Voor en tel bleef Esther staan. Onzeker veegde ze met haar handen over haar haren en liep wat aarzelend naar binnen. Erik stond nog steeds bij de boekenkast. Hij had er schijnbaar een boek uit gehaald, want ook al stond hij met zijn rug naar haar toe, ze kon duidelijk zien dat hij verdiept was in een boek dat hij vast hield. "Als je het leuk vind, mag je hem wel lenen hoor," zei ze tenslotte om de stilte te doorbreken. In een mengeling van verbazing en schrik draaide hij zich om.

"Oh nee, dat hoeft niet hoor," zei Erik. Hij klapte het boek dicht en wreef over de kaft. Esther schrok een beetje van wat ze zag. Hij had Inferno op Zee in zijn handen. Ze fronste even met haar wenkbrauwen. Dit was echt heel awkward. Dat ze nu met hem alleen was in haar eigen huis. Het huis waar Janine van hem de opdracht had gekregen om die stenen te vervaardigen, terwijl hij nu het boek in handen hield dat dit alles teweeg had gebracht. Het feit dat ChemCo niet meer zou kunnen lozen, dat die twee criminelen opgepakt waren, dat ze ontvoerd was en dat ze Erik uberhaubt kende... In haar gedachten ging de hele film weer aan zich voorbij.

Ja, ze had hem gebruikt voor het onderzoek naar die stenen, maar ze was zich er nu meer dan ooit van bewust dat hij altijd lief voor haar was geweest en dat hij zijn leven voor haar gewaagd had. Hoe hij haar was komen zoeken en zonder vrees Joe en Berendsen te lijf was gegaan. Ze vond hem lief, maar hij zou zelf ook wel doorhebben dat ze hem alleen maar nodig had gehad om informatie in te winnen.

"Waar denk je aan?" zei Erik, "je bent zo ver weg."

Esther schrok op uit haar gedachten. "Ah niks joh. Ik bedacht me net dat Molly en Frederick hoognodig eens water moeten hebben, die staan ook al een week droog." Ze glimlachte magertjes.

Erik lachte zijn tanden bloot en keek automatisch naar de vensterbank. "Dus dát zijn je vrienden, kan ik eindelijk eens kennis met ze maken."

Esther grinnikte en liep naar de keuken om een halve tel later terug te komen met een volle gieter. Ze gaf Molly en Frederick water, zette haar gieter neer en keek hem aan. "Erik?"

Vriendelijk glimlachte hij naar haar.

"Kom je volgende week ook op mijn feest?" kwam het er uiteindelijk een beetje stotterend uit.

Ze staarde verlegen naar de grond. Misschien zou hij nee zeggen, misschien was dit de laatste keer dat ze hem zou zien, misschien...

"Ik zou niets liever willen."

◇◇◇

Esther grijnsde van oor tot oor toen ze haar rode fiets tegen de blauwe fiets van Freddie aan zette. Opgewekt ging ze de Salon binnen. Zó vrolijk, dacht ze, en dat voor een Maandagochtend. Ze hing haar jasje aan de kapstok. "Hi Freddie, I'm back!"

Freddie draaide zich om en grijnsde terug. "Zo Es, kon je het vinden?"

Esther gaf hem een vriendschappelijke duw en legde haar schoudertas aan de kant. "Zo kan 'ie wel weer he? En jij dan, ben je lekker op de fiets? Kan je nog ademen?" Ze knipoogde naar hem en begon de boel te sorteren. Man wat was ze hier lang niet geweest, ze had het eigenlijk erg gemist en ze was blij dat ze terug was.

Freddie spreidde zijn armen. "Kom eens."

Esther deed hetzelfde en Freddie gaf haar een bereknuffel. "Esther, ik ben blij dat je er weer bent. De zaak was zo leeg en kaal zonder jou. Welkom terug." Ze lieten elkaar los en Freddie keek haar aan. "En dan nu, aan het werk van Tiggelen!"

Een zachte ding-dong klonk door de zaak en een hele stoet oude dames kwam binnen. Esther herkende ze nog van de vorige keer, de dames van Avondrust. "Een hele goedemiddag, fijn om jullie weer te zien, wie is er eerst?"

"Gaat jij maar eerst hoor Nel, ik ben toch zo klaar," zei een van de oude bessies. Nel legde een hand op Trees schouder, "ach welnee meid, gaat jij nou maar eerst, de vorige keer heb je je beurt overgeslagen."

