"Ding-dang-ding-dong," klonk de bel. Esther stond voor de deur van haar vriendin. Het was nog vroeg in de middag. Daar hoorde ze iemand de trap afstommelen. Manon deed open.

"Hee Essie!" Manon vloog haar vriendin om haar nek. "Kom binnen, ik ben nog even bezig."
Esther veegde een verdwaalde pluk haar uit haar ogen.
"Zo Es, heb je een staart in vandaag? Staat je leuk." zei Manon terwijl ze samen de trap op liepen.
"Ja ik dacht, doe 'es hip." zei Esther met een grijns.
Manon moest lachen. "D'r kan best een stukje af, niet? Het is zo lang joh."
"Niks ervan!" pruilde Esther, "ik heb er lang genoeg voor moeten sparen."
"Alleen de dode puntjes dan?" Manon liep haar kleine keuken in.
"Nou ja, puntjes kan wel."
"Ik zal je wel een keer bijpunten Essie. Wil je koffie? Ik heb net gezet."

"Heet ik Esther en staat de dom in Utrecht? Ja natuurlijk! En trouwens... ik heb nog wat meegenomen." zei Esther geheimzinnig.
"Toe vooruit, zeg dan wat het is, je weet dat ik niet tegen verassingen kan,' zei Manon terwijl ze de dampende donker bruine vloeistof in twee gebloemde koppen schonk.
Esther haalde een grote reep hazelnootchocolade tevoorschijn en grijnste. "Die moet vandaag op Nonnie, hij zei het tegen me."
"Hij haalt het einde van de dag niet eens," lachte Manon, terwijl ze aankwam met twee koppen koffie.

Esther ging zitten op de wit leren bank en Manon ging in de bijpassende fauteul zitten.
Manon begon te rommelen in een stapel papieren en tijdschriften die op de salontafel lagen en haalde er een papier uit.
"Ik heb wat lopen rondsnuffelen op Google. Voor die code weet je nog?"
Esther veerde op en ging op het puntje van de bank zitten om te kunnen kijken wat er op het papier stond.

"Ik heb lopen zoeken naar geheime codes Es, en ik denk...." zei Manon met haar ogen tot spleetjes getrokken, "dat die cijfercode wel eens woorden en letters van een boek kunnen zijn."
Esther keek haar vriendin niet begrijpend aan, zette haar kop koffie op de salontafel en keek gebiologeerd naar het papier in Manons handen.
"Nou ik zal het uitleggen," ging Manon verder. "Er staat bijvoorbeeld 126,14,3,3. Dat zou dan zijn bladzijde 126, de 14e regel, het derde woord, en daarvan de derde letter, snap je?"

Dit moest ze even tot haar door laten dringen. Er zat een logica in, en het zou best wel eens kunnen kloppen, maar welk boek dan? Er zijn er triljarden. "En in welk boek zou ik dan moeten gaan zoeken Manon?"
"Ja dát weet ik niet. Misschien dat die lettercombinatie daar iets meer over vertelt, maar dat moet je even kijken. Heb je trouwens nog plannen met de kelder?"
"Hoe bedoel je plannen?"
Manon wiebelde met haar wenkbrauwen. "Nou, nu je een extra ruimte hebt kan je er toch wat leuks mee doen?" In gedachten zag ze het al helemaal voor zich. "Je kan er een studeerkamer van maken, of een opberghok. Of misschien een logeerkamer?"
"Dáárin?" vroeg Esther, "met de ingang in de meterkast?"
"Ach joh, dat moet je maar voor lief nemen. Nou ik zou het wel weten." Manon keek dromerig naar het plafond. "Een leuke feestruimte met zo'n discobal, ha dat lijkt me wel wat."

"Nou okee, misschien is het wel wat." Esther keek op de klok. "Zeg Nonnie, zullen we maar gaan. Ik wil even langs IKEA en ook even langs de bouwmarkt, kijken of ze een nieuwe bel hebben. Want van mijn deurbel krijg ik een halve hartverzakking."
"Kan je gelijk verf halen voor je nieuwe feestkelder," zei Manon met een knipoog. "Ik zal wel wat bijspringen in de kosten."
"Dat hoeft niet, ik heb 2000 euro verhuiskosten meegekregen toen ik mijn huis werd uitgeknikkerd, dus dat zit wel goed."
"Ahaaaa, dan mag jij vandaag trakteren op een lekker bakkie met appeltaart!" Manon gaf haar een vriendschappelijke elleboogstoot.
Esther gaf Manon plagend een duw."Vooruit, laten we eens gek doen."

Het was weer lekker druk bij IKEA. Hun karretje zat al halfvol. Leuke hanglampen in Marokkaanse stijl. Een wandklok, een lepelenrek voor in de keuken. Ja ja, ze hadden zelfs een heuse discobal en gekleurde spotjes op de kop kunnen tikken.
"Ik moet echt nog een nieuwe klapstoel hebben." zei Esther terwijl ze de zaak rondkeek. "De mijne is doorgezakt."
"Nou, op naar de meubels dan maar." zei Manon terwijl ze de kar voortduwde. Onderweg propte ze nog vanalles in de kar. Een nieuwe wc borstel en een of ander onnozel schilderijtje.
"Is die strontstok voor mij of voor jou?" vroeg Esther met een grote grijns op haar gezicht.
"Strontstok?!?!" Manon moest keihard lachen, ze liet zich slap van de lach vallen op een van de banken die er uitgestald stonden en ze trok Esther mee die over de wielen van de kar struikelde en met haar gezicht op de bank smashte. Ze hadden het niet meer, de tranen liepen over hun wangen van het lachen. De langslopende mensen keken met een afkeurende blik naar de twee giegelende meiden op de bank. Terwijl Manon haar tranen afdroogde ging ze recht zitten. Ze snoof haar neus op. "Oh ik heb in tijden niet meer zo gelachen Essie!"

Esther ging op de bank zitten en deed haar staart overnieuw.
"Moet je dat zien. Pakmans, met strop." Manon wees subtiel naar een jonge man in pak.
"Joh die ken ik," zei Esther verrast. "Dat is die man van Saroma, we hebben bij de zaak spullen van hun gekocht en ik heb hem ontmoet bij een standje op de braderie. Hij woont bij mij in de buurt."
"Nou, pakmans is wel knap in ieder geval," zei Manon terwijl ze Erik nastaarde die de hoek om ging met zijn kar.