Zaterdag ochtend. Esther had een lekker eitje gebakken en zat aan de ontbijttafel met haar broodje ei en een kop warme thee. Haar lapotop stond te zoemen op de keukentafel. Net toen ze had ingelogd op de site van woningnet slaakte ze een gilletje. Bijna verslikte ze zich in haar broodje. Meteen stond ze op en zocht haastig naar haar mobiel.

"Waar is dat ding nou toch?" Ze had er een handje van om haar spullen, en dan vooral haar telefoon, op de meest onlogische plekken te laten rondslingeren.
Op de schoenenkast vond ze het ding en drukte het nummer van haar vriendin in.

"Met Manon de Bruin."
"Nonnie goed nieuws!" schreeuwde ze uitgelaten door de telefoon. Esther stond haast te springen van blijdschap.
"Esther? Alles goed?"
"Ik heb hem gekregen! Het huis!"
"Wauw, dat is geweldig nieuws."
"Ik keek net op woningnet en daar staat dat ik op nummer één sta. Ik ga vanmiddag gelijk er naartoe om het huurcontract te ondertekenen. Ga je mee? Dan kunnen we samen het huis bekijken, je hebt niets te doen, toch?"

"Ik zou eigenlijk met Raoul naar de woonboulevard gaan," zei Manon langzaam, "maar voor jou heb ik altijd tijd. Ik bel hem wel af."
Esther stond nog steeds te springen. "Je bent te gek, Manon."
"Weet ik." lachtte Manon, "ik kom rond een uur of 12, goed?"

Esther hing op en legde tevreden haar telefoon terug op de kast.
Nog geen twee tellen later ging de telefoon. Het was Manon.

"Ja?" zei ze verbaasd.
"Es. We gaan niet," hoorde ze Manon zeggen.
Esther trok een lip op. "Wat bedoel je; we gaan niet?"
"Woningnet is niet open op zaterdag, muts!" Manon begon te schaterlachen. "We gaan maandag wel, dan heb ik toch 's middags geen werk."

Ze werd een beetje rood. Oeps, niet aan gedacht.
"Goed Nonnie, dan zal ik maandagmiddag vrij af nemen. Zal Freddie blij mee zijn."
"En vanavond kom ik nog dozen brengen," ging Manon verder, "als jij nou vast langs de supermarkt gaat en ook wat dozen in gaat slaan, dan kunnen we vanavond alvast een begin maken met inpakken."
"Jippie," zei Esther sarcastisch entousiast.

Ze sjokte naar de keuken en trok de koelkast open. Er stond nog één kant en klaar maaltijd in, bietenstampot met jus en een gehaktbal. Ze trok de verpakking open en kiepte de inhoud in een koekenpan.
"Ik moet echt eens een oventje gaan kopen," zei ze in zichzelf.

Terwijl ze op haar eten wachtte deed ze de tv aan. Eigenlijk keek ze nooit tv, ze volgde af en toe het nieuws en soms een documentaire maar tv boeide haar niet. Ze vertelde het maar niet aan anderen, ze wilde niet voor gek versleten worden. Ze zapte naar het nieuws.
Weer een bom ontploft op een groot plein. Een trein ontspoort in Roemenië. Een gevaarlijke drugs crimineel opgepakt, en veel dode vis gevonden in de Remmervaart, men breekt zich het hoofd over de oorzaak van deze grootschalige vissterfte.
"Hee, dat is bij ons in de stad."

De Remmervaart was bekend. Hij liep kronkelend door de stad heen en rondom de stad kon je op verscheidene plekken bootjes en kano's huren om door de Vaart te varen, iets wat Esther vaak had gedaan. Het was een mooie omgeving met veel bos en weilanden. In de zomer kon je vlak buiten de stad heerlijk picknicken op een van de grasveldjes langs de Vaart, terwijl mensen zich vermaakten in de kano's en bootjes.
Raar dat er nu allemaal dode vis in dreef. Misschien is het water vervuild.

Ze klikte de tv uit en schepte haar eten op. Ze kon het nieuws over de Remmervaart niet echt uit haar hoofd zetten. Waardoor zouden al die vissen nu dood zijn gegaan? Ze zouden die fabrieken buiten de stad eens wat beter in de gaten moeten houden, bedacht Esther zich.
Verzonken in gedachten schoof ze haar maaltijd naar binnen, zette haar bord in de wasbak en waste haar handen.

"Zo, en dan nu nog even langs mijn beste vriend Appie." Ze grinnikte in zichzelf. Had ze tenminste toch nog een vriend. Sneumans.