17:05

O shit.
Snel trek ik de deur dicht en ren lachend de gang in. Na een paar passen blijf ik staan om de reacties te horen. Die twee leren het ook nooit.
Ze zijn zo makkelijk te manipuleren.
Vooral als ze denken dat ze ons voor de gek kunnen houden.
Wacht maar tot ze door hebben dat we hebben gebluft.
Dat kan nooit lang duren. Ik gok.... Nu.

Jip, ik heb gelijk. Zodra ik ze hoor vloeken, weet ik dat ze doorhebben dat ik met geen mogelijkheid de moordenaar had kunnen weten. Laat staan waar hij was vermoord of waarmee.

17:10

De keuken inlopend, houden we ons bezig met de vraag der vragen.
Water of chocolademelk? Wat zullen we drinken?
Chocolademelk natuurlijk.
Nee hoor, dat is de belangrijkste vraag niet. Die vraag stelt Wisteria me meteen.
De echte vraag is, welke smaak ijs smokkelen we erna onze slaapkamer in. Gaan we voor Ben & Jerry's Cookiedough of....
Duh.... Cookiedough. Alsof er ook maar een andere smaak is dat zo lekker is.

Okay, dat was ook niet de vraag der vragen.
Maar als ik de keuken inloop en pa op de bank zie zitten, moet ik twee keer kijken om zeker te weten dat hij het is. Voorzichtig doe ik een paar stappen achteruit en knijp mijn ogen dicht. Maar als ik ze weer open, zit hij er nog steeds.
"Pa? Is alles goed? Waarom zit je, eh, op de bank?" vraag ik, hem goed bekijkend. Misschien is hij ziek?

Glimlachend kijkt hij me aan. En ook al stelt zijn glimlach me altijd gerust, nu heeft het een onheilspellende ondertoon. "Zo vreemd is het nu toch ook weer niet, Duifje?"
Ow, echt wel. Er is iets aan de hand.
Ziet hij er ziek uit volgens jou?
Nee, zijn ogen staan helder, zijn grijns is sadistisch ook al probeert hij het te onderdrukken.
De normale gang van zaken dus? Maar waarom kijkt hij naar de televisie. Ik kan me de laatste keer niet eens meer herinneren dat hij dat vrijwillig en alleen deed.
Hij heeft het nog nooit gedaan.
O shit. Er is dus zeker weten iets aan de hand.
De laatste sporen hadden we opgeruimd toch?
Bloed weg, check.
Ja, en het lijk is ook opgeruimd, check.
Maar waarom zit hij er dan?
Zal ik dan maar de vraag der vragen stellen?
Heel graag, daarom ben je mijn favoriet.
Favoriete wat?
Gewoon, dat.
Ik voel hoe ik rechterop ga staan en mijn kin omhoog steek. Waarop Wisteria probeert haar arrogante houding toch iets te minderen door zich iets naar voren te buigen. Maar alsnog blijven mijn spieren aangespannen, de spanning maar al te bekend in afwachting of ik moet vluchten of vechten.

"U kijkt nooit naar de televisie, Vader. Alleen naar het nieuws, en zelfs daar heeft u nauwelijks genoeg geduld voor. Weet u zeker dat er niks aan de hand is?" vraag ik.

Ik kan alleen maar hopen dat hij nergens achter is gekomen.

"Geen zorgen, Raafje, jullie zitten niet in de problemen," zeg pa.

Wisteria ontspant zich weer. En dan weet pa het natuurlijk te verpesten. "Ik ga er tenminste vanuit dat jullie niks hebben gedaan dat niet door de beugel kan?"

Is er verder nog iets wat hij kan weten?
Nee? De rest moet nog gebeuren, maar dat kan hij niet bedoelen toch?
We kunnen beter alles ontkennen.
Alles?
Laat mij maar, want als jij nu alles gaat ontkennen, geloof hij ons nooit.
Meteen trekt Wisteria zich terug. Want ondanks haar vele goede, of juist slechte, kwaliteiten, kan ze voor geen meter bluffen.

