Traaaage updates laatste tijd. Daarom vandaag een extra lang hoofdstuk om van te smullen. En niet vergeten: druk op die ster en zeg even wat je ervan vind :)

Met een loeiende sirene reed de ambulance het ziekenhuis uit. Nee, er was geen ernstig auto-ongeluk gebeurt, en ook niemand die met spoed naar het ziekenhuis moest. Dit was geen normale rit. Deze keer vervoerde de ambulance drie personen en wel op de vloer.
"Bukken Janine, anders ziet 'ie ons," zei Esther zacht. Al was dat niet nodig, niemand buiten kon haar horen of zien.
Raoul lachte. "Het lijkt wel een actiefilm, iedereen op de vlucht, achterna gezeten door gevaarlijke criminelen, met loeiende sirenes door de bocht en... "
"Ja, maak er maar grappen over, " zei Esther, "ik zal eerst Freddie maar eens bellen of hij en Santoz onopvallend weg hebben kunnen komen."

Esther zorgde er voor dat haar hoofd niet boven het raam uit kwam en peuterde haar mobiel uit haar tas.
"Ik hoop maar dat ze niets is overkomen," verzuchtte Janine, "die Joe is echt niet op zijn achterhoofd gevallen."

"Ssst," gebaarde Esther, terwijl ze haar telefoon wat dichter tegen haar oor aan drukte.
"Hallo met Fred," hoorde ze aan de andere kant van de lijn.
"Hoi Freddie, met Es, en? Heb je nog last gehad van die Joe?"
Freddie kuchte. "Nou, toen Santoz en ik het ziekenhuis uitliepen kwam er een man met rood bruin haar ons tegemoet."
Esther seinde naar Raoul, wees naar haar telefoon en knikte bevestigend. "Dat was die Joe, wat moest 'ie? Hij heeft toch niks erg gedaan?"
"Nee," antwoordde Freddie, "hij had een vaag verhaal over dat zijn zus in het ziekenhuis zou zijn op ziekenbezoek en hij vroeg of wij haar hadden gezien. Hij doelde op jou Esther, hij zei je naam."
"Wat een glibberige kerel, en wat heb je gezegt?"
Freddie drukte de telefoon wat dichter tegen zijn oor aan. "Die Joe is niet achterlijk, ik kan niet zeggen dat ik je niet ken, dan heeft hij gelijk door dat ik lieg. Ik heb gezegt dat je al een uur geleden weg bent gegaan om je vliegtuig naar Hawaii te halen."
Esther schoot in de lach. "Hawaii? Hoe kom je er op? En, slikte hij het?"
"Ik weet het niet, hij keek nogal verontwaardigd, maar Santoz en ik zijn gewoon verder gelopen. Hé Esther, kijk je uit? Ik ben bij de pizzeria, ik ga met Santoz even wat eten hier. Luxe hé, een hele pizzeria voor mezelf," lachte Freddie.
"Ik ben jaloers op je, maar misschien kan Raoul wel heel goed koken dan eet ik vanavond een drie gangen diner."
Raoul keek Esther lachend aan. "Drie gangen diner? Jullie krijgen een diner om nooit te vergeten."

Niet veel later waren ze er. De chauffeur keek achterom. "Bleekstraat 17 was het toch?"
"Yep," antwoordde Raoul.
De chauffeur stapte uit, liep achter de ambulance en trok de deuren open.
"Dat is de eerste keer dat ik gezonde mensen naar huis breng, konden jullie niet met de taxi?"
"Nee," antwoordde Raoul, "wij mogen niet langer dan 5 minuten in direct zonlicht en een ambulance heeft afgeschermde ramen dus vandaar."
Esther keek Raoul bedenkelijk aan.
"Vreemd," zei de ambulance broeder, "maar wel erg zeg. Beterschap hoor. "
Janine kon haar lachen haast niet inhouden.

Raoul keek om het hoekje van de deuren en toen hij zeker wist dat er niemand was sjeesde hij naar zijn voordeur en deed hem in no time open. "Kom op meiden, rennen."

Esther en Janine floepten de ambulance uit en glipten Raouls huis binnen. "Bedankt hoor, " riep Esther de broeder nog na en smeet de deur dicht.

ΔΔΔ

Erik had zijn normale kleding omgewisseld voor een ziekenhuis pyjama en lag ontzettend ziek te wezen in een van de ziekenhuis bedden. In de kamers naast hem lagen al evenmin zieke mensen maar twee undercover agenten die met verborgen camera's Eriks kamer en de gang in de gaten hielden. Meneer Gustavson had zijn personeel geïnformeerd over de bijzondere situatie en de artsen en zusters waren op de hoogte. Er waren zelfs zogenaamd persoonlijke spullen in de kamer neergelegd, pantoffels, en krant, en de kast stond vol tassen met kleding. Het zag er net echt uit.
Wouter had ieders verklaring opgenomen en inmiddels was iedereen naar huis gegaan, alleen Manon lag nog in de kamer aan het eind van de lange steriel witte gang.
Nu moest hij zijn baas nog bellen. Met het lood in zijn schoenen pakte Erik zijn mobiel van het tafeltje naast hem en tikte het nummer van zijn baas in. Plotseling kwam een van zijn zogenaamd zieke buurmannen binnen. Hij keek serieus en fluisterde zacht in Eriks oor. "Joe loopt door de gang, hij komt zo langs dus kijk uit. Als je iets verdachts aan hem bespeurt kuch je tweemaal."
Vlug legde Erik zijn telefoon weer weg.

