Het stemmen was in no-time gepiept. Er was geen wachtrij, niks. Het stemlokaal was nagenoeg leeg geweest. Ze vinkte met een rode pen overal 'JA' aan. Maar het verbaasde haar dat er bijna niemand was gekomen, het Milieu Referendum was ontzettend belangrijk. Nog geen twee weken geleden had iedereen het er over, en nu was er geen kip te bekennen. Ach, ze zou het wel horen op het nieuws. Maar vreemd was het wel.

Nu was het Dinsdag ochtend en ze was vroeg uit bed gegaan. Esther was veel van plan deze week. Maar ze besloot om eerst maar eens langs het tuincentrum te gaan. Even stoom afblazen van al het gedoe de afgelopen weken. En waar kon dat beter dan in het tuincentrum. Lekker rondstruinen langs de planten. Misschien kon ze nog wel een leuk plantje op de kop tikken.

Ze propte een muntje in de winkelwagen en de schuifdeuren floepten open. Ze snoof eens de lekkere geur op. Het rook hier altijd naar een mengeling van tropisch oerwoud en kinderboerderij. Nadat ze even had rondgeneust bij de dierenafdeling, bij de schattige konijntjes, cavia's en marmotjes, liep ze door naar de planten afdeling. Er moest maar eens een nieuwe bewoner komen in haar nieuwe huis, voor naast Hendrick de Ficus, want die stond nu zo zielig en alleen in de vensterbank. Igor de Vetplant had de verhuizing niet overleeft.

De plantenafdeling was levensgroot. Ze hadden er planten in allerlei soorten en maten, maar ze zocht iets met bloemen. Ze liep langzaam en aandachtig kijkend met haar karretje langs het grote asssortiment kaktussen. Bah, dat was niks die prikdingen. Ze liep langs de begonia's, vetplanten, syngoniums met lange zachte puntbaderen en grappige sanseveria's.
Esther gniffelde in zichzelf. 'Zal ik een sanseveria kopen? Dan kan ik er lekker achter gaan zitten.'

Ze verborg haar gezicht een beetje achter de geraniums, zodat de mensen niet zouden zien dat ze het eigenlijk bijna uitproestte van het lachen van haar binnenpretje. En plots zag ze hem. Dat was precies wat ze zocht. Een prachtige, jonge geranium met frisroze bloemetjes. "Hee moppie, wat ben jij mooi," fluisterde ze tegen de plant. Ze keek even op of niemand haar had gehoord. Wat een voor schut. Ze praatte meestal in zichzelf als ze thuis was, maar in een winkel was het echt voor joker. Ze boog zich voorover om hem eens goed te bekijken. "Jou neem ik, je bent de mooiste van allemaal," fluisterde ze. Ze nam hem in haar handen en zette hem in haar wagentje. "Ga je mee Molly?"

Ach ja, Esther was af en toe toch een beetje prettig gestoord. Ze praatte niet alleen in zichzelf, maar ook tegen haar planten. Ze had haar lievelingen allemaal een naam gegeven en ze had haar nieuwe aanwinst promt tot Molly omgedoopt.

Ze betaalde haar dingen en liep gelukzalig naar huis, met Molly in haar handen geklemd. Het was een fijne wandeling, ze woonde gelukkig niet ver van het tuincentrum en ze zich heerlijk toen ze met een zacht windje door de haren langs de Remmervaart liep.
Eenmaal aangekomen bij haar huis zette ze Molly op de grond en begon in haar tas te graven, op zoek naar haar sleutels.

Na enig graven en wroeten, zonder resultaat, deed ze geirriteerd haar schoudertas af en keek eens in de tas. "Waar zijn die stomme sleutels nou toch?" Ze zocht in alle gaten en hoeken, ook in de scheur waardoor er nog wel eens een eurootje in de binnenvoering belande. Maar het had allemaal geen zin. Die dingen waren zo kwijt als wat.
"He nee, dat meen je niet," riep ze hopeloos uit. Ze was waarschijnlijk haar sleutels verloren, nee beter gezegd, ze was ze natuurlijk weer eens vergeten. "Oen dat ik ben!" foeterde ze gefrustreerd in zichzelf. Ze zocht nog in haar broekzakken, maar het was hopeloos. Als ze nu maar zo slim was geweest om een reservesleutel onder een mat te leggen, maar nee, zo slim was ze nog niet geweest.

Met een zucht liet ze moedeloos haar armen langs haar lichaam vallen.
Plots zag ze dat het slaapkamerraam op de tweede etage nog op een kier stond. Ze keek naar het raam, en toen naar de muur en daarna weer naar het raam. Tja... Ze zou...

Esther twijfelde even, haar klimtalenten waren nou niet bepaald juf van het. Maar ze zou langs de regenpijp omhoog kunnen klimmen in een poging via het slaapkamerraam binnen te komen. Ja, er zat niets anders op.
Met een diepe zucht begon Esther aan de wanhoopspoging en pakte de regenpijp stevig beet. "Daar gaat 'ie dan."
Voetje voor voetje klom ze steeds een beetje hoger, ze had grote moeite om zich vast te blijven houden, maar het ging.
Ze kon het raam al bijna aanraken toen ze eventjes naar beneden keek. Dat had ze beter niet kunnen doen, want dat was nog best hoog en ze werd er haast duizelig van. Plotseling hoorde ze een bromstem achter haar.

"Zo Mevrouwtje, wat zijn we hier aan het doen?"
Van schrik gleed haar voet weg. Ze suisde het hele stuk weer naar beneden en viel met een smak op de grond. Met pijn in haar been en beduusd van de schrik keek ze omhoog, om recht in het gezicht te kijken van een agent, die daar met zijn handen in zijn zij haar nors aan stond te staren.
"Ik eh..." stamelde Esther, "het is niet wat het lijkt, ik was mijn sleutels vergeten en ik..."
"Ja ja," bromde de agent, "bewaar die praatjes maar voor op het bureau. Dit lijkt mij meer een geval van inbreken op klaarlichte dag, dus gaat u maar even mee." De agent wees naar zijn dienstauto die even verderop geparkeerd stond.

Esther stond op. 'Dat heb ik weer.'
Een beetje hinkend en met Molly in haar armen geklemd stapte ze met tegenzin in de politieauto. Hoe sneller dit misverstand uit de wereld was hoe beter.