17:00

O shit.
Ze heeft door wie de moordenaar is.
Zo gemeen mogelijk kijk ik haar aan, in de hoop dat ze de woorden niet uit durft te spreken.

"Ik denk dat..." begint Nora, waarop ook Ben haar kwaad aankijkt.

Haar wenkbrauwen optrekkend kijkt ze me verwachtingsvol aan. "Okay, okay, vertel het maar," zeg ik zuchtend.

"Dank je, Tim. Ik denk dus dat het Dominee Groenewoud is, in de keuken, met de loden pijp," zegt Nora, op een arrogante toon.

Als ik naar mijn aantekeningen kijk, begrijp ik niet hoe ze dit er zo snel uit heeft kunnen halen. Ik heb nog niets geëlimineerd, niet eens het moordwapen.

Ben gooit zijn kaarten naast zich neer. "Ik geef het op. Jullie zijn met z'n tweeën, dus dat is valsspelen."

Mijn kaarten bij die van hem gooiend, sta ik op van de vloer en gooi mijn handen dramatisch in de lucht. "Hoe, vertel me, hoe weet je dat zo snel? Ik geef het ook op, want dit is niet leuk meer!"

Het enige dat Nora doet is soepel opspringen, en op het moment dat ze de deur van mijn slaapkamer opent om naar buiten te lopen, draait ze zich om. Haar ogen flitsen naar paars als Wisteria van zich laat horen in haar hese stem: "Soms moet je niet opgeven, hoe overduidelijk het allemaal ook lijkt. Kijk wat verder en kom erachter dat je had kunnen winnen."

Daarna duwt ze de deur achter zich dicht en horen we haar lachend de gang verder inlopen.
"Tim, je weet dat ze de envelop niet eens heeft gecontroleerd?" vraagt Ben, de envelop met de oplossing van het moordmysterie oprapend.

"Shit, en we hebben het zojuist opgegeven. Dat betekent dat ze sowieso heeft gewonnen, wat het antwoord ook is. Ze kennen ons veel te goed. Wat zit er in de envelop?" vraag ik, over zijn schouder meekijkend.

De eerste kaart die hij eruit trekt is Rosa Roodhart.
Dan volgt het touw.
En als laatste de serre.
Ons kleine zusje en haar alter ego hebben gebluft.
Alweer...

17:10

Nadat het spel vloekend is opgeruimd, besluiten we naar Bens kamer te gaan. Hij heeft een heel plan uitgedacht om Margaret gek te maken. Ook al is ze dit al, maar er is niks zo fijn dan om haar te horen gillen van frustratie. En deze zwakke plek heeft ze heel goed voor ons geheim gehouden.

Als we zijn kamer inlopen, schiet ik meteen in de lach. Er liggen verschillende kilozakken appels op zijn bed. In verschillende smaken en kleuren.
Van de helder groene Granny Smith, de goudgele Golden Delicious, tot de roze-rode Pink Lady, alle smaken die ik ken liggen er en nog veel meer. Hij heeft zelfs een jonge appelboom met de kluit in een jute zak in de hoek van zijn kamer staan.

Grinnikend zegt hij: "Er staan er nog meer in de stal, maar deze heeft een bijzondere betekenis. De Red Delicious wordt namelijk zo felrood, dat hij me doet denken aan de appel die de boze stiefmoeder aan Sneeuwwitje geeft. En ik vind dat deze wel een prominente plek in onze tuin mag krijgen."

Ben loopt vervolgens naar zijn open raam toe en sluit het met een luide klap. Het afgelopen half uur staat er buiten iemand te schreeuwen, en dat zal vast Margaret weer zijn. En om eerlijk te zijn, willen we niet weten wie nu weer de pineut is van haar slechte humeur. Maar vanwege de herrie had ik op mijn kamer het raam ook al gesloten.
Met een zucht gaat Ben op zijn bed zitten. "Ik weet niet met wie ze nu weer buiten ruzie aan het maken is, maar kan iemand niet gewoon haar hoofd inslaan? Dat geeft weer wat rust. En daarbij durf te wedden dat Nora ons nu zit te klieren. Want ik weet zeker dat ik zojuist het geluid van een loden pijp die ergens op sloeg hoorde."

