Esther snelde naar de deur en deed open. Het was de buurvrouw, nou dat was fijn. Toen ze pas in het nieuwe huis was komen wonen had Mevrouw Van Zijl haar gelijk al uitgnodigd voor een kop koffie en had voor de gelegenheid zelf een cake gebakken. Om Esther welkom te heten in de buurt. "Hele goed avond Mevrouw van Zijl, wat leuk dat u even langko..."

De buurvrouw keek boos en viel Esther gelijk in de reden. "Wat moet dat met die gore vuilniszakken voor de deur?"

Ze slikte even en stamelde. "Eh... nou, morgen komt toch de vuilnisman en ik dacht..."
"Je dacht, kom laat ik die stinkende gore zakken vast even bij de buuv voor de deur zetten zodat ze de hele nacht de pan uit stinken? Weet je dan niet dat het hier de gewoonte is dat het huisvuil pas morgenochtend na zessen buiten gezet wordt?"
"S-sorry. Ik wist het niet. Ik zal er voortaan op letten."
"Ja dat zou ik maar doen ja!"

Boos liep de buurvrouw weer haar eigen huis in en smeet de deur met een smak dicht. Esther pakte haar vuilniszakje en nam hem mee naar binnen. Met een plof gooide ze hem naast haar vuilnisbak neer. Het stonk helemaal niet.

"Zo, de buuv was flink kwaad he?" vroeg Manon.
"Nou jaaaaaaaa zeg. Ik begrijp hier echt helemaal niks meer van. Wat hééft iedereen toch? Dat is die aardige buurvrouw die me onlangs nog had uitgenodigd op de koffie. Ze leek me hartstikke lief."

Beduust zat Esther op de bank en staarde voor zich uit. Ze moest opeens denken aan iets dat ze had gezien.
"De buurvrouw had ook zo'n ketting om. Met een roze steen."

"Wat voor ketting?" vroeg Manon verbaasd.
"Ze schijnen geneeskrachtige stenen te verkopen, aan een hangertje aan een ketting. Ik heb al meerdere mensen ermee gezien. Santoz liep ermee, en ook Freddie had het er over."

"Hebben ze ook stenen tegen een pokke humeur, of tegen PMS, dan wil ik er ook wel een." lachte Manon.
"Vast. Troep is het. Ik snap niet dat mensen er in trappen."
"Nou ik ben eigenlijk serieus. Het kán toch, dat het helpt? Hoe zou ik aan zo'n ketting kunnen komen Es?"
"Jij ook al?" Ze zag er het nut niet van in. "Dan moet je even langs de Salon, Freddie heeft een folder, die mag je vast wel meenemen. Maar ik zeg het je, het is klink klare onzin." Esther stond op en bracht de koud geworden kopjes koffie en het inmiddels leegegeten bord met browniecake naar de keuken. Bijna struikelde ze over haar vuilniszak.

"Kom je donderdag avond bij me eten?" riep Esther vanuit de keuken. "En vraag Raoul ook mee."
"Zal ik doen Es, hee meid, ik moet er weer vandoor. Het word anders zo laat he, en morgen moet ik weer vroeg op."

Manon deed haar jas aan. "Kan ik je das meenemen?" vroeg Manon terwijl ze het ding al om deed.
"Jij altijd, kleine koukleum." lachtte Esther.

Toen haar vriendin weg was liep ze terug de kamer in. Ze pakte het vreemde papiertje en deed het weer terug in het boek en zette het boek terug in de kast. Nu ze die rare ruimte onder haar huis had gevonden voelde ze zich een beetje onwennig in haar eigen huis. En wat er nu met de buurvrouw was wist ze ook niet. Ze zou morgen wel even langs gaan met een doos chocolaatjes. Chocola deed wonderen. In elk geval werkte het beter dan die idiote nep stenen.