ik niet.'

'Die hoef je niet te geven, maar help me alsjeblieft om haar veilig te houden.'

'Ik wil wel, maar ik kan mezelf amper veilig houden.' Het kostte haar moeite om haar stem rustig te houden. Ze kon de warmte van Violets hart voelen. De vrouw was veel te dichtbij. Waarom zat ze daar nog? Zag ze niet hoe hongerig haar ogen waren? Als ze Ashi moest beschermen, zou ze het arme meisje nog per ongeluk doden. Dat wilde Eleanor niet. 'Ik denk niet ik je kan helpen. Ik ben geen held.'

'Je hoeft ons niet te redden, maar jij bent degene naar wie Soliste kijkt. Kun je haar tenminste vragen om haar bescherming?'

'Ik heb haar al de hele week niet meer gesproken.' Eleanor werd gek van het bonsen in haar hoofd. Dit was niet een gesprek wat ze nu kon voeren. Snel kwam ze overeind.

'Heb je enig idee in wat voor een positie je bent?' Violet stond op. 'Ze heeft mij in geen jaren aangesproken. Jij bent degene die dingen kan veranderen. Dat is waarom Daveny constant met je praat. Als je niet voor Ashi of mij wilt vechten, dan is dat jouw keuze om te maken. Maar wees alsjeblieft niet egoïstisch. Er zijn hier mensen die beter verdienen.'

Eleanor keek haar aan. Hun harten klopten alsof ze aan het vechten waren, maar hun lichamen waren als standbeelden. 'Ik ben niet sterk genoeg.'
'Ze mag je.'

'Totdat ik iets verkeerds zeg of doe.'
'Is dat echt alles waar je om geeft?' Violet stapte achteruit. 'Alleen je eigen leven? Je eigen spelletje met dat niet eten?'

'N-nee!'

'Zo gedraag je je anders wel.' Haar ogen glimden met wat op tranen leken. 'Ik hoopte dat je dit voor ons deed, maar misschien had Soliste gelijk en zijn dit je ware kleuren.'

'Ik ben geen monster!' Eleanors hand schoot vooruit, recht richting de warmte van Violets borst.

De vingers van de vrouw pakten haar pols vast, voordat ze haar huid aan raakte. Haar hand midden in de lucht vasthoudend. Violet zei niks, maar haar grote, sombere ogen braken Eleanor.

'H-het spijt me. Ik wilde dat niet doen... I-ik wilde alleen...' Wat wilde ze? Haar hart eten? Zich beesterlijker gedragen dan alle anderen hier? Haar egoïstische, doelloze plan uitvoeren? Het geen doen waarvan ze claimde dat het voor Renna was?

Voor wie was het echt?

Violet nam een zichtbare ademteug. Ze liet haar arm los en liep langzaam achteruit. 'Ik zal je met rust laten.'

'Wacht!'
Violet reageerde niet. Ze haastte zich de kamer uit. Haar hartslag stierf snel weg in de gang.

'H-hoe stop ik dit?' fluisterde Eleanor, ook al kon de vrouw haar niet meer horen. Het maakte niks uit, Eleanor kende het antwoord.

Eet, Eleanor, Eet.

Secondenlang staarde ze naar de vloer, voor ze langzaam de kamer uitliep. Ze was verdoofd en toch voelde ze alles. De kilte die in de gang hing, de harten die het gebouw bijna deden pulseren.
Een zoute smaak vulde haar mond, alsof verlies een proefbaar iets was. Nu was ze echt een monster. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Waarom kon ze zichzelf niet gewoon onder controle houden? Waarom was ze niet weggerend? Wat had ze gedaan als ze geraakt had? Had ze dan met Violet gevochten tot haar hart in haar handen lag?
Nee, zover zou ze toch niet gaan? Het was een hart, niet iets wat iemand ooit hoorde te eten. Het was metaalachtig en vies. Het was niet waard om een leven voor te nemen. Waarom wilde ze het zo graag?

Omdat ze honger had, beantwoordde ze haar eigen vraag. Langzaam liep ze de eetzaal in. De lange tafel was niet gedekt, maar toch zaten er mensen aan de tafel. Direct herkende ze het kleine figuur van Ashi. Violet zat naast haar, ze schoot overeind zodra ze Eleanor zag. 'W-wat wil je?' Haar stem werd bijna overstemd door haar hartslag.

Eleanors ogen schoten onrustig heen en weer. Waar lag het vlees? Ze kon de schotels nergens zien staan. Maar er waren wel harten. Kon ze niet gewoon?
Nee.

'Eleanor?!'

'Violet, wat doet ze?' vroeg Ashi met een klein stemmetje.

De vrouw antwoordde niet, maar schoof voor het meisje. Ze keek naar Eleanor alsof ze een monster was. Waarschijnlijk had ze gelijk.
Eleanor kwam tot stilstand. Langzaam gleden haar ogen over de mensen heen. Hun harten bonsden luid, alsof ze vroegen om verslonden te worden. Als ze vocht, zou ze het dan winnen? Violet leek sterk.
Waar was ze mee bezig? Dit wilde ze niet.

'Eleanor,' herhaalde Violet. Ze zette een stap naar voren. 'Wat moet je?!'

'I-ik.' Paniekerig keek ze de ruimte rond. Woorden schoten haar tekort. Ze wilde hen niet aanvallen. Maar wat wilde ze dan wel? Ze kon hier niet blijven staan, wachtend tot ze zichzelf nog verder verloor. Ze moest iets doen, iets zeggen...
Ze moest naar Soliste. De godin zou het wel eindigen als ze zag wat ze aan het worden was. Zij zou niet toestaan dat er doden vielen.

Eleanor trok haar handen naar haar lichaam toe, in een poging haar klauwen in bedwang te houden. Ze botsten tegen haar nog steeds verborgen ketting. De steen was warm door haar lichaam.

Ze klemde haar vingers rond de steen die aan haar nek hing en rukte hem los. Het koord maakte een pijnlijke striem in haar nek, voordat het brak. 'D-dit wilde je toch?' Met bevende vingers liet ze het voorwerp op de grond vallen.

Violet zei iets, maar ze verstond haar niet. Alles wat ze hoorde was haar luid kloppende hart. Eleanor draaide zich om en rende de ruimte uit. Een koud gevoel drukte tegen haar lichaam. Het was alsof iets haar terug wilde duwen naar de harten van de anderen. Naar het geen wat dit zou eindigen. Door de gang rennen was als spartelen in koud water, ze kwam wel vooruit, maar de wereld leek niet te veranderen. Ze hoefde alleen maar bij Soliste te komen. Als ze de godin vertelde dat ze spijt had, zou ze dan genade krijgen? Of in elk geval een snel einde? Of zou Soliste lachend toekijken hoe ze leefde met de gevolgen van haar beslissing?Was ze te diep gezonken? Had ze te hard gevochten? Was er nog wel een hierna? De overkant waarvoor ze gisteren nog gevochten had, leek opnieuw buiten bereik.Eleanor wilde gewoon toegeven aan haar instinct en zich laten meesleuren. Ze wilde niet vechten, maar Renna's schreeuw zat nog steeds vast in haar hoofd. Het geluid leek het enige te zijn, wat de wereld om haar heen kon overstemmen. Het was genoeg om haar voeten vooruit te dwingen, weg bij alles wat ze kon vernietigen.