Op de terugweg naar huis, kwam Esther langs een braderie. Ze besloot er even doorheen te lopen, misschien kwam ze nog iets handigs tegen voor in haar nieuwe huis. Het huis was dan wel mooi, maar het moest nog wel schoongemaakt worden. En een likje verf kon ook geen kwaad.
Na een half uur sjokken door de mensenmenigte had ze al flink wat tassen om mee te sjouwen. Blikjes blauwe verf, kwasten, een of ander spul wat super goed schoonmaakte - volgens de verkoper - en sponzen en huishouddoekjes. Echt een huisvrouwtje, dacht ze en kreeg door haar binnenpretje een glimlach om haar mond.

Plots zag ze een kraampje met verzorgingsproducten. Daar stond hetzelfde spul als ze pas in de Salon hadden gekocht, shampoo met kersenbloesem. Ze liep naar de kraam toe. Een verzorgde man met kort donkerblond haar van rond de 25 keek haar aan. "Kan ik iets voor u doen? Zoekt u iets in het bijzonder?"
Esther gaf geen antwoord maar pakte de fles met kersenbloesem shampoo en rook eraan. "Hmmmmm..... deze ruikt zalig."
"Het is een van onze nieuwste producten in een exclusieve lijn verzorgingsproducten, mevrouw."

Ze keek hem aan en zette de fles terug.
"Ik werk in een beautysalon, hier vlakbij. We hebben pas geleden nog een paar flessen hiervan besteld."
"Ah is dat zo? En... hoe beviel het?" vroeg de man.
"Nou ik moet zeggen dat het doet wat het beloofd. Bent u misschien van eh......"
Ze pakte de fles weer en keek achterop. "Van Saroma?"
"Inderdaad. Ik ben van Saroma."
"Zijn alle producten die u hier verkoopt van Saroma?"
De man begon te lachen. "Jazeker, maar zeg alsjeblieft gewoon 'je', van al dat ge-'u' voel ik me zo oud. Alles wat je hier ziet is van Saroma. Je werkt in een Salon toch? Dan kan ik je wel korting geven, bij een aankoop van 30 euro of meer."

Esther dacht even na. De shampoo was in ieder geval verukkelijk en ze zou wat dingen uit kunnen proberen om te kijken of het wat zou zijn voor de in de Salon. "Nou weet je wat," Esther speurde de tafel af, "ik neem die cremespoeling, en dit gezichtsmasker, deze creme lijkt me ook wel wat. Hebben jullie ook make-up producten?"
De man wees naar de andere kant van de tafel waar een heel assortiment aan make-up keurig netjes lag uitgestald.
"Jaaa, dat bedoel ik."

Esther greep van alles wat en vroeg, "en, hoeveel is het?"
De man rekende alles na en zei, "54 euro, maar voor jou maak ik er 45 van."

Ze betaalde en pakte blij de tasjes aan.
"Hier, ik zal je mijn kaartje geven. Je kan me altijd bellen als je iets wilt ruilen of nog iets wilt bestellen." Hij gaf er ook een kleine product folder bij.
"Mijn naam is Erik," zei hij met een knipoog.
Wat hij daarmee wilde zeggen wist Esther ook niet. Misschien een verkopers gewoonte of toch een goedkope versiertruc. Daar hield ze al helemaal niet van. Ze voelde dat ze een beetje begon te blozen en sloeg haar ogen neer.

"Bedankt.... Erik.'

Ze wlde vlug naar huis, ze verrekte van de honger en tijdens de wandeling naar huis had ze Santoz al gebeld. Als ze aan zou komen zou ze waarschijnlijk direct kunnen gaan eten. Mjummie, lasagne en salamipizza met extra veel kaas. Ze moest toch eens een beter systeem gaan bedenken om wat vaker zelf te koken. Wat gezonder vooral ook. Maar voor nu was Pizzeria Antonio nog voldoende.