Soms vraag ik me af of hij niet aan het doordraaien is. Misschien kan hij toch minder goed tegen zijn verlies dan ik dacht.
Maar voordat ik er iets van kan zeggen, vertelt hij al verder, niet op mijn reactie wachtend. "Maar op mijn bureau heb ik de plattegrond van ons terrein liggen. Welke plek denk jij dat het beste geschikt is om dit boompje te planten? Hij moet meteen in het oog springen als je de achterdeur uitloopt."

Ik probeer me eerst eens te bedenken welke deur hij dan bedoelt.
Ons huis is gebouwd in de vorm van een hoofdletter U, met in het midden zowel de voordeur als de achterdeur. Het hart van het huis bestaat uit een grote, twee verdiepingen hoge hal. Aan weerszijden van de hal leidt een dubbele trap naar de eerste verdieping, waar een galerij rondom de hal loopt en een overzicht biedt van de ruimte beneden.
Margaret heeft het huis een jaar geleden uitgekozen vanwege de luxe die het uitstraalt.

De benedenverdieping is veel te groot, met aan de bovenkanten van de U ook nog eens twee dubbele buitendeuren. Al probeert Margaret ons nog steeds aan te leren om ze de 'westvleugel' en de 'oostvleugel' te noemen.

Deze zogenoemde oostvleugel bevat aan de noordkant de keuken, waarbij je de dubbele schuifdeuren kunt opengooien, zodat de buitenkeuken die naast het zwembad ligt erbij betrokken kan worden.
De linkerkant bevat de bibliotheek, maar deze zal Ben niet bedoelen, want Margaret komt hier nooit. Ze houdt immers niet van de geur van de boeken en het is hierdoor het toevluchtsoord voor de rest van ons.

De beneden verdieping bevat nog zo'n tien andere kamers en boven bevinden zich de slaapkamers, kantoren en logeerkamers. De helft van de ruimtes gebruiken we niet eens, maar dit weerhoudt Margaret er niet van om er uitgebreid over op te scheppen tegen haar vriendinnen.

De enige plek waar je haar met regelmaat vind, is aan het zwembad, dat zich half tussen de twee vleugels bevindt en half uitsteekt ten noorden ervan. En dan vind je haar niet in het water, want daar kan haar gekapte en geverfde haar niet tegen, maar op een ligbedje met haar veel te kleine bikini en felrode hakkenschoenen aan. Ze ligt er zelfs te zonnen met een volle lading sieraden om, want stel je toch voor dat er iemand langskomt en niet ziet hoe rijk ze is.

Haar favoriete ligbed is vanuit de achterdeur in de hal te zien, want al het bezoek moet haar zonder problemen zien liggen. En vanuit dat ligbed kijk je weer uit op een grasveld dat tussen de bossen en de stallen in ligt. Een ideale plek voor een opvallende boom, met erachter een boomgaard van appelbomen.

Op de kaart wijs ik de plek aan, en Ben humt goedkeurend. "Mooi, dat is dan een plan. Maar eerst gaan we overal schalen met appels neerzetten. We willen immers allemaal gezond blijven."

17:55

205 appels hebben we neergelegd.
Waarschijnlijk vinden we de helft over een week terug, weggerot. Al zullen de dienstmeisjes ze dan al opgeruimd hebben.
Voor Margarets slaapkamer hebben we geurzakjes gebruikt. Deze hoor je in de kledingkasten te verstoppen, maar we hebben ze in ieder hoekje en gaatje gepropt. Zodra je haar slaapkamer instapt, ruikt het nu al overdreven naar appels.

