De rest van de avond was het gezellig. Het eten was uitermate goed gelukt, en ze hadden zitten smullen. Aan tafel kletsten ze nog uren na, onder het genot van een lekkere kop koffie en een stukje monchoutaart.

"Dus de monsters die Manon neemt gaan naar jouw lab?" vroeg Esther aan Raoul, terwijl ze met haar vork in haar taartje prikte.
"Dat klopt. We doen testen voor de Keuringsdienst van Waren, maar dat is niet het enige. We doen ook testen voor andere bedrijven. Ik vind het leuk werk in ieder geval."
"Ik ben blij dat je die steen voor ons wilt nakijken, er klopt echt geen bal van die stenen en werken doen ze al helemaal niet. Ja, chaggerijnig word je er van, dat is wat ik denk. Freddie is ook al niet te genieten sinds hij er een heeft en wat dacht je van Santoz, van de Pizzeria." Ze stopte een stukje taart in haar mond, en bedacht zich dat ze de volgende keer er wat minder suiker in moest doen.

"Ja nu je het zegt," zei Manon bedenkelijk, "die keer dat we zijn zaak kwamen inspecteren was hij echt bloed chaggerijnig."
'En nu ik er langer over nadenk," zei Esther, "de buurvrouw, weet je nog Nonnie?"
"Ja inderdaad. Ik denk dat je gelijk hebt."
Raoul legde zijn vork neer en veegde zijn mond schoon aan het servet. "Nou, we zullen zien wat die steen ons te vertellen heeft. Waar komen die dingen eigenlijk vandaan? Ik bedoel, wie verkoopt die dingen?"

Manon stond op en liep naar de gang, frunnikte even in haar jaszak en haalde er een folder uit tevoorschijn. Ze vouwde hem uit en liep weer naar binnen. "Hier, dit is de folder waar ik dat ding heb besteld."
Raoul pakte de folder aan en las. "SaMeCo..... geneeskrachtig natuursteen. Hmm, nooit van gehoord. Staat er geen adres op? Geen telefoonnumer?" Hij bekeek de folder van voor naar achter.
"Dat dacht ik al, alleen een postbusnummer, lekker anoniem. Het lijkt er wel op dat dit steeds verdachter wordt."

Esther voelde een rilling over haar rug lopen. "Ik vind het allemaal steeds vager worden. Eerst al die kelder, en dat boek met die code, en nu weer die stenen."
"Heb je trouwens die code nog kunnen ontcijferen?" vroeg Manon.

"Is dat over die code die je me liet zien Es, die je in dat boek gevonden had? Je zou me die kelder nog laten zien."
"Ja die code ja, ik heb nog geen tijd gehad om er verder naar te kijken." Ze stond op en pakte het boek en haalde het papier tevoorschijn.
Manon pakte het aan.

"I.... O..... Z....," las Esther voor, "dat zal dan wel op een boek slaan denk ik. Zullen we even op google kijken, misschien kunnen we uitvinden welk boek dat is."
"I-O-Z? Nou dat is simpel," zei Raoul met een glimlach, "dat is natuurlijk Inferno op Zee, het boek wat je in je handen hebt."
Esther sloeg zich voor haar hoofd, hoe had ze dat nou niet kunnen zien. Natuurlijk was het Inferno op Zee.

"Ik zal er een keer een avondje voor gaan zitten. Ik ben benieuwd wat er staat." zei Esther. "Wie wil er nog koffie?"
"Ik niet, dank je wel, het eten was heerlijk maar ik plof." zei Raoul terwijl hij over zijn buik wreef. "Je bent een natuurtalent wat koken betreft."
Esther begon te blozen. "Dank je..."
"Ik moet helaas gaan, mijn tante heeft me al 4 keer een sms gestuurt, maar ik kom gauw weer eens langs." Hij trok zijn jas en zijn schoenen weer aan en gaf Esther een kus op haar wang. "Hartstikke bedankt voor het lekkere eten, ik hou je op de hoogte. Als ik wat meer weet over die stenen dan bel ik je okee?"

"Aardige jongen he?" zei Manon toen hij weg was, "hij is op het werk ook altijd zo vriendelijk, ik heb nooit problemen met hem."
"Hij is zeker aardig, en galant. Ik heb al twee keer bloemen van hem gehad." Stiekem vroeg Esther zich af of hij al een vriendin had, maar ze schaamde zich om het te vragen.
Ze liepen samen naar de keuken. Er stond een berg vaat waar je naar van werd. Ze keken elkaar aan. "Nou, laten we maar aan die ravage beginnen dan kunnen, des te sneller kunnen we nog even voor de tv hangen, mijn lievelings serie komt over drie kwartier," zei Manon.
"Ik was, jij droogt." Esther stroopte haar mouwen op en begon een liedje te neurien, Manon viel al gauw in en niet veel later galmde het valse gezang vrolijk door de keuken heen.

BONK-BONK-BONK!

Esther en Manon keken elkaar aan en schoten in de lach. "Oeps, de buuv."
Zachtjes en giechelend maakten ze hun nummer af.

Voor Manons serie kwam keken ze nog snel even het nieuws. Een jongetje van zes was in een slootje vlak in de buurt van de Remmervaart gevalen. Een oplettende boer haalde het jongetje eruit, maar door een nog onbekende oorzaak moest het knulletje met spoed worden afgevoerd naar het ziekenhuis wegens ernstige ademhalingsproblemen en een vreemde huiduitslag.
En het Milieu Referendum was aankomende maandag. De kranten en de media stonden er bol van. Nu zou het erop aan komen. Als er nu maar zoveel mogelijk mensen kwamen stemmen zouden al die vervuilers wel moeten luisteren. Minder giftige uitstoot van fabrieken, meer openbaar vervoer op schone energie en meer huishoudens die van groene stroom zouden werden voorzien, en dat was nog maar het begin.

"Ga jij?" vroeg Esther.
"Ja natuurlijk, wie niet?" zei Manon.