Zondag ochtend. Lui rekte Esther zich uit en keek op de wekker. Half 10. Ze sloeg haar dekens open en floepte in haar konijnenpantoffels. Eigenlijk was ze nog moe na gisteravond. Het was een latertje geworden.

Eerst had ze nog naar het nieuws gekeken, maar vreemd genoeg geen enkel woord over het bizarre voorval bij de Remmervaart. Daarna had ze het vergeten boek opgepakt en was begonnen er in te lezen. Het begon vrij raar. Een verhaal over Vikingen. Maar ze besloot het een kans te geven. Naar mate ze verder las begon het boek steeds spannender en interessanter te worden. Over een grote brand op een cruiseschip dat naar alle waarschijnlijkheid aangestoken was. Het boek was zo spannend dat ze het amper weg had kunnen leggen.

Pas rond en uur of half 2 had ze zich met moeite uit haar boeiende boek gerukt en was naar bed gegaan.

Esther geeuwde. Dit was veel te weinig slaap voor haar doen, maar ze wilde niet te laat wakker worden. Ze nam zich voor om vanmiddag met het papier te gaan zitten om te proberen de code te ontrafelen.

Suf slofte ze naar de koelkast en haalde er een pak sap uit. Moe en slaperig dat ze nog was gleed het uit haar handen en viel met een smak op de vloer.
"Oh nee! Oen die ik ben!" riep ze uit.
Een grote straal sap spoot de keukenvloer op. Snel raapte ze het pak op en zuchte. "Nou, dat begint al lekker."

Op dat moment ging de telefoon. Esther waste snel haar handen en veegde ze af aan haar pyama. "Waar ligt die telefoon nou weer?" mopperde ze in zichzelf terwijl ze het halve huis afzocht. Net toen ze dacht dat ze te laat zou zijn vond ze het ding op de bank, waar ze met een plof op ging zitten.
"Met Esther." hijgde ze.

"Hoi, met Raoul," hoorde ze aan de andere kant van de lijn.
"Hee Raoul, alles goed?" Ze veegde een hand over haar haren, en streek haar pyama recht. Alsof hij haar zou kunnen zien.
"Ja hoor, hee Esther, weet je nog dat ik die ketting zou onderzoeken?"
"Ja natuurlijk."

Esther wachte in spanning af wat Raoul zou zeggen.

"Ik ben gisteren naar het lab gegaan en heb er de gehele dag aan gezeten."
"Is het lab niet dicht op Zaterdag?" vroeg Esther verbaasd.
Ze hoorde Raoul lachen. "Jij let goed op. Ja inderdaad, het is officieel wel dicht ja. Maar ik mocht best het lab gebruiken, Sandra had me de sleutels gegeven."
Sandra was Raoul's bazin.

"En, heb je wat gevonden?" vroeg Eshter nieuwsgierig.
"Jazeker Es," antwoordde Raoul op een serieuze toon, "die kettingen deugen voor geen meter niet. Ze zijn geimpregneerd met een poeder. Dat is heel vreemd want dat hoort er niet op thuis."
Ze schrok best van wat ze hoorde, en drukte haar oor wat dichter tegen haar telefoon aan. "Wat voor poeder? Is het giftig?"
"Nou giftig niet, maar het heeft wel zeer ongewenste effecten. Tenminste. Mensen die die kettingen kopen zitten er niet op te wachten. Het is een stof wat normaal gesproken gebruikt wordt in een medicijn om extreem hyperactieve mensen een beetje te kalmeren. Maar met de dosis die op die stenen zit, kan je zelfs nog de meest happy de peppy stuiterbal depressief krijgen. En de vraag is; waarom zit die troep er in vredesnaam op? Wat voor nut heeft het?"
"Dat zou ik ook wel eens willen weten," zei Esther langzaam. "Kunnen we niet achterhalen waar die stenen vandaan komen?"

Raoul zweeg even. "Esther. Er staat alleen een postbusnummer op. En die staat geregistreerd onder een valse naam. Ook heb ik SaMeCo, het bedrijf dat die kettingen maakt geprobeert te traceren. Maar ik kom alleen maar uit op lege lege Bv's. Ze hebben zich goed ingedekt...."
"Wat een rotzakken. En wat willen ze er mee bereiken anyway? Ik snap er niks van."
Esther begon kwaad te worden.

"Weet je wel hoeveel mensen ik met die kettingen heb zien rondlopen? Stuk voor stuk allemaal chaggerijnig. De buurvrouw heeft tegen me geschreeuwd, die meid achter de kassa hier kan niet eens meer goeiemorgen zeggen en wat denk je van Freddie en Santoz? Ik ga naar de politie!"

"Goed idee. Hoe eerder dit stopt hoe beter. Sorry Esther, ik moet dringend gaan, ik spreek je later."

Raoul hing op en Esther legde beduusd de telefoon neer. Als in trance van het idiote nieuws dat ze net gehoord had liep ze weer terug naar de keuken. Wat ging ze ook alweer doen? Oh ja. Ontbijt maken. Ze trok de broodtrommel open en trok twee sneetjes uit de zak.
"Het is toch van de zotte. Hier moet een eind aan gemaakt worden, die lui zijn knettergek,' mompelde ze in zichzelf. Ze keek niet uit en ja hoor, pats, daar lag ze op de keukenvoer. Uitgegleden door de grote plens sap die er nog altijd lag. "Ah nee, die sap."

Haar pyama was doorweekt en ze was plakkerig. En als ze ergens een hekel aan had, was het wel aan 'plakkerig'. Ze nam een doek en veegde de vloer schoon. Daarna greep ze snel wat kleren uit de slaapkamer en stoof door naar de douche. "Dit gaat nog een lekker dagje worden."

En gelijk kreeg ze.