"Nee hoor, papa. We gaan, eh, naar de stallen? Ja, we gaan een ritje maken. Tot straks!" roep ik, waarop ik nog een paar stappen achteruit richting de gang zet.

Ons ijs! We vergeten ons ijs!
Wil jij terug lopen?
Nope, neem die appel maar die daar op de tafel ligt.
En de laatste appel mee grissend, rennen we terug de gang in en de achterdeur uit.

17:15

Kwaad loop ik langs het zwembad. Niet alleen hebben we geen chocolademelk gedronken, maar ook staat ons ijs nog steeds in de vriezer op ons te wachten.
Ik neem kwaad een hap van de appel en trek een vies gezicht van de muffe smaak.
Tijd voor verse appelen.
Dat kun je wel zeggen, hoe ver kun je deze gooien?
Als Wisteria het weer overneemt, gooit ze de appel zo ver mogelijk weg. Hij vliegt helemaal het zwembad over en ook het betegelde deel dat de achterkant van het huis omringt. En landt precies in de struiken die de grens tussen het grasveld en het zwembaddeel vormen.
Al was het wel mooi geweest als het precies op de tegels uit elkaar was gespat, zoals een overrijp hoofd onder de wielen van je auto.
Dat is waar. Maar dan hadden we het ook zelf op moeten ruimen en daar heb ik nu helemaal geen zin in.

In de verte zie ik hoe een paar handen met regelmatige tussenpozen de lucht in zwaaien en boven de struiken uitkomen. Dat betekend dat Nick bezig is met zijn training. Hij doet dit het liefste buiten, met niemand in de buurt. Of er moeten toevallig een paar meiden uit zijn fangroep in de buurt zijn, dan vind hij het geen probleem om het in onze sportzaal te doen, omringt door spiegels en meiden.
Mijn hoofd schuddend om het beeld van hem flexend voor de spiegels kwijt te raken, zie ik in mijn ooghoek ineens iets in het water drijven.

Is dat een lichaam?
Yes! Dat is Margaret! Ze is verzopen!
Als ik me bedenk hoeveel stiefmoeders ons hebben geprobeerd te verdrinken, vind ik dit wel een passend lot voor minimaal één van hen.
Ik baal wel dat iemand ons alweer voor is geweest. Nu moeten we weer een nieuwe stiefmoeder zien te vinden.
Waarom? Puur om die erna te vermoorden?
Jij snapt het!
Laten we maar eerst naar Nick toe gaan, want ik vertrouw onze karma niet genoeg om dichterbij het water in de buurt te komen en te zien of ze echt dood is, ook al is het water daar ondiep.
Hey! Hij verdiende het! Karma is volledig aan onze kant hoor!
Wil jij het risico nemen, al is het maar vanwege je dwangmatige gedachten over martelingen en dood.
Ben ik niet volledig een Intrusieve gedachte?
Zit wat in.

Bijna huppelend komen we bij Nick aan. Die echter zijn best doet om ons volledig te negeren.

"Nick?" vraag ik, hem zo vrolijk mogelijk aankijkend.

Het duurt slechts een paar seconden voordat hij zijn starre houding opgeeft en me zijn volledige aandacht geeft.
"Nora?" zegt hij, zijn koptelefoon naar zijn hals verplaatsend.

En daarom is hij op dit moment mijn favoriet. Hij geeft ons zijn volledige aandacht.
Op dit moment is er niemand anders in de buurt?
Boeiend. Mijn favoriet.

"Of Wisteria? Wie mag ik het woord geven?" vraagt hij met een grijns.

Gelukkig weet hij dat hij geduldig moet zijn. Soms dan.
"Margaret is dood!" zingt Wisteria. En als ik naar Nicks gezicht kijk, vind hij dat ze minder goed zingt, dan dat zij zelf denkt.

"Ja, natuurlijk," zegt hij en zet zijn koptelefoon weer op. Zelfs wij kunnen zijn muziek nu horen.

