Verlegen keek Esther naar de grond en speelde wat met de grassprietjes. Haar hele gezicht begon te gloeien en ze dacht dat haar hart uit haar borstkas zou springen. Ze durfde hem niet aan te kijken. Meende hij dat nou? Had ze dat nou goed gehoord?

Even bleef het stil en Erik begon te denken dat hij iets verkeerds had gezegd. "Eh.. ja, en sorry nog van je tv. Het was nogal onhandig van me. Je mag mijn televisie wel gewoon hebben, ik bedoel, ik heb er twee dus ik kan er heus wel eentje missen. Dus als je wilt kom ik hem wel brengen, het is een kleine moeite, ik..."
Esther draaide zich om en legde haar vinger op zijn lippen. Erik was abrubt stil en ze keek hem diep in zijn ogen. Zou ze het doen? Zou ze het durven? Ze liet haar hand zakken, sloot haar ogen en kuste hem op zijn lippen. Een heel klein kusje maar, maar ze voelde zich alsof ze vloog.

"Ik vind jou ook lief, Korteweg, en niet zo'n beetje ook."

Een stralende grijns verscheen op het gezicht van Erik, hij sloeg een arm om haar schouder en keek haar gewoon volmaakt gelukkig aan.

Beschaamd staarde ze naar het gras aan haar voeten. "Ik schaam me om het te moeten zeggen, maar in eerste instantie had ik alleen maar contact met je ogenomen om meer te weten te komen over die stenen," nu keek ze hem met grote hertenogen diep in zijn ogen, "maar gaandeweg begon ik je steeds leuker en liever te vinden. Dat je me bent komen zoeken en je je leven voor mij gewaagd hebt.... ik kan het niet geloven dat iemand dat ooit voor mij zou doen. Weet je Erik," ze grinnikte verlegen, "het moment dat je Berendsen op zijn smoelwerk sloeg, omwille van mij, toen dacht ik... wow. Je bent gewoon echt te gek."

Erik liet haar schouder los en pakte met twee handen haar gezicht vast en keek haar diep in haar ogen. "Nu we toch bezig zijn met bekentenissen... ik vind je al leuk vanaf de dag dat ik je tegenkwam op de braderie. Die dag was ik helemaal van slag, toen ik naar huis ging heb ik zelfs mijn sleutels in de deur laten zitten." Hij lachte verlegen.

"Mafketel."

Terwijl ze elkaar als tortelduifjes volmaakt gelukkig aan zaten te kijken kwam Manon de tuin in banjeren. "Oh, hier zit je!" Ze wapperde met Esthers mobiel voor haar neus. "De Burgermeester is aan de telefoon, hij wil met je spreken. Hier! Vlug dan!"

In een flits nam Esther verbaasd de telefoon aan. "Met Esther van Tiggelen."

Terwijl Esther stond te bellen liep Manon naar Erik toe en gaf hem een klopje op zijn schouder, ze glimlachte er veelbetekenend bij. "Zo Erik, gefeliciteerd. Het zou eens tijd worden."

"Wat bedoel je?" vroeg Erik.

Manon sloeg haar haren achter haar schouder. "Joh Erik, ik ben toch niet blind. Weet je, ik vind het hartstikke leuk voor jullie, jullie passen goed bij elkaar." Ze plaatste haar mond dichtbij zijn oor. "Ze is echt stapelgek op je."

Met haar vinger op haar mond seinde ze 'sssst' naar hem en liep weer naar binnen. Bijna werd ze ondersteboven gelopen door Santoz en Freddie.

"Ha die Erik, ha die Esther!" riep Freddie blij.

Santoz haalde een witte zakdoek uit zijn zwarte pantalon en veegde er zijn voorhoofd mee af. "Toffe kelder, maar voor zo'n feest als dit is het niet echt geschikt, man wat een zweethok."

Terwijl Freddie en Santoz bij de heg een verhitte discussie begonnen over het wel of niet hip zijn in zwarte instappers, drukte Esther de telefoon uit en liep naar Erik.

"We zijn uitgenodigd voor een persconferentie, iedereen die iets met de zaak te maken heeft gehad mag komen. En alles komt in de krant. Daarna hebben we een diner op in de stadhuiszaal."

"Leuk," zei Erik, "maar ik denk niet dat ik kan komen, ik ga verhuizen."
Met een zucht haalde hij een hand door zijn haar. Esther schrok van deze woorden. Had ze eindelijk haar prins op het witte paard gevonden, ging hij haar weer verlaten.

"Ik woonde in een appartement dat geregeld was door die Berendsen. Nou ja, om kort te zijn, we moeten er allemaal uit. Er zit niks anders op dan tijdelijk weer bij mijn moeder te gaan wonen, tot ik iets anders heb."

Esther schudde wild met haar hoofd. "En waar woont je moeder dan?"

"Een uur met de trein hier vandaan."

Langzaam stapte ze dichterbij Erik en sloeg haar armen om zijn nek. "Wil je misschien bij mij wonen? Ik heb ruimte genoeg. Ik bedoel geen 'samenwonen', maar meer als 'mijn huis met je delen'. Ik bedoel, Molly en Frederick wonen hier immers toch ook al."

Erik begon hard te lachen en gaf haar een dikke zoen op haar wang. "Gekkie, dit vind ik nou zo leuk aan je. Ja tuurlijk wil ik bij jou komen wonen. Ik moest er trouwens toch niet aan denken om weer bij mijn moeder te gaan wonen, elke dag boerenkool met worst eten weer en groentesoep met zúlke stukken wortel."

Esther deed haar vest dicht. "Kom naar binnen, ik heb het koud."

Eenmaal binnen deed ze de muziek uit en riep al haar vrienden naar de huiskamer. Ingrid en Freddie hingen op de bank, Janine en de buuv, Santoz en Bella, Raoul en Ti stonden er bezweet en afgehost bij.

"Zeg het eens Esther," riep Raoul, "zijn de bitterballen op? Is het feest afgelopen?"

"Ja," lachte Santoz, "ben je ons al zat? Moeten we weg?"

"Welnee," zei Esther grinnikend een veelbetekende blik werpend op Erik, "we zijn allemaal uitgenodigd door de Burgermeester voor een persconferentie en een diner. En........"

"Ja wat? Wat dan, wat dan, wat dan?" grapte Raoul.

Esther sloeg haar arm om Erik heen en lachte. "En deze knapperd komt bij mij wonen."

Haar vrienden begonnen te joelen en Esther voelde zich volmaakt gelukkig.

Ja mensen, Geheime Code fans, dit was dan het einde. Maar niet getreurd want er komen nog sappige bonus hoofdstukken aan. En ook een Q&A met alle personage uit het boek. Dus vraag maar raak, aan wie je wilt, alles wat je altijd al had willen weten.
Ik vond het een fijne leer ervaring om zo'n boek te schrijven en ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.

Xxx Pien (Banzaii)