Een wat oudere man van in de vijftig, gekleed in een net pak keek het tweetal ijskoud aan.

"Berendsen?" riep Joe verbaasd uit, zijn mond was bijna tot aan de grond toe open gevallen van verbazing.

"Meneer Berendsen voor jou, Kaaijman," nu wierp hij zijn stalen blik op Esther, die nog altijd als versteend op de grond lag, half onder Joe. "Als je dacht dat ik op mijn achterhoofd ben gevallen, dan heb je het goed mis."

"Ik..." stamelde Joe terwijl hij opstond, "ik eh.... was net bezig die blonde om te leggen. Waar komt u nou ineens vandaan?"

Berendsen lachte vals. "Ik was in de buurt, even kijken of Joe Kaaijman zijn werk goed heeft uitgevoerd, maar ik zie dat de blonde dame nog steeds springlevend is. Zit jij te liegen tegen mij, meneer Kaaijman?" De sarcasme droop van zijn stem.
Langzaam deed hij de garagedeur achter zich dicht.

Joe greep Esther bij haar jurk en trok haar omhoog, ze stond wankelend op haar voeten en veegde een sliert haar uit haar mond.

"Het eh... was een verassing," verzon Joe vlug, "ik wilde haar voor je meenemen, als speeltje voor van 't weekend zeg maar. Is toch leuk?" Een domme grijns sierde zijn lippen en Esther trok een vies gezicht. Joe kneep hard in haar arm, het deed verrekte pijn.

Berendsen liep kalmpjes op Esther af, zijn zwarte lak schoenen tikten op de cementvloer bij iedere stap. "Je loopt uit je nek te zwammen Joe, maar desalniettemin een mooie vangst," nu hij vlak voor haar stond streek hij een vinger langs haar wang, "ik denk dat we hier wel lol mee kunnen hebben."

"Ik ben geen gebruiksvoorwerp! Blijf met je poten van me af!" riep Esther uit en ze sloeg zijn hand weg.

"Zo zo, meid met pit. Ik denk dat jij beter kan indimmen, jij hebt ons al genoeg problemen bezorgd. Jij doet precies wat ik je zeg, misschien leef je dan nog wel wat langer dan een dagje. En als ik met je klaar ben," lachte Berendsen, "dan kan mijn beste vriend Kaaijman jou even het vat met zoutzuur laten zien, van dichtbij, heel dichtbij." Nu bulderde Berendsen het uit.

Esther probeerde zich uit de stalen greep van Joe te wrikken toen Berendsen zijn gezicht dichter bij die van haar bracht, maar de hufter was te sterk. Ze vocht als een leeuw om maar te ontsnappen aan die vieze, oude, wellustige handen van Joe's baas. Zijn handen leken overal te zitten. Joe had haar haren stevig beet gepakt, ze kon geen kant op en begon een gigantische paniekaanval te krijgen. Met een van Joe's handen op haar mond kon ze amper ademen. Toen beet ze hem.

Van schrik liet Joe los. "Vals kreng! Ik zal je!"

Esther begon te gillen, zo hard ze kon. Ze gilde zo hard dat ze dacht dat haar stembanden zouden scheuren, maar Joe verstrakte zijn greep op haar en Berendsen maakte zijn broeksknoop los. Bijna ging Esther flauwvallen toen ze alledrie abrubt omdraaiden omdat de garagedeur plotseling open gerukt werd.

"Laat haar onmiddelijk los, jij vuile schoft!"

Esther kneep haar ogen tot spleetjes en herkende de figuur in het felle tegenlicht. "Erik!"

Joe liet haar los, waardoor Esther op de grond tuimelde en haar arm lelijk schaafde, als een maniak stoof Joe op Erik af. "Wat kom jij hier doen Korteweg? Misschien kunnen we jou ook maar beter gelijk even opruimen." Hij wilde Erik bij zijn keel grijpen maar Erik verkocht Joe zo'n harde stomp in zijn gezicht dat hij even het bewustzijn verloor en in elkaar zakte.

Nu liep Erik op Berendsen af, zijn gezicht stond woest. "Esther gaat met mij mee, heb je dat goed begrepen?" siste hij.

Terwijl Esther op probeerde te staan duwde Berendsen haar achteloos aan de kant waardoor ze voor een tweede keer met haar arm lelijk tegen de ruwe cementvloer kwam, kleine druppeltjes bloed sijpelden uit de verse schaafwond.

"Zij gaat helemaal nergens heen, het is enkele reis zoutzuur eiland en voor jou geld het zelfde, Korteweg, verrader dat je er rond loopt. Ik heb altijd al geweten dat je er niet een van ons was."

Erik liep op Esther toe, hij keek haar diep in haar ogen, zijn hart brak in twee toen hij haar angstige blik voelde en zag hoe erg ze er aan toe was. Hij stak zijn arm uit en greep haar pols, "Kom mee Esther!"

Het hoofd van zijn baas liep vuurrood aan, zijn lippen in dunne spleetjes getrokken en zijn borstelige zwarte wenkbrauwen in een woeste frons. "Vergeet dat maar!" schreeuwde hij en met een keiharde smak smeet hij Erik op de grond. De klap tegen zijn borstkas was zo hard dat hij naar adem snakte. Berendsen greep Esther ruw bij haar nek en sleurde haar naar het open vat. "Aangezien er met jou geen lol te beleven valt, vuil kreng, heeft je laatste uurtje nu geslagen. Zeg maar dag dag met je handje tegen je leuke vriendje." Hij duwde haar hoofd richting het zure goedje. Esther gilde het uit en spartelde alle kanten op.

Erik hapte naar adem en negeerde de enorme pijn op zijn borst. In een oogwenk haalde hij uit met zijn been en gaf Berendsen een stervens harde schop tegen zijn hakken, waardoor deze zijn evenwicht verloor en haast omviel, was het niet dat hij zich nog net kon vasthouden aan het vat. Deze wankelde even en een kleine plens groene, zurige vloeistof gutste over de rand, over een van de handen van Berendsen heen die het uitkreunde van de pijn.

Snel stond Erik op en greep Esther bij haar middel. "Rennen Es, rennen!"

Ze stond op en ze maakten een snelle beweging richting de deur, waar ze helaas oog in oog kwamen te staan met Joe. Met een dik oog en een bebloede wang stond hij daar en hield een pistool op ze gericht. "Jullie gaan nergens heen. Nooit meer." 

Erik liet zijn schouders zakken en klemde zijn armen strak om Esthers schouders. Dit was het dan. Tegen een pistool konden ze niks beginnen. Nu gingen ze dood.