Dat betekend dat hij de muziek al uit had gezet voordat we aankwamen.
Precies, en dat hij ons helemaal niet aan het negeren was!
Maar nu wel.
Ow! We kwamen hier om hem het zwembad te laten controleren.
"Nick!" roep ik, aan zijn arm trekkend.
Niet dat het ook maar een beetje zin heeft. Hij negeert me volledig. En ook al is hij slechts een jaar ouder, hij is wel een stuk breder gebouwd. Stomme American Football spelers.

We hadden hem de appel weg moeten laten gooien. Dan was hij een stuk verder geeindigd en niet in de struiken.
De stomme struiken die ons nu precies verhinderen om het zwembad te zien.

Och, het zorgt ervoor dat we in de winter ook wat groens te zien hebben.

Zolang Margaret tenminste niet haar zin krijgt en ze alsnog in keurige vormen snoeit.

Maar dat kan ze straks niet meer als ze inderdaad dood is!

Als ik hoor hoe Nick zijn keel schraapt, bedenk ik me dat hij ons al een tijdje aan het aankijken is en wacht tot één van ons reageert.
Gelukkig kan hij aan mijn oogkleur zien dat ik druk met een gesprek bezig was, dat scheelt weer.
Hij legt zijn koptelefoon op de grond bij de rest van zijn spullen. Dan pakt hij een handdoek op en veegt er zijn voorhoofd mee af.

"Nou, laat maar zien dan. Want anders laten jullie me toch niet met rust, of wel?"

Met een grijns kijk ik hem aan. "Precies, kom maar mee!"

17:25

Als we echter bij het zwembad aankomen, blijkt het leeg te zijn. Ze lag er nog geen tien minuten geleden. Hoe kan ze zijn verdwenen?

Ik heb ook niemand naar het zwembad toe zien lopen, al maken de struiken het zicht wat moeilijker.
Ja, je ziet vanuit Nicks work-out plek precies het zwembad niet.
En dat is precies waarom hij hier staat, zodat Margaret hem niet kan zien als ze ligt te zonnen.
Het vieze kreng.

"Dit noem ik nog eens iemand blij maken met een dooie mus, meiden," zegt Nick, terwijl hij zijn hand door zijn haren haalt.

"Ze lag echt in het zwembad Nick, je moet ons geloven!" roep ik gefrustreerd uit. Ik weet niet wat ik op dit moment erger vind. Het idee dat Nick me niet gelooft, dat we een lijk zijn kwijtgeraakt, of dat Margaret misschien nog leeft.

Zuchtend grijpt Nick mijn hand vast. "Laten we dan maar een rondje door de tuin gaan maken en je lijk gaan zoeken. Want voor die tijd laat je me toch niet met rust."

17:40

Nick heeft het zoeken opgegeven. Hij denkt dat ik hem voor de gek aan het houden ben, of dat Margaret gewoon lag te drijven.

Alsof ze het risico zou nemen dat haar haren nat worden.
Precies! Hoe moeilijk is dat om te begrijpen?
Kunnen we dan nu de chocolademelk gaan drinken?

Het mag dan niet echt een troost zijn, maar het is beter dan niets.
Als ik de keuken inloop, maak ik de bocht te snel en stoot ik mijn teen tegen de poot van een kruk die om het keukeneiland heen staat.
Met een kwaad gebaar zwaai ik mijn hand opzij, waarop ik bijna een nieuwe schaal met appels raak.
Dan maar eerst iets te drinken. Ik open de koelkast deur en herinner me weer het nadeel van het wonen in een huis vol jongens.
Hoe kan een koelkast volledig leeg zijn?
Ik vraag me vooral af hoe de kok straks het eten klaar gaat maken.
De koelkast is letterlijk helemaal leeg.
Ik weet het, ik kijk door dezelfde paar ogen als jij. Misschien zijn ze hem aan het schoonmaken?
Dan gaan we maar voor een glas water?

Als ik een glas pak om het te vullen met water, bedenk ik me dat ook echt niks mee kan zitten vandaag. De man die we na de lunch hebben vermoord, stierf veel te snel.
Cluedo spelen met de twee idioten was ook geen uitdaging.
Het duurde nog geen kwartier voordat we de kamer weer uitliepen.
En nu is het kreng ook verdwenen!

