Ze propte de laatste hap kip-kerrie haar mond in en bracht haar bord naar de keuken. Ze schonk een glas water in en ging weer zitten op de bank. Toen pakte ze het vergeten boek en zocht naar het vreemde papiertje.

Ja, daar was het. Ze staarde ernaar, in een poging te begrijpen wat er op stond. "I.... O.... Z.... Wat zou dat nou kunnen zijn?" vroeg ze zichzelf hardop af. En dan al die cijfer reeksen, het moest een soort van code zijn, maar hoe in vredesnaam zou ze dat moeten ontcijferen. Wie had het hier achter gelaten, en waarom?

Op dat moment werd ze uit haar gedachten opgeschrikt door de bel. "Rrrrrrrringgggggggg!"
Man wat ging dat kreng hard, daar moest maar gauw een nieuwe bel komen die wat minder 'de wereld vergaat' was.
Het was Manon. "Esther, ik ben het!" riep ze, maar ja, dat riep ze altijd als ze voor de deur stond. Muts.

Esther deed open. "Ha die Nonnie!" Ze gaven elkaar drie kussen op de wang. "Kom binnen."
Manons wangen waren koud en handenwringend kwam ze binnen. "Wat is het weer fris buiten he?"
Esther kon een grijns niet onderdrukken. "Joh je bent gewoon een koukleum Nonnie. Zal ik een lekker warm bakkie voor je zetten?"
"Heb je er browniecake bij?" vroeg ze met een knipoog terwijl ze haar jas ophing.
"Ja wat denk je dan, die ligt al twee dagen op je te wachten, oh wat was het moeilijk om er vanaf te blijven."
"Vertel mij wat, als ik jou was geweest dan was 'ie al op voor ik met mijn ogen kon knipperen."

Esther liep de keuken in en kwam niet veel later terug met een dienblad met twee dampende koppen koffie en een bord met browniecake. Ze zette alles op de tafel en liep naar de termostaat om hem een paar graadjes warmer te zetten, voor haar zielige arme, kouwelijke vriendin.

"Joh Esther, het is leuk geworden. Ben je nu helemaal klaar met uitpakken en opruimen?"
"Bijna. In de slaapkamer staan nog wat zakken kleding en in de keuken staat nog een doos, maar voor de rest is alles uitgepakt."
"Dat heb je dan nog snel gedaan. En heb je de sleutels al ingeleverd van je oude huis, deden ze nog moeilijk?"
Esther nam een slok van haar koffie en verbrande haast haar tong. "Ai!" Ze wapperde met haar handen voor haar mond, alsof het dan minder heet zou worden. "Ja, sleutels zijn ingeleverd en ik heb verder geen problemen gehad. Alles was keurig zei die man. Het wordt toch gesloopt dus ik had ook niet verwacht dat ze moeilijk zouden doen." Ze zette haar hete koffie toch nog maar even op tafel om af te koelen.

"Ik ben trouwens nog bij die Pizzeria geweest, op werkbezoek zoals je weet."
Nieuwsgierig veerde Esther op. "En? Hoe was de keuken? Ze zijn toch wel door de keuring heengekomen?"
Manon trok een moeilijk gezicht.

"Pfffff. Het was. Hoe zal ik het zeggen. Niet zo gezellig."
Esther keek Manon vragend aan. "Hoezo? Wat is er gebeurt dan?"

"Nou, ik kwam daar dus binnen met mijn collega. En ik stelde mezelf voor, dat ik van de Keuringsdienst van Waren ben en dat we de boel kwamen inspecteren. Die eh... Santoz heet hij toch?" Esther knikte.
"Die Santoz was gelijk geirriteerd. Die vroeg van 'Ja en waarom?' En 'is het hier zo vies dan?' En van 'ga je moeder lastig vallen'.
En toen we de keuken hadden geinspecteerd vonden we dat de koelkast nogal oud was die was best vochtig van binnen en dat bevorderd schimmelvorming. Niet dat we dat hebben aangetroffen, maar toch. Dus we adviseerden hem om een nieuwe koelkast aan te schaffen."

Manon pakte haar koffie en nam een slok.
"Ja en toen?" vroeg Esther ongeduldig.
"Ja en toen heeft hij ons eruit gegooid. Hij zei 'bemoei je met je eigen zaken trut!"

Esther wist van verbijstering niet wat ze moest zeggen. Dit was totaal niet de Santoz die ze al jaren kende. Hij was de goedheid zelve. Altijd vriendelijk, altijd een lach op zijn gezicht. Ze kon het gewoon niet geloven. Hij moest wel een probleem hebben. Huwelijksproblemen of misschien een erge ziekte in zijn familie.

"Ik snap er werkelijk niks van Manon. Ik denk dat hij prive problemen heeft, hij doet echt nooit zo en ik ken hem al jaren."
"Nou weet je, het is een vriend van je, en ik hoor altijd alleen maar goed over hem en zijn zaak dus ik zal niet moeilijk doen. Maar hij moet toch echt een nieuwe koelkast aanschaffen, anders kan ik er niets aan doen en moet ik hem rapporteren."

Esther dacht na. "Ik zou toch nog eens langs gaan bij Bella, dat is zijn vrouw, dan zal ik het er met haar eens over hebben."

Plots stond Esther op en liep naar de boekenkast. Ze pakte het vergeten boek en liep ermee naar Manon.
"Herinner jij je dit boek nog?"
"Oh dat muffe boek," zei Manon terwijl ze met haar ogen rolde. "Heb je hem niet weggegooid?"
"Nee, ik wil hem lezen."
"Boekenwurm, als het maar bladzijden heeft en letters bevat dan wil jij het lezen."
Esther ging dicht naast Manon zitten. "Kijk eens wat er tussen zat." En ze haalde het papiertje tevoorschijn en gaf het aan haar vriendin.

Manon pakte het briefje aan en staarde er naar.
"Wat is dit?"