Erik scheurde op hoge snelheid een woonerf binnen, Manon werd haast tegen het dak aan gelanceerd toen ze over en verkeersdrempel reden.

"Rustig aan, Erik! Straks liggen wijzelf in de prak en heeft Esther niemand meer om haar te redden!"

Gehaast haalde Erik een hand door zijn korte, blonde haar, zijn ogen strak naar voor zich uit kijkend. De knokkels van zijn handen waren wit van het knijpen in het stuur. "Ja. Nee. Dat kan niet, we moeten Esther zo vlug mogelijk zien te vinden, die Joe is knettergek. Je weet nooit hoever hij zal gaan."

Na een korte rit wilde slalommen trapte Erik op de rem en keek achterom. Griffioen, de Hop, hier woont die gek ergens. Ik ben er maar één keer geweest, maar dat is lang geleden." Erik trok zijn gordel af en stond al met een been buiten de auto. "Manon, blijf jij in de auto, kruip achter het stuur. Als ik d'r heb scheuren we weg."

Nog voor Manon kon bedenken of ze dit eigenlijk allemaal wel wilde, of ze niet misschien zelf ook mee zou willen gaan, sloeg Erik de deur al dicht en liep in een vlugge pas een binnendoor pad in. Snel klom ze over de stoelen heen en ging achter het stuur zitten, met ogen als schoteltjes die de straten en de huizen om haar heen indringend bespieden in de hoop een glimp op te kunnen vangen van waar haar vriendin zou zijn. Ze kneep in het stuur. Misschien moest ze de auto uitgaan en zelf gaan zoeken, maar ze bedacht zich dat dat ook gevaarlijk zou kunnen zijn, wat zou zij nu in haar eentje kunnen doen tegen zo'n maniak?

◇◇◇

Esther voelde de neiging opkomen om die Joe een schop in zijn apparatencomplex te geven, maar wat zou zij nu in haar eentje kunnen doen tegen zo'n maniak? Terwijl Joe op Esthers telefoon stond te priegelen in een poging om Manons nummer te zoeken, wat natuurlijk niet lukte want Joe was schijnbaar de snuggerste niet, ging zijn eigen telefoon. Als de situatie niet zo ernstig was had ze moeten lachen, welke sukkel had er nu een kwakende badeend als ringtone? De kluns deed Esthers telefoon weer weg en nam die van hemzelf op. "Kaaijman," zei Joe nors.

"Ja meneer Berendsen, het gaat goed," ging Joe verder, "het mormel is opgeruimd."

Esther slikte, over wie had hij het?

"Ja joh, dat blonde mormel dacht dat ik gek was, die had zich effe verkleed. Gelukkig ben ik niet achterlijk dus ik heb dat blonde kreng gelijk even omgelegd, je kent me, ik ben handig."

Joe hield de telefoon een eindje van zijn oor weg, Esther kon horen dat Joe de volle laag kreeg van zijn baas, maar wat hij precies zei kon ze niet verstaan. Joe kreeg een rood hoofd en stamelde. "Nee, ze gaan d'r niet vinden, ik heb d'r zeg maar opgelost in een vat met chemische troep, dat wilde u toch? Nou dan."

Joe flikkerde zijn telefoon met geweld in een hoek en allebei hoorden ze een duideljjke 'krak'. Esther hield haar adem in. "Gloeiende, gloeiende...." foeterde Joe, toen hij zijn mobiel opraapte en zag dat hij haast uit elkaar viel. Nu smeet hij hem in woede aan de kant en liep op Esther af.

"Jij gaat bellen, lelijk kreng, ik wil eerst geld zien van die fijne vrienden van je, en als ik dat heb..."

Esther keek hem met grote ogen aan. "Dan?"

"Dan ga je badderen schat, snap je het nu nog niet? Kijk, ik wil er natuurlijk wel een leuk zakcentje aan overhouden, voor niets gaat de zon onder... of zoiets." Hij krabde zich eens door zijn vette, roodbruine haar. Wat was het toch een ongelofelijke hufter, een viezerd en een lomp eihoofd. Maar doordat hij best psycho was, gevaarlijk genoeg om bang voor hem te zijn.

Joe haalde Esthers telefoon weer tevoorschijn. "Bellen kreng, naar die de Bruin. En als ik klaar met jou ben moppie," en hij haalde een van zijn lompe handen langs Esthers haar, "dan zal ik die lekkere vriendin van je ook te grazen nemen. Lekker mokkeltje was dat ook."

Joe likte zijn lippen. Esther voelde hoe haar bloed begon te koken en gaf Joe een enorme trap in zijn apparaat. Die had hij niet aan zien komen, Esthers telefoon vloog de lucht in en kwam met een smak op de vloer terecht en Joe dook ineen op de koude cementvloer.

"Van Manon blijf je af, vuile hond!"

Ze kreeg het voor elkaar om haar handen uit dat sukkelige touw te wrikken en rende naar de garagedeur. Dat rotding wilde niet open en Joe stond op, hetzij met zijn handen nog om zijn zaakje geklemd en kwam knarsetandend en half bukkend op haar af. "Jij gaat nergens naar toe, hier blijven, mormel!"

Esther begon wanhopig aan de garagedeur te trekken, naar dat rotding was en bleef dicht. In paniek begon ze op de deur te bonken, "Help! Help! Haal me hier uit!"

Joe greep haar bij haar middel en deed zijn gore hand op haar mond, ze murmelde en proeste het uit. "Bellen heb ik gezegd," schreeuwde hij gefrustreerd en raapte Esthers telefoon op. Maar door de klap op de vloer had ook dit apparaat het niet overleefd en Joe smeet hem keihard tegen één van de vaten aan.

"Dan maar geen geld, jij gaat badderen, dat wil je toch zo graag? Maar eerst gaan we nog even spelen." Hij likte misselijkmakend zijn lippen en liet een hand over haar buik glijden. Esther moest bijna kotsen en toen hij haar mond voor een tel los liet begon ze keihard te gillen.

"Ga van me af, ellendige gek!" Ze trapte en kronkelde, alles om maar weg te komen bij die goorling, maar hij was te sterk.

Net toen hij haar plat op de bek wilde nemen met zijn gore, gele tanden werden Esther en Joe in één klap opgeschrikt doordat de garagedeur met geweld open werd getrokken. Met ogen tot streepjes getrokken, verblind door het felle licht, probeerden ze allebei te kijken wie er in de deuropening stond.