Ze voelde de hobbels in de weg maar al te goed. Elke bult die hij over ging werd ze een stuk omhoog gesmeten en kwam ze met haar hoofd tegen het deksel aan. Ze lag alles behalve aangenaam, haar rechter schouder deed verschrikkelijk zeer, maar ze kon haar arm niet bewegen. Daar was die kist veel te krap voor. Het laatste dat ze had gezien was dat ze in moest stappen en in die afschuwelijke witte kist moest gaan liggen, die meer weg had van een soort enorme koelbox.

Ze hoorde de auto ronken en de andere auto's voorbij razen. Ze begon het benauwd te krijgen, vooral ook omdat ze nog altijd helemaal opgevuld was met lappen en kussens. Haar pruik hing half van haar hoofd af, maar ze kon er niet bij om hem uit haar ogen te halen.

Toen ze Manons kamer uit was gelopen besloot ze om eerst nog even wat te gaan kopen in het winkeltje beneden. Iets voor Erik, chocolaatjes of zo, want ze durfde eigenlijk niet zonder smoesje nog terug te gaan. Ze wilde zeggen dat ze vergeten was om hem zijn cadeautje te geven, maar zo ver kwam het niet. Toen ze de lift in stapte, en de liftdeuren op een kier na dicht waren, kwam er nog net een man binnen glippen. Het was Joe geweest, die heel subtiel een pistool in haar rug had gedrukt en haar had gesommeerd om geen argwaan te wekken en rustig met hem mee te lopen. Eenmaal uit de lift had hij haar naar zijn auto geloodst die vrij ver achter op de parkeerplaats stond en daar moest ze in die vervloekte kist stappen die op de achterbank van zijn auto stond. Ze had geen keus gehad.

Een enorme bult in de weg zorgde ervoor dat Esther met haar hele lijf tegen het deksel van de kist aan werd gelanceerd. Ze slaakte een harde gil en voelde een snerpende pijn door haar hoofd gaan. Een dun straaltje bloed liep langs haar voorhoofd naar haar oor.
"Ik heb gezegd dat je je kop moest houden!" hoorde ze Joe vanaf de bestuurders stoel schreeuwen.
Esther voelde haar hart in haar keel kloppen van angst, zo hard dat ze bijna stikte. Zou dit dan haar einde zijn? Zou ze dood gaan? Ze huiverde bij de gedachte dat die Joe haar misschien eerst nog wel pijn zou gaan doen, ja, daar zag ze die hond wel voor aan.

Plotseling maakte de auto een flinke zwaai naar rechts en ze werd met haar benen tegen de rand aan geplet. Ze hoorde hoe de auto over een grindpad reed en tenslotte tot stilstand kwam. Even bleef het stil en toen hoorde ze een portier dichtklappen en vervolgens die aan haar kant open gaan. "Zo lelijkerd, kom jij eens uit je graf," raspte Joe, terwijl hij het dekel opende. Hij grijsde er gemeen bij, alsof hij er plezier in had om haar te zien lijden.

Esther kwam op haar knieen omhoog maar kon amper uit de kist komen omdat haar twee handen aan elkaar gebonden waren met een stropdas.

"Kom op, snert griet, uit die bak zeg ik je!" bitste Joe en hij greep haar armen beet en sleurde haar de auto uit, Esthers knie ramde de rand van de kist met een nare klap. Hinkelend en struikelend liep ze met Joe mee, die haar aan de kraag van haar jurk meesleurde.

"Waar neem je me mee naar toe? Wat ga je met me doen?" schreeuwde Esther wanhopig uit.

"Hou je kop Truus, we gaan wat leuks doen, dat zul je zo wel zien." Nu lachte Joe zijn tanden bloot en Esther kon zien dat hij twee tanden miste, een hoektand en een kies. Voor een moment liet hij Esther los, en voor een tel ging het door haar heen dat ze moest rennen, maar dat zou geen zin hebben. Ze had totaal geen idee waar ze was en hij zou haar ongetwijfeld neerschieten. Ze gebruikte de luttele seconden die Joe nodig had om de grote zware schuurdeur open te maken om eens goed in zich op te nemen waar ze nu eigenlijk was. Misschien had ze er later nog iets aan. Het enige wat haar opviel was dat ze in een afgelegen gebied buiten de stad moest zijn bij een of andere verlaten boerderij of zo.

De deur ging moeizaam open en Joe smeet Esther naar binnen. Ze keek een donkere ruimte in en Joe klikte een lamp aan. Het was een lege stal en het rook er muf, overal lag stof en hier en daar nog wat verdwaald hooi van de koeien die hier ooit moesten hebben gestaan. Langs de muren stonden ijzeren gele vaten opgestapeld. Rijen dik, zeker wel een stuk of honderd.

Joe trok haar mee naar een ronde, ijzeren ring aan de muur en begon Esther daar met touwen aan vast te maken. Haar handen deden erg pijn, want hij had de vastgeknoopte stropdas met touwen aan die ring bevestigd.

"Ga toch even lekker zitten, lelijke boerin," zei Joe grijnzend.

Esther deed langzaam wat er van haar gevraagd werd. Dit ging ze niet lang volhouden, man wat zat ze verrot. Met haar handen aan die domme ring vastgebonden kon ze amper bewegen. Joe liep naar de schuurdeur en deed hem langzaam dicht.

"Zoooo, gezellig dat je er bent. Esther van Tiggelen."

Nu hij haar naam zo uitsprak liep er een rilling over haar rug. Ze had nog liever dat hij haar uitschold dan dat hij haar bij haar echte naam noemde.

"Wij gaan er eens voor zorgen dat deze leuke tonnetjes zonder problemen worden opgeruimd. Pak jij maar eens even je telefoon."

Esther keek hem schaapachtig aan. Was hij nou zó dom of moest dit een sarcastische grap voorstellen? Ze zat vastgebonden dus hoe kon ze ooit van haar levensdagen bij haar telefoon. Die lompe handtas hing half aan haar pols. "Ik kan er niet bij," zei ze mat.

Joe stopte de aansteker terug in zijn zak waarmee hij net zijn stinkende sjekkie aan had gestoken en grijnsde als een debiel. "Oh in dat geval, zal ik je even komen helpen?" Hij liep op haar af met zijn lompe bergschoenen en haalde een stanleymes uit zijn kontzak. Met zijn ruwe handen pakte hij Esthers pols beet.
"Nou, nu jij toch nergens meer heen gaat kan je net zo goed wel even los hé?" In één ruk sneed hij het touw door en Joe begon met zijn boeren hompen die door moesten gaan als handen de striemen op haar pols te masseren. "Dat deed zeker wel pijn he?"

Nee, het jeukte, nou goed. Eerst vast, dan los, wat hád die debiel, met zijn gore versierpoging.

Ging die Joe nou ineens de Romeo uit lopen hangen of zo? Nou, als dat zo was, dan was hij nog stommer dan hij eruit zag. Dacht hij nou echt zat ze ooit, ever, iets in hem zou zien? En hij was niet alleen nog dommer dan het achterend van een koe, maar ook nog stekeblind want kijk dan hoe ze eruit zag! Haar pruik had hij voor het binnengaan achter de heg gegooid en haar haren zaten coupe windhoos. De sowieso al idiote make-up van Tante Tonnie was door al dat gejank flink uitgelopen en ze zag er niet uit in die bloemetjesjurk waar alle kussens ondertussen scheef in hingen. Maar.... als hij het zo wilde spelen kon ze net zo goed mee doen.
If you can't beat them, join 'em.