En zodat ze niet naar een logeerkamer zal verhuizen, hebben we daar ook overal de zakjes ingestopt. Alleen onze eigen slaapkamers en die van pa is veilig. Wel hebben we ook Nathans en Tony's slaapkamer onder handen genomen, want daar wil ze ook nog wel eens in verdwalen om met mijn oudere broers te flirten. Mochten ze de geuren te sterk vinden om erin te slapen, dan houden we wel een slaapfeestje in één van onze slaapkamers. En Bens slaapkamer is in ieder geval veilig, want hier lijkt wel een geurbom ontploft.

We horen dat Nathan iedereen bij elkaar roept en zegt dat iedereen zich moet verzamelen in de woonkamer. Maar omdat we geen zin hebben in een preek over de geur, die nu zelfs door de gangen heen begint te zweven, besluiten we om het appelboompje via de trap in de bibliotheek mee naar buiten te nemen.

De bibliotheek zelf is indrukwekkend, verdeeld over twee verdiepingen waarbij het natuurlijke daglicht via de grote ramen aan drie kanten naar binnen kan stromen.
De donkere, rijkelijk bewerkte houten boekenplanken reiken van vloer tot plafond.
Gezellige zithoekjes met luxe stoelen bevinden zich op diverse plekken in de ruimte, zowel op de begane grond, als op de balkonnetjes die zich op de eerste verdieping bevinden.
Het is de ideale verstopplek voor ons, want Nathan zal niet verwachten dat wij ons hier vrijwillig ophouden. De rest van ons gezin kan zich hier echter urenlang ophouden, wat ons dan weer de perfecte gelegenheid geeft om een andere streek te verzinnen.
De trap omlaag nemend, proberen we ervoor te zorgen dat de jute gewikkelde kluit niet te veel beweegt. Want regelmatig vallen er brokjes aarde uit.

We horen de grote klok in het midden van de bibliotheek zes uur slaan, op het moment dat we naar buiten stappen. Terwijl ik vooruit loop om te zien of de kust veilig is, zet Ben het boompje op de grond neer.

"Til hem nou op, we hoeven alleen nog maar om het zwembad heen te lopen," zeg ik. Maar Ben doet alsof het boompje honderd kilo weegt. Hij sleurt hem aan de stam mee achter zich aan.
Prima, als hij maar niet denkt dat ik de moddersporen op ga ruimen die hij nu achterlaat. Gelukkig zijn alleen maar sommige stukken om het zwembad heen nat.

We kunnen via twee kanten om het langwerpige zwembad heen lopen. Het midden ervan ligt precies gelijk met het einde van de twee vleugels. De helft gaat richting de hal van het huis en de andere helft steekt naar de tuin uit. De ontwerper van de woning en de tuin heeft zoveel mogelijk symmetrisch gehouden, zelfs de slaapkamers zijn gespiegeld van elkaar.
Als we via de woningkant gaan, hebben we kans dat Nathan ons toch nog ergens ziet. En we moeten in ieder geval naar de oostkant van de tuin, want daar liggen de stallen en de schuur en daarin ligt ook de rest van het gereedschap.

We nemen onze missie zeer serieus. De eerste tien meter over de tegels gaan soepel, ik loop steeds iets vooruit, om te zien of ik iemand zie. Maar de kust lijkt veilig.

Wel loopt er een spoor van bloeddruppels helemaal van links naar rechts. Waarschijnlijk van een slachtoffer van Nora. In ieder geval hebben wij haar vandaag nog niet geïrriteerd, maar hebben we juist pluspunten gescoord door haar te laten winnen.

