De regen kletterde met bakken uit de hemel. Esther liep haastig over straat, op weg naar huis. Natuurlijk was ze haar paraplu weer eens vergeten en ze voelde hoe het regenwater met straaltjes haar schoenen in liep. Soppend en hijgend haastte ze zich naar huis, want het was weer een lange dag geweest in de Beautysalon, ze snakte naar haar eigen knusse, droge huisje en een warme kop koffie. Ze keek met haar verregende gezicht omhoog naar de hemel, het zag er niet naar uit dat het zou stoppen met regenen en ze trok haar sjaal wat strakker om.
Gelukkig woonde Esther niet ver van haar werk en nog maar een enkele straat en ze was weer lekker thuis.

Met moeite priegelde ze de flap van haar schoudertas open en begon driftig haar sleutels te zoeken. Ze zou ze toch niet weer kwijt zijn? Dat zou dan niet de eerste keer zijn.
"Ja! Daar zijn ze." Opgelucht slaakte ze een kleine zucht.

Eenmaal thuis wurmde ze zich uit haar zeiknatte schoenen en legde ze op de verwarming in de gang. Het kon haar niks schelen dat de hele vloer nu nat werd, ze was zelf als een natte spons die je uit kon wringen. 'Uit, uit, uit met die kleren!' Oh wat werd ze kriegel van al die natte plak-kleren.

Een heerlijk lange douche later zat Esther in haar bananenpyama op de bank te genieten van een lekker bakkie koffie.
Het enige nadeel aan alleen wonen was dat ze ook elke dag voor zichzelf moest koken en voor de boodschappen moest zorgen. Maar vandaag was ze daar echt te moe voor en besloot wat te bestellen. Zoals zo vaak. Ze viste haar mobieltje uit haar tas, die ze ook zo fijn op de bank had gegooid en drukte de sneltoets voor haar vaste Fastfood adres in. Haar maag rammelde van de honger.

"Pizzeria Antonio, wat mag het zijn?" klonk het aan de andere kant van de lijn.
Esther was er al jaren vaste klant en wist precies wat ze wilde hebben. De eigenaar van de zaak, Santoz, was niet alleen de beste pizzabakker van de stad, maar ook nog eens een hele goeie vriend van Esther. Ook al had hij een tic met het continue uitproberen van nieuwe recepten, ze vond het allemaal geweldig. Ze was dan ook een geliefd 'proef'konijn, bijna letterlijk, was het niet dat ze geen konijn was natuurlijk.
"Hoi Santoz, met Esther."

"Hee Esther, alles goed? En? Wat vond je ervan, van onze nieuwste lasangne creatie?"
Daar ging hij weer. Nu had hij weer een nieuwe lasagnesaus bedacht met dragon en tijm. Vorige week had ze ervan gesmuld, het was haar goed bevallen.

"Ja hij was heerlijk," lachtte Esther. " Ik dacht doe mij er vandaag nog maar een. En een mini pizza met tomaat, kaas en tonijn."
"Ik schrijf het op. Extra veel kaas?"
"Ja natuurlijk, en weet je wat, doe er ook nog maar een salade bij. Ik moet wel aan mijn vitamientjes denken he?"

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, terwijl Santoz de bestelling opschreef.
"Dat was het Es?"
"Ja dat was het." Esther speelde met een verdwaalde natte pluk haar. "Oh wacht! Een blikje sinas nog."
"Komt er aan. Ik denk een kwartier."
"Prima hoor! Geef een knuffel aan de kleine Pedro."
Ze hoorde Santoz lachen. "Zal ik doen."

Nadat ze de Pizzeria had weggedrukt stuurde ze haar vriendin Manon een een berichtje op What'sApp.

Esther: Hoi Manon, heb je zin om vanavond nog even langs te komen?
Enige minuten later kreeg je een berichtje terug.

Manon: Is goed. Ik moest overwerken vandaag maar ik ben er over een uurtje.

Esther: Toppie :)

Fijn dat Manon nog kon komen, want ze verveelde zich te pletter. Ze had geen huisdieren en jammer genoeg ook geen vriend. Gelukkig kwam Manon best vaak langs, die ouwe theemuts. Esther gniffelde in zichzelf toen ze zich bedacht haar vriendin een keer te gaan verrassen met een chocoladecake, daar zou ze haar vast super blij mee gaan maken.

Ze klikte verveeld de tv aan en zapte wat heen en weer. Er was weer geen bal op. Een paar onnozele series en een of ander dom praat programma over de toekomst van kleine ondernemingen. Plotseling zag ze dat ze post had.
"Verrekt, ben ik daar nou gewoon overheen gestapt?"
Het was een vreemde gewoonte van haar, ze schaamde zich er een beetje voor, maar ze praatte af en toe in zichzelf. Ze praatte zelfs tegen haar planten.

Het was een brief van de gemeente, nou, dat was wel het laatste waar ze zin in had en geïrriteerd scheurde ze de brief open. Met grote ogen tuurde Esther naar de brief. De glimlach op haar gezicht verdween en maakte plaats voor een diepe frons.

"Hé nee! Dat méén je niet!" mokte ze in zichzelf terwijl ze de brief op de tafel gooide, "ook dat nog."

De brief voorspelde niet veel goeds. Het zou het begin worden van een bak ellende, maar dat wist ze alleen nog niet.