Trees ging zitten en kreeg een omslagschort om. "Wassen, watergolven, gezichtsverzorging, pedicuurtje, nou ja, de hele santemekraam."
Esther moest er om lachen. "Is goed hoor, we gaan er wat moois van maken, vandaag is het uw dag."

Mevrouw van Gool ging in de stoel bij Freddie zitten. "Ik wil hetzelfde als Nel. Zeg Fred, heb jij het al gehoord?"
"Wat, mevrouw van Gool?"

"Nou, van dat schorriemorrie van die chemische rotfabriek. Ze hebben ze opgepakt he? Het zou tijd worden, de hele Remmervaart stinkt als een bunzing," ter demonstratie kneep ze haar neus dicht. "Opgepakt, ja, en ze gaan voor dertig jaar de bak in, allebei. Ellende hé?"

Freddie maakte de wastafel klaar en voelde of het water op temperatuur was. "Jazeker heb ik dat gehoord. Het is maar goed dat ze nu vast zitten."

Mevrouw van Gool ging nog even verder. "Ja toch, Nel? Stien en Trees zijn heel Avondrust doorgeweest, iedereen heeft die akelige rotketting in die zak gegooid. Dat is bewijs voor de pliesie, Fred."

Freddie en Esther keken elkaar met een veelbetekende blik aan en knikten.

"Ja het is wat," zei Freddie, "maar vanaf nu zal alles anders worden. De kettingen zullen worden vernietigd heb ik gehoord, het bos en de vaart worden schoongemaakt en... het milieureferendum gaan ze over doen. Jullie komen dan toch zeker ook?"

"Nou en of! Zekers te weten!" kakelden de dames door elkaar heen,wild gebarend met hun handen."Wij willen een schone stad en fabrieken die zich aan de milieuafspraken houden, 't is toch niet te geloven wat die schobbejakken allemaal gedaan hebben?"

"Maakt u maar geen zorgen," zei Freddie, "nu er grote schoonmaak is gehouden bij de media en de politie zal dat schorem krijgen wat ze verdienen. De kranten staan er bol van en op televisie hoor je niks anders meer. Zelfs de burgermeester heeft er een hoofdzaak van gemaakt. Hij komt woensdag een toespraak houden op het Grote Plein in de stad."

De dames kakelden nog de hele middag door. Esther moest erg lachen om Nel d'r grappen en Freddie stikte bijna van de lach toen Trees even voor ging doen hoe ze in het bejaardenhuis de polonaise doen met carnaval. Moe en voldaan plofte Esther in de lege, zwartleren stoel.

"Zo, dat was me een dagje wel. Ik heb me kapot gelachen met die dames van Avondrust." Ze draaide een rondje en keek naar Freddie die net klaar was met vegen en het stoffer en blik opraapte.

"Esther, ik ben blij dat je er weer bent," zei hij terwijl hij stilletjes stond en haar aankeek.

"Ja, je kan me ook niet missen hé, dat begrijp ik," lachte Esther en ze draaide nog een rondje.

Freddie legde het stoffer en blik neer. "Zeg Esther, mag ik je wat vragen?" zei hij plotseling heel serieus.
Esther plante haar voeten op de grond en stopte met draaien. Verbaasd keek ze Freddie aan.

"Heb jij wat met die Erik?"

Ze fronste haar wenkbrauwen. "Wat? Hoezo? Waarom vraag je dat?"

Freddie raapte zijn stoffer en blik weer op en begon de smuk bij elkaar te vegen. "Nou, ik weet niet wat er aan de hand was afgelopen weekend, maar..."

"Maar wat?" vroeg Esther een tikje geirriteerd, waar had hij het nou over?

"Nou ik ben niet blind Esther," zei Freddie, zijn wenkbrauwen omhoog getrokken, "hij kijkt steeds naar jou en als je terug kijkt, kijkt hij weg. En jij precies hetzelfde. De hele, hele middag. Dus kom op Esther," Freddie begon nu met zijn wenkbrauwen te wiebelen, "vertel je geheim nou maar. Hebben jullie wat?"

Esther begon met haar vingers op de leuning van de stoel te trommelen en beet op haar lip.
"Ik weet het niet..."