Wisteria neemt het kort over en maakt een kwaad gebaar. Echter vliegt hierdoor het lege glas mijn hand uit. En natuurlijk geeft Wisteria me dan weer de controle terug, zolang ze de rommel die ze heeft gemaakt maar niet op hoeft te ruimen.

"Verdomme! Niks zit mee vandaag!" vloek ik zacht.

Ik zie in mijn ooghoek hoe pa opstaat. En ik heb absoluut geen zin om ook nog zijn rare gedrag van vandaag erbij te hebben. "Gaat alles goed, duif?" vraagt hij.

Snel buk ik me om het glas op te rapen, maar natuurlijk moet ook dit tegen werken en snij ik me midden in mijn handpalm. Een diepe snee. En als ik wel ergens niet goed van word, is het mijn eigen bloed, veroorzaakt door een snijdwond.
Hoe ironisch.

"Niks aan de hand pa, blijf maar zitten. Ik liet alleen een glas vallen, dat is alles," zeg ik geïrriteerd. Ik leun met mijn gewonde hand op de grond om het bloed niet te zien, terwijl ik snel door de kastjes rommel om een handveger en blik te pakken en de scherven bij elkaar te vegen.
Zodra alles is opgeveegd gooi ik het in de prullenbak, open het kastdeurtje waar ik het materiaal heb gepakt weer en gooi het er met geweld in. Snel sluit ik het deurtje, voordat het er weer uit kan vallen. Want dat zou me niks hebben verbaasd.
Nathan?
Ja, Nathan.

Hij is het snelste met een verbanddoos. En als ik voel hoe het bloed uit de wond sijpel, weet ik dat ik hem snel moet vinden, voordat ik mijn eigen bloed weer zal zien.
Het is een rotkarwei om het bloed uit het kleed te krijgen in de gang, waardoor ik besluit om via de keukendeur naar buiten te gaan en dan buiten om het zwembad heen te lopen en via de bibliotheek weer naar binnen te gaan. Als ik die trap neem, hoef ik alleen maar tot bijna het einde van de gang te lopen en dan open dat Nathan op zijn kamer is.
Welke idioot heeft ook bedacht dat het slim is om overal witte meubels te plaatsen en witte kleden neer te leggen?
Het begint met een 'M' en drijft in het zwembad.
Dreef het er nog maar, maar degene die met een 'M' begint, is spoorloos verdwenen.
Loop nu maar wat sneller door, want ik voel hoe je handen zich vullen met bloed.

17:50

Wisteria negerend, loop ik zo snel mogelijk in een wijde boog om het zwembad heen. Ik voel ook hoe het bloed uit mijn handen begint te druppelen, maar ik probeer het zoveel mogelijk met mijn shirt op te vangen door ze ertegenaan te drukken. En dat terwijl ik mijn blik niet naar beneden richt. Want als ik daarna kijk, heb ik kans dat ik flauwval.
Hoe stom het ook klinkt, een schotwond vind ik niet erg, een bloedneus of gespleten lip ook niet, alleen een snijwond van mezelf, daarvan ga ik van mijn stokje. Alle andere verwondingen hebben dit effect niet op me.

Als ik in de bibliotheek aankom, stelt de geur van de boeken me toch wel gerust. Hier vind je geen overdreven parfummetjes of andere geurtjes. Alleen boeken en oud gepolijst hout.
En haardvuur. Daar ruikt het hier in de winter naar.
Dat is waar, en haardvuur.

Boven aangekomen, hoor ik wel wat herrie beneden uit de gang komen, maar daar kan ik nu niet op letten. Het einde van de gang is in zicht, maar lijkt tegelijk zo ver weg.
Maar toch red ik het. Ik wikkel het shirt bij mijn buik om mijn hand heen en duw met mijn andere hand de deur open. Dan zie ik de handafdruk die ik zojuist heb gemaakt en voel me licht in mijn hoofd worden.
Meteen zak ik tegen de deur aan en blijf daar zitten.
Het voordeel van deze deur, doordat hij volledig opengezwaaid is, zul je in ieder geval niet ineens achterover vallen.
Dat is waar. Nu hoeven we alleen te wachten tot Nathan ons aanspreekt. Ik hoor wel dat hij naast ons met iemand aan het praten is, maar ik durf mijn ogen nog niet te openen. Jij?
Ik durf dat echt wel, maar ik zal jou sparen.
Jaja, praatjes, jij kunt hier net zo slecht tegen als ik. Misschien heb ik het trauma wel van jou opgelopen.
Jij bent me een trauma.
...
... ja... ik zeg ff niks meer.

