phae_reading

Met het grind knisperend onder hun schoenen liepen ze langzaam verder het grindpad over. Boef rende blij heen en weer naar de struiken en terug, liep een heel stuk vooruit en blafte bij naar zijn baasje. Het was een vrolijk beestje. Erik raapte een stok op en gooide die super ver het grasveld op en Boef rende er als een raket achteraan. Dat kleine beestje was nog best snel. Esther keek stiekem naar Eriks gespierde onderarmen, hij leek vrij sterk.

"Ik heb de offerte voor de leveringen aan de Salon nog niet laten zien aan mijn baas," zei Esther, om de stilte te doorbreken. "Ik heb namelijk een weekje vakantie dus ik heb hem nog niet gesproken."
"Geeft niks," antwoorde Erik, "het heeft ook geen haast. Maar zullen we het over wat leukers hebben? Voel je je al een beetje thuis in de Tuinbuurt? Je was er toch pas heen verhuist?"
"Ja ik heb het er reuze naar mijn zin, ik kijk uit op de Remmervaart en ik heb een leuke, kleine achtertuin," zei Esther terwijl ze tegen een steentje schopte. Ze pobeerde het onderwerp voorzichtig en onopvallend in de richting van haar eigenlijke doel te manouvreren. "Ik ben altijd al gek geweest op de Remmervaart, we gingen er vroeger vaak varen, maar de laatste tijd is het er zo vies. Met die dode vis en zo. Dat vind ik zo erg."

Erik leek niet echt te willen reageren en werd gered door Boef die aan kwam stuiteren met de stok in zijn bek, hij gooide hem voor zijn baasje neer en ging kwispelend voor zijn voeten zitten. "Goed zo Boef, goed gedaan," moedigde Erik het beestje aan terwijl hij de stok oppakte en hem nog verder het grasveld op gooide dan de eerste keer. Eshter gluurde stiekem naar zijn gespierde onderarmen, man wat was hij gespierd, het zag er goed uit. Boef sjeesde in sneltreinvaart het grasveld op, achter de stok aan.

Esther deed voorzichtig nog een poging om het aan het praten te krijgen. "Ik was nog naar dat Milieu Referendum geweest toen, ik had gehoopt dat het dan allemaal wel beter zou worden. Maar ik heb er daarna nooit meer iets van gehoord, dat vond ik zo raar."
"Ja," zei Erik quasi nonchalant, "er was gewoon geen animo voor, er is amper een mens komen opdagen op dat Referendum, dus het zal allemaal wel meevallen."

'Wat een kletspraatjes,' dacht Esther bij zichzelf, de hele Vaart is overduidelijk vervuild, maar 'dat viel allemaal best mee.'
"Hoe lang werk je eigenlijk al bij Saroma?" Esther trok een takje van een stuik af en begon er met haar vingers mee te spelen.

"Nou al best wat jaartjes hoor," zei Erik. Plotseling stak hij zijn arm door die van haar en trok haar vriendelijk mee naar een van de bankjes die aan de rand van het grasveld stonden. Zijn gespierde onderarm raakte zachtjes de hare terwijl ze liepen. Ze voelde zich een beetje overrompeld door deze plotselinge actie van hem, maar liet zich gewillig meevoeren. De warme huid van zijn arm tegen de hare liet haar lichaam van binnen gloeien.

Erik liet haar arm los, ging zitten op het bankje en staarde voor zich uit over het grasveld. "Ik heb er altijd met veel plezier gewerkt, maar de laatste jaren is het allemaal wat minder leuk."
Ja, nu ging het gesprek de goeie kant op. "Oh ja? Vertel eens?" vroeg Esther, terwijl ze haar enthousiasme probeerde te verbergen.
"Ik kreeg een paar jaar geleden een nieuwe baas. Ik dacht eerst dat het wel een toffe vent was, maar er valt niet met hem te werken. Maar goed. Zeg Esther, woon jij eigenlijk alleen?"
Esther vroeg zich af waarom hij dat nu weer aan haar vroeg en begon het zand onder haar voeten een beetje te schuiven. "Nee, ik woon samen met Frederick en Molly," zei ze met een lach op haar gezicht.
Erik keek haar niet begrijpend aan. "Zijn dat je broer en zus of zijn dat vrienden van je?"
"Nee, Frederick is mijn vriend en Molly is mijn vriendin." Esther kon haar lachen niet meer inhouden en grinnikte hardop.
"Ah... ik begrijp het," zei Erik somber, "ik dacht dat je..." Even aarzelde Erik. "Nou ja, ik dacht, ik wist niet dat je een vriend had."

Esther staarde voor zich uit met een smalende glimlach om haar lippen. Ze hield ervan om hem te plagen. "Frederick en Molly zijn mijn planten," zei ze ondeugend.
"Jij treiterkop," zei Erik gekscherend terwijl hij een arm om haar schouder sloeg en haar tegen zich aan trok, "je zit me gewoon te pesten!"
"Ja daar hou ik van, ga er maar vast aan wennen," zei Esther terwijl ze zich losmaakte en op stond, "ik heb trek, zullen we een patatje gaan halen?"
"Oh je bedoeld friet?"
"Nee," zei Esther, "dat heet patat."
"Nou mevrouw, waar ik vadaan kom, heet dat gewoon friet."

"Prima, wat jij wilt," lachte Esther, "dan neem ik patat en jij friet. Ik trakteer."
"Een meid met pit, daar hou ik wel van." Erik stond op en floot Boef terug. Het beestje kwam gelijk aanrennen. Hij klikte de riem vast aan zijn halsband en zo liepen ze samen het grindpad weer op, op weg naar de patatkraam die even verderop stond.

"Ik vind mijn werk eigenlijk best leuk," bekende Erik, "alleen die rotzak van een baas, die verpest het gewoon. Soms denk ik er aan om maar weg te gaan bij Saroma."
Zijn woorden zette Esther aan het denken. Misschien wilde Erik helemaal niet meewerken aan dat giftige stenen project, maar werd hij gedwongen. Het zou een redelijke verklaring kunnen zijn.
Eriks mobiel ging af. Hij verontschuldigde zich, liep een eindje van Esther weg en nam de telefoon op.

"Met Erik."
Het was zijn baas, Eriks gezicht vertrok in een strak grimas.
"Roderick Berendsen hier. Erik, er is werk aan de winkel. Die nieuwe productielijn is klaar, de grondstoffen heeft Joe geregeld via de ondergrondse kanalen, maar we hebben een extra mankracht nodig voor de verwerking van het chemisch afval.... als je begrijpt wat ik bedoel."
Eriks wangen kleurden een beetje rood en liep en wat verder weg van Esther, terwijl hij zijn telefoon wat dichter tegen zijn oor aan drukte.
"Daar hadden we toch een mannetje voor?" vroeg Erik terwijl hij zijn stem dempte "die Harrie?"
"Hij heeft een ongeluk gehad, heel spijtig, dat kan iedereen gebeuren, vooral als je je werk niet naar behoren doet." bromde Berendsen, "maar dat is jouw zaak niet. Volgende week begint de productie en we hebben ongeveer zestig vaten per maand. Zestig procent zal worden geloosd in de Vaart en de overige veertig procent, daar ga jij voor zorgen. Zoals gebruikelijk in het Remmerbos."
"Begraven of lozen?" stotterde Erik.
"Zoek het uit wat je ermee doet, als je het maar goed doet en niemand er achter komt. Je weet wat er gebeurt met mensen die hun scherpte verliezen en fouten beginnen te maken... Ik zie je morgen op mijn kantoor voor de verdere details."
Erik slikte en drukte zijn telefoon uit. Even staarde hij voor zich uit, waar was hij in beland. Dit wilde hij niet, maar hij had geen andere keus.

"Hee Erik," hoorde hij Esther roepen, "gaan we nou nog patat halen, of wat?"