De undercover agent kroop weer in zijn rol, toen er een man met rood bruin haar Eriks kamer binnen stapte. De agent greep zijn hoofd beet en begon zijn toneelstuk. "Man ik barst van de hoofdpijn, heb jij nog ergens paracetamol?"
Erik begreep wat de bedoeling was en speelde mee. "Ik moet nog een doosje hier hebben, in die kast daar. Kijk zelf even, ik kan niet opstaan."
De agent dook de kast in een begon te rommelen. Joe keek de man even onderzoekend aan maar zag geen bedreiging in hem. "Erik, beste jongen," begon Joe, "wat doe jij hier?"
Het klonk heel oprecht maar Erik wist wel beter, het was niet meer dan hypocrisie, die Joe was nog gladder dan een slang.

"Dat kan ik ook aan jou vragen," zei Erik, "hoe wist je dat ik in het ziekenhuis was?"
"Doet er niet toe," zei Joe kortaf en wierp nog een blik op de 'patiënt' die nog steeds in Eriks kast aan het rommelen was.
"Kan je het vinden?" vroeg Erik aan de zogenaamde patiënt, "het zit in een rode toilet tas."

"Je geeft geen antwoord op mijn vraag," zei Joe weer, "wat doe je hier?"

"Joh, waar lijkt het op, ik ben opgenomen in het ziekenhuis."

Joe keek hem wantrouwend aan. "Ben je je blonde vriendin niet tegen gekomen?"
"Esther? Nee, die heb ik al een tijdje niet meer gezien Joe, het is zeg maar... over tussen ons. Waarom vraag je dat?"
"Nou, je vriendin, herstel: ex-vriendin was vanmiddag ook in het ziekenhuis. En die twee vrienden van d'r ook, die pizzaboer en die kerel met dat zwarte haar, die baas van d'r."
"Ze was vast op bezoek bij haar vriendin, die ligt hier namelijk ook ergens, maar zoals ik al zei, ik spreek haar niet meer, het is uit."
"Ach gossie," zei Joe sarcastisch, "ben je gedumpt?" Er kwam een smalende glimlach om zijn mond.
Erik kon er niet om lachen. "Joe, wat wil je?"

"Gewoon, even kijken hoe het met je is," hij lachte zijn tanden bloot, natuurlijk meende hij daar niets van.

"Heb je Janine dan soms gezien?"
"Wie?" vroeg Erik, ook al wist hij donders goed wie hij bedoelde.
"Hou je niet van de domme Korteweg, die miep van de magnoliastaat."
Erik schudde zijn hoofd, "Nee, niet gezien, waarom vraag je dat allemaal joh?"
Joe draaide zich om naar de man in de kamer die nog altijd in de kast aan het rommelen was. "Kunt u het vinden?"

"Nee, ik zoek die paracetamollen, maar ik kan ze niet vinden hoor."
"Je moet gewoon beter kijken," zei Erik.
Erik en de agent speelde onder één hoedje zodat hij niet alleen was met die gevaarlijke gek.

Geïrriteerd wendde Joe zich weer tot Erik. "Ben je echt ziek? Wat heb je dan?"
Erik veinsde verontwaardiging. "Of ik echt ziek ben, nee, ik lig hier voor de lol."
"Wat heb je dan?" vroeg Joe voor de tweede maal.
Erik gebaarde hem dichterbij te komen. "Ik heb aambeien, hele erge, van de week word ik geopereerd."
En blik vol walging volgde, "bespaar me je details." Even bleef het stil en vervolgens begon Joe keihard te lachen. "Wat ben je toch een stumper Kortweg. Gedumpt door je vriendin en een gezwel op je sterretje."
Erik keek hem emotieloos aan terwijl Joe bijna stikte van het lachen.

"Ja," ging Erik verder, "ik moet worden geopereerd en ik kan daarna minimaal twee weken niet lopen. Dus zeg even tegen Berendsen dat ik de komende drie weken niet beschikbaar ben."

Nu vertrok het gezicht van Joe en hij was in één keer stil. "Meen je dat? Je hebt belangrijke dingen te doen," siste hij terwijl hij met een half oog naar de man in de kamer keek.
"Ik kan er niks aan doen, ik kan niet lopen," zei Erik kalm.

"Watje," zei Joe onverschillig en liep naar de deur, "ik spreek jou nog."
Even keek hij nog naar de man in de kast. "Succes met zoeken."

Erik zuchte van opluchting toen Joe de deur uit was. Deel één was gelukt.