Fabio deed open. Daar was zijn papa, met in zijn armen twee dozen. "Ciao papa." Het jongetje vloog zijn vader om zijn middel.
"Laat me er even door, die dozen zijn loodzwaar."
Zuchtend en steunend wurmde hij zich naar binnen en trapte met zijn voeten zijn instappers uit. De dozen zette hij op de eetkamertafel.
"Wat eten we?" vroeg hij met een frons terwijl hij naar de keuken liep voor een glas water.

"Macaroni, salade en worstjes. En een zelfgemaakt toetje na," riep Bella. "Hee Santoz, Esther is op bezoek."

Santoz liep Esther straal voorbij, vulde zijn glas water en dronk hem in een keer leeg. "Is het eten bijna klaar, ik wil vroeg naar bed vandaag."
Bella keek op van haar pannen en staarde Santoz na die de woonkamer in slofte en op de bank neerplofte. "Nog 10 minuten," riep ze hem na.
Ze keek vragend naar Esther, die al even vragend terug keek.

"Hebben jullie ruzie?" vroeg Bella tenslotte.
"Nee, helemaal niet," zei Esther. Ze dacht even na en stond op. Ze deed zachtjes de keukendeur dicht.

"Bella," fluisterde ze, "ik dacht eigenlijk....."
Ze was even stil.
"Mijn vriendin Manon werkt bij de Keuringsdienst van Waren. En ze heeft een paar dagen geleden de Pizzeria bezocht."
"Oh? Hij heeft er niets over gezegd." Voorzichtig legde Bella haar houten lepel neer op een bordje.
"De zaak was gelukkig helemaal in orde, ik had ook niets anders verwacht. Alleen is de koelkast nogal oud en vochtig, dus ze heeft hem geadviseert een nieuwe aan te schaffen. Hij was woest en heeft haar eruit gegooid."
Bella keek Esther verbaasd aan. "Dat is niks voor hem," stelde ze vast.
"Nee precies. Dat dacht ik ook. Ik kon me niet bedenken waarom hij nou zo boos had gedaan." Esther frunnikte aan een velletje op haar lip. "Ik dacht... misschien is er iemand ziek, of hebben jullie problemen."
Nu glimlachte Bella. "Nee hoor, geen ziektes en geen problemen. Al moet ik zeggen dat hij de laatste paar dagen inderdaad erg veranderd is. Chaggerijnig. Ik weet zelf ook niet wat hij heeft."
"Geldproblemen? Misschien kan hij een nieuwe koelkast niet betalen." Terwijl ze het zei voelde ze dat ze een beetje begon te blozen, misschien was dat wel helemaal haar zaak niet.
"Nee Esther, dat kan het niet zijn. De zaak loopt beter dan ooit, dus dat zal het probleem niet zijn."

Op dat moment klapte de deur open. Bella keek naar haar pan en slaakte een klein gilletje, "Ooh! Mijn saus!" Bijna was hij aangebrand.
Santoz kwam binnen stuiven. "Is dat eten nou nog niet klaar, ik verrek van de honger en ik wil slapen. Schiet nou toch eens op mens!"
Nu keek hij met een boze blik naar Esther. "En wie heeft jou hier uitgenodigd, ga jij effe lekker naar huis ja!"
Mokkend en mopperend stoof hij de kamer weer in en smeet de keukendeur met een smak dicht.

Esther keek Bella met grote ogen aan, haar hart klopte wild in haar borst. Bijna voelde ze de drang om te gaan janken. Wat had ze hem misdaan?
"Joh trek het je niet aan," zei Bella, maar ze was er zelf niet gerust op wat er nu met hem was. "Het ligt niet aan jou. Misschien zit hij in een midlife-crisis."
Bella draaide zich om en greep een doos van de vloer. "Hier, onze oude magnetron. Je mag hem hebben, dat had Santoz je toch al verteld?"
"Eh ja... reuze bedankt." Ze pakte de doos aan.
"Ik geef je een oude deken en een spin, dan kan je hem op je bagagerek vastbinden. Kom je zo wel thuis? Ik bedoel... je kan misschien ook maar beter gaan nu."
"Ja dat lijkt me het beste. Super bedankt Bel. En ik kom nog wel een keer langs, als Santoz weer een beetje afgekoeld is."
Esther zwaaide nog even naar Bella voordat ze door de achterdeur naar buiten liep. Eenmaal buiten hoorde ze Santoz alweer schreeuwen.

Ze pakte haar fiets, die nog altijd voor het huis van Bella stond en stond even te hannesen om het gevaarte veilig op haar bagagedrager vast te maken. De deken er flink onder zodat hij niet stuk zou stuiteren. Het was niet ideaal, maar als ze rustig aan deed kwam ie heus wel heel aan.

Haast stapvoets reed ze naar huis. Het had zo lekker geroken bij Bella, en als Santoz niet zo chaggerijnig was geweest had ze zonder twijfel mee mogen eten, zoals altijd. Nu had ze niets gegeten en haar maag rammelde als een lege koekjestrommel. Gelukkig had ze nog een kant en klaar maaltijd in de koelkast, dan kon ze gelijk haar nieuwe magnetron uitproberen. Morgen had ze een vrije dag genomen van de Salon. Ze kon er even niet meer tegen, tegen al die chaggerijnige mensen en ze had met Manon afgesproken om te gaan shoppen.
Een gezellige dag kon ze wel gebruiken.