Als mijn arm aangeraakt word, schrik ik ineens op en open mijn ogen. Recht in een ander paar donkerblauwe ogen, die als ze naar beneden naar mijn handen kijken, paars flikkeren.

"Kom, dan wassen we je hand en bekijk ik de wond. Dan kun jij me ondertussen vertellen wat er is gebeurt," zegt Nathan op een kalmere toon dan wat zijn ogen uitstralen.

Terwijl hij mijn bebloede hand in de zijne neemt, trekt hij me richting de badkamer. Daar zet hij de kraan aan en houdt mijn hand eronder.
Sissend kijk ik een andere kant uit. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen om de wond schoon te maken en te verbinden, maar dat betekent niet dat ik er nu wel naar kan kijken.
Hij wacht geduldig af tot ik begin met praten. "Ik zag Margaret in het zwembad liggen en dacht dat ze verdronken was. Maar toen ik Nick had gehaald om dit te controleren, was ze weg. En omdat niemand me geloofde, werd ik geïrriteerd en liet een glas vallen. En bij het opruimen sneed ik mijn handpalm."

Als ik voel hoe hij mijn pols alleen vast houdt, en verder niks meer doet, verplaats ik mijn blik van de deurpost naar zijn gezicht.
Hij kijkt niet ongelovig, maar juist opgelucht. "Ik ben zo blij dat je dit verteld. Ik zag haar lichaam namelijk in de laadklep van mijn Jeep liggen. Maar toen ik verhaal ging halen bij je broers en terug kwam, was het verdwenen. Iemand houdt ons voor de gek."

Dus we zijn toch niet gek?
Dat zou ik niet te hard roepen. Maar in ieder geval zijn we niet de enige?

Nadat Nathan mijn hand heeft afgedroogd en verbonden, besluiten we naar de garage te gaan om te zien of het lichaam er nog ligt, ook al kon Nathan eerder niks vinden.
Maar eerst geeft Nathan me een hoodie van hem, die ik over mijn plakkerige bebloede shirt aantrek.
Dit voelt goor.
Ja, maar je hoorde ook dat Nathan met de agenten heeft gesproken en we het risico niet kunnen nemen dat ze ergens een bebloed shirt vinden in huis.
Waarom heeft vader ze gewoon toegang gegeven tot het hele huis?
Omdat hij ervanuit gaat dat er geen lijk rondzwerft?
Zit wat in. Maar misschien moeten we hem dan maar niks vertellen over de -
Ssst, dat is nooit gebeurt en die liggen er niet.
Wat ligt er niet?
Precies.

18:30

Zodra we de gang oplopen, trekt Nathan de deur achter zich dicht en lopen we naar de gangtrap toe. Al blijft het belachelijk dat we drie verschillende trappen in huis hebben, en we wekelijks de namen aanpassen om Margaret te verwarren.
Al is de bibliotheektrap deze week logisch. De slaapkamertrap ook, hij leidt van beneden naar de slaapkamers hierboven. En de keukentrap die niet naar de keuken toe gaat, maar alleen aan de keukenkant van het huis ligt?
Alles beter dan haar 'noord, west en oost' benaming voor alles.
Alsof iemand weet welke kant hier het noorden is.
Dat had ze zelf ook niet geweten, als het huis niet zo perfect met de voordeur naar het zuiden gebouwd was.

Onderaan de trap aangekomen, lopen we via de achterdeur naar buiten. En voordat we de hoek om kunnen lopen naar de schuur, komen we Chris tegen die een lege emmer met zich meedraagt.

"Sinds wanneer maak jij schoon?" vraagt Nathan, waarna hij een bloederige handdoek van Chris zijn schouder neemt. "Heb je iemand vermoord of zo?" vraagt hij, de handdoek open vouwend.

"Nee, al denk ik wel dat er iemand is vermoord ondertussen, ik voel met net zo'n forensisch reiniger," zegt Chris, en dan ziet hij mijn verbonden hand.

"Ow. Ow! Heb je haar gedood uit zelfverdediging?" vraagt hij, voorzichtig naar mijn hand reikend.

Ook zijn ogen flitsen van blauw naar paars, hele gesprekken met Morado houdend.

"Nee, ik heb me in de keuken aan glas gesneden, Nathan heeft het net opgeveegd. Dacht je werkelijk dat ik haar zou vermoorden zonder jou?" beledigd kijk ik hem aan.

"Je weet wel dat er agenten rondlopen omdat Margaret vermist word, Nathan zegt haar lijk te hebben gevonden en overal bloedsporen liggen? Zo raar is het dan niet dat ik jou als eerste verdenk."
Iets meer vertrouwen in ons had wel gemogen...
Maar kun je het hem echt kwalijk nemen? Als we ons niet ingehouden hadden, was ze al maanden geleden spoorloos verdwenen.
Dat is waar, maar dan hadden we het nog niet zonder hem gedaan.
Inderdaad.

Beledigd kijk ik hem aan, waarna hij verontschuldigend zijn handen optilt.
Gelukkig zijn we altijd zeer vredelievend en vergeven hem ook nu meteen. Vooral aangezien hij niet weet dat ik haar lichaam wel heb zien drijven.
Als ik hem dat vertel, en uitleg dat we onderweg waren naar de schuur, geeft hij aan liever het zwembad nog eens te bekijken, om te laten zien waar hij het bloed had opgeruimd.
Het bloed ligt echter aan de andere kant van het zwembad, niet aan de oostkant waar ik haar zag drijven. Wel ligt er een vaag modderspoor aan de noordkant van het zwembad.
Terwijl we in de schaduw van het huis bespreken wat we mee hebben gemaakt, horen we ineens de keukendeur weer opengaan.

In stilte wachten we af wie het is, en horen we Tony en Nick praten. Ook zij vermoeden dat ik iets met de moord te maken heb.
Met mijn ogen rollend kijk ik Chris aan, die zijn vinger op zijn lippen drukt en om vlak bij het tweetal gaat staan, net verborgen door de hoek van het huis.

"Ze staat om het hoekje aan deze kant, met Nathan en Chris stiekem iets te bespreken, ik denk inderdaad dat ze er iets mee te maken heeft," zegt Nick.
Bedankt voor je vertrouwen broertje.
En dan te bedenken dat we hem als eerste om hulp vroegen...

"Nee hoor, wij hebben nergens mee te maken," zegt Chris ineens vanachter Nick. En weer lijkt Nick te schrikken, als hij zich met een hand op zijn hart omdraait.

"Jeetje, ik ben nog te jong om een hartaanval te krijgen. Wil je me nooit meer besluipen?" roept Nick verontwaardigd uit.

Grijnzend kijk ik Chris aan. Dat is een goed idee om wraak te nemen, op onze momenteel minst-favoriete broer.
"Maar als jullie mij verdenken, en wij drieën er niks mee te maken hebben, en jullie tweetjes ook niet," begin ik, waarop Chris mijn zin afmaakt. "Dan blijven er nog maar twee over. En daar heb je net de agenten naartoe gestuurd."

"Ze zochten mij toch? Dan ga ik er wel snel naartoe," zeg ik, er snel heen rennend. Misschien dat ik ze nog net op tijd in kan halen voor het idiote tweetal zichzelf verraad.

19:05
Als ik bij de agenten aankom, en een smoes verzin over Margaret die ze geloven, ga ik het tweetal voor om pa te zoeken.
Sommige mensen denken dat als je een leugen te lang maakt, hij ongeloofwaardig word en iedereen weet dat je liegt.
De kunst is echter, om het ingewikkeld te maken, maar wel op zo'n manier dat het voor de ander logisch lijkt.
En