Ook Ben kijkt naar het spoor op de grond en besluit het boompje daar doorheen te trekken.
"Waar is dit goed voor?" vraag ik hem, over de druppels heen springend. Aan de regelmatige verdeling van de druppels is te zien dat het geen ernstige verwonding was, dus haar slachtoffer leeft vast nog. Daarbij hebben we ook niemand in paniek horen roepen.
Ben kijkt me grijnzend aan. "Als Margaret het bloed hier vind, heeft ze weer een reden om Nora te straffen. Nu kan ze alleen ons de schuld geven vanwege de modder, en dat doet ze toch niet. Dus hebben we nog meer pluspunten bij de tweeling."
Dat is slim bedacht, dat betekend namelijk ook dat we bij beide een grap kunnen uithalen, zonder meteen gewond te raken.

18:35

Ondanks dat het normaal gesproken maar vijf minuten lopen is naar de stallen, heeft het ons toch een half uur gekost.
Dit komt voornamelijk doordat we ons tussendoor achter iedere muur, plant en stoel die we tegenkwamen hebben verstopt.

En het is goed gelukt, want niemand heeft ons gezien. Wat maar goed is ook, want ik weet zeker dat de rest ons had uitgelachen vanwege ons kinderachtige gedrag.
En toch weet ik zeker dat mijn ninja-vaardigheden erop vooruit zijn gegaan vandaag.

Nadat ik snel twee scheppen uit de schuur pak, lopen we naar de afgesproken plek. Vanaf hier kunnen we precies het zwembad en de achterdeur zien.
"Ik denk dat we snel moeten doorgraven. De rest is van alles bij het zwembad aan het uitspoken, zie je dat?" vraag ik aan Ben.
Hij steekt snel de schep in het zachte gras en kijkt ook in de richting van het huis.
We kunnen precies zien wat iedereen aan het doen is, ook al lijken ze een stelletje verwarde mieren als ze met grootste gebaren met elkaar aan het praten zijn. Zo subtiel als we buitenhuis communiceren, zo overduidelijk is onze Italiaanse bloedlijn zodra we thuis een gesprek, maar vooral een ruzie aangaan. Alle gebaren worden uitvergroot en stemverheffingen zijn niet vreemd.

Ik ben zo op de gebaren aan het letten, dat ik de twee mensen die in het donker gekleed zijn en onze kant uit komen lopen, pas zie als ze al halverwege zijn. Maar goed dat pa dit niet heeft gemerkt, want dan had ik nu een klap op mijn achterhoofd gekregen wegens mijn onopmerkzaamheid.

We besluiten ze te negeren en gaan verder met graven. Gelukkig is niet alleen de bovenste laag van het gras zacht, maar blijkt alles mee te werken. Het hiernaartoe sjouwen van het boompje was meer werk dan het graven van het gat, en misschien hebben we in ons enthousiasme een iets te groot gat gegraven.

19:00

Het voelt alsof we al uren aan het graven zijn, als iemand ons zware werk verstoort.
"Pardon?" horen we ineens een mannelijke stem zeggen.

Geïrriteerd veeg ik met mijn modderige hand over mijn bezwete gezicht. Dan strek ik uitgebreid mijn rug en kijk dan pas op. "Ja?"

Tijdens het strekken zag ik al dat het agenten zijn. Maar met ons werk, is dit niet iets waar we bepaald van onder de indruk zijn. De ene is wat aan de forsere kant, een kop kleiner dan mij met een dikke bos blond haar. Hij ziet er vermoeid uit, alsof hij al een marathon heeft gelopen. En zo hoog is het heuveltje waar we op staan nu ook alweer niet.

De tweede agent is zelfs nog iets kleiner, heeft kortgeschoren donkerbruin haar, maar hierdoor valt het juist nog meer op dat zijn haargrens zich terug begint te trekken. En hij ziet er zenuwachtig uit. Maar misschien is hij de tweeling tegen gekomen. Geen normaal mens blijft in een gesprek met hen kalm, en al helemaal niet als zij het op hun heupen hebben.

Grinnikend kijkt Ben hen aan. "Wat hebben ze nu weer uitgespookt?" Hij blijkt hetzelfde te denken.
De agenten lijken hem echter niet te begrijpen.

Stamelend zegt de kaal wordende agent: "Eh, ik-ik ben agent Carter en dit is mijn collega; agent Novak. We-we zijn gebeld geworden door een vriendin van Margaret, die vermoed dat ze-ze is verdwenen. We willen graag weten wanneer jullie haar voor het laatst hebben gezien."

Verward kijk ik Ben aan. Bedoelt hij serieus dat niemand van ons iets uitgespookt heeft? En waarom zouden wij weten waar Margaret is? Maar als ze is verdwenen, is het juist goed nieuws.
Al weet ik zeker dat de agenten dit niet willen horen en doe ik mijn best om niet breeduit te grijnzen.

"We hebben haar na de lunch niet meer gezien, meneer," zegt Tim, zijn modderige handen aan zijn broek afvegend.

De blonde agent kijkt hem aan, "Wie van de broers ben jij? Volgens mij hebben we ze nu allemaal gehad. Zes stuks, toch?"

"Zover we weten wel, meneer. Dat is Benjamin en ik ben Timothy," zeg ik, me nog steeds verbazend over de agenten. Ze lijken zich beide niet op hun gemak te voelen. Carter blijft op en neer wiebelen op zijn voeten, zijn rechterhand lijkt niet ver van zijn holster af te dwalen. En Novak kijkt de hele tijd schichtig op en neer.

Pas als hij probeert om me heen te kijken, besef ik me dat de hoop aarde die tussen ons in ligt, hun blik van de bovenkant van het boompje afhoudt. Nu zien ze alleen een stuk jute uitsteken.
Grinnikend kijk ik hen aan. "Als u zich afvraagt wat we gaan begraven, dan is het antwoord niks. We hebben een kuil gegraven voor onze appelboom. Ze ligt achter de berg aarde, kijkt u zelf maar."

Pas als ik een paar stappen achteruit zet, komt Novak dichterbij en ziet het boompje liggen. Meteen ontspant hij zichtbaar.

Als we ineens rennende voetstappen horen, verstijven ze beiden echter meteen weer. Aan de lichte tred te horen, is het Nora, maar de agenten hebben hun handen al op hun pistool gelegd. Beschermend gaan we voor haar staan, tot de agenten ook door hebben dat het 'slechts' een ongewapend meisje is dat eraan komt.
Hoe erg kunnen zij zich hierin vergissen. Want als Wisteria de leiding neemt, zullen ze beide dood in het gat liggen dat we net gegraven hebben, voordat er ook maar een kogel is afgevuurd.

"Nora, had jij de agenten Novak en Carter al ontmoet?" vraagt Tim, waarna beide agenten weer ontspannen en naar ons zusje toestappen.

"Nee, nog niet, Nathan vroeg of ik misschien wist waar Margaret was, en ik weet dat inderdaad!" roept ze onschuldig uit.

Als Ben en ik een blik uitwisselen, zie ik dat we geen van beide geloven dat dit iets goeds beloofd. Want meer dan eens hebben we Wisteria ervan moeten weerhouden om Margarets hals door te snijden. En nu ze verdwenen is, zou het me niks verbazen als haar lijk in een stal verstopt ligt. Haar paard kennende, zou Istar er nog een flinke hoop poep bovenop gelegd hebben ook.

Maar als ik in haar blauwe ogen kijk, krijg ik iets meer vertrouwen. Al wil dit niet zeggen dat Nora minder problemen heeft om een einde aan Margarets leven te maken en we ons nu minder zorgen hoeven te maken.

"Ah, de laatste die we nog zochten, het zusje?" vraagt Novak. Niet dat het te missen is, aangezien ze onze oog en haarkleur deelt.

"Dat klopt," zeg ik, mijn arm om haar schouders heen slaand.
Novak doet nu een stap naar voren en zodra ik haar schouders voel verstijven om erna weer te ontspannen, weet ik dat Wisteria haar best moet doen om niet de leiding over te nemen.

Zijn keel schrapend, kijkt Novak haar ongeduldig aan. Maar Nora hapt niet en wacht tot hij zijn vraag formuleert. Wat dit betreft heeft ze bij de lessen van pa over je hoe een ondervraging ondergaat het beste opgelet. Zij zal geen antwoorden geven als dit niet nodig is.

Carter blijkt geen zin te hebben om nog langer erover te doen. "Wil jij ons dan vertellen wat je weet?"

"Natuurlijk," zegt Nora vrolijk, "Margaret zou met Savannah gaan winkelen, maar ik hoorde hoe ze na de lunch met haar belde en begon te schreeuwen."

Ondanks dat ik haar ogen niet kan zien, kan ik aan het trekken van haar mondhoek merken dat ze haar best moet doen om niet hardop te lachen. Want haar halve antwoorden frustreren de agenten ontzettend.

Nu is het wachten wie als eerste de vraag stelt, en dat duurt niet heel lang.
Novak is degene die als eerste hapt. "Heb je ook kunnen horen wat ze allemaal zei?" vraagt hij op een geïrriteerde toon.

"O ja, zeker," zegt Nora, beide agenten stralend aankijkend.

Novak laat nu zelfs een grommend geluid horen. "En wat zei ze dan?"

"Vieze trut, denk je nu echt dat je eerst met mijn man kunt flirten en dan verwacht dat ik nog met je ga winkelen en je op een drankje trakteer? Met je eeuwige Venti Java Chip Frappuccino met drie extra shots espresso, half amandelmelk en half havermelk, een pompje vanille siroop, een pompje hazelnoot siroop, twee pompjes karamel siroop, én een scheutje suikervrije vanille. En dan wil je er ook nog altijd extra Java Chips bij en dat ze de gewone slagroom vervangen door koude schuim met karamel drizzle erbovenop. En dan zeker ook nog met een double blended ijs en een swirl van mocha drizzle door de hele drank. Oh, en als ik dan toch betaal wil je ook graag wat extra cookie crumbles op de slagroom, en een strooi kaneelpoeder als finishing touch," eindigt Nora.

Beide agenten staren haar met open mond aan. En Ben en ik ook.

"En daarna schreeuwde ze dat ze naar het andere winkelcentrum ging en Savannah nooit meer wil zien," vertelt Nora, als het stil blijft.

Beide agenten kijken haar overdondert aan. Novak is de eerste die zich herpakt. "Ow, ehm, dankje? Dat deel had Savannah er niet bij gezegd. Alleen dat ze niet op kwam dagen en jullie niet vertrouwde. Maar zo te horen is het weer een standaard ruzie tussen de vriendinnen uit de hogere klasse," het laatste deel mompelt hij tegen Carter.

Die verslagen knikt. "Echt, als je zulke drankjes besteld, dan spoor je toch niet meer? En dat geflirt en de rancune van die rijke huisvrouwen, niet normaal. Het valt me mee dat het niet in een gevecht is uitgebroken."

Hierop schiet ik in de lach, "alsof één van beide het zou riskeren om een nagel te breken."

Zijn schouders rechtend, kijkt Novak Nora aan. "Als je ons naar je vader zou willen begeleiden, want we zijn hier nu klaar. Een ruzie tussen twee vriendinnen, waarna Savannah het hele gezin zwart probeert te maken, is onze tijd niet waard. Heren, bedankt voor jullie medewerking, en als jullie ook de rest van de broers willen bedanken?"
Zonder op ons antwoord te wachten, lopen beide agenten voor Nora uit richting het huis. Na een paar stappen kijkt Nora over haar schouders en knipoogt ze naar ons.

Beide gaan we verder met het graven van het gat. Hetis al zeven uur geweest en we zijn klaar om de boom erin te planten.