Terwijl we samen verder lopen verteld Dylan verschillende verhalen over hemzelf toen hij nog leefde. Zoals dat hij werkte in een kleine supermarkt, over zijn moeder... Zijn moeder! Waar is zij is zijn hele verhaal?

''Dylan? Waar was jou moeder toen jouw vader jou heeft vermoord?'' Vraag ik iets te direct. Dylan stopt met zijn verhaal en kijkt geschrokken op, vervolgens kijkt hij naar beneden en verteld. ''Mijn moeder werkte in een ziekenhuis ironisch genoeg, ze had die dag een late dienst waardoor ze er niet was. Ergens ben ik daar blij om omdat ik niet wil weten wat mijn vader had gedaan met haar..''

Ergens voel ik schaamte dat ik het zo direct heb gevraagd, maar zodra ik dat wil zeggen geeft Dylan me een knuffel. Volgens mij had hij in de gaten dat ik me schuldig voelde erover.

Na nog weer een paar minuten verder lopen valt me iets op, alle dieren kijken naar ons maar rennen niet weg? Normaal gesproken kun je dieren van een paar meter afstand zien maar hier lopen we gewoon om de vogeltjes en de herten heen. Om de goede sfeer er in te houden (vooral nadat ik over zijn moeder begon) ga ik hier een gesprek over aan. ''Zie jij dat ook, ofja begrijp jij waarom de dieren ons wel zien maar niet bang zijn voor ons?'' vraag ik aan Dylan.

Ik weet niet waarom maar Dylan moet lachen op mijn vraag. ''Als je niet meer leeft als mens word je een soort energie, wij zien elkaar als de mensen die wij waren. Maar de dieren zien ons als een soort energie, je kan het vergelijken met een soort aura. Daarom rennen ze niet weg, omdat we in hun ogen geen mensen zijn haha'' Legt hij uit.  Ik knik naar hem en we lopen we verder tot we in een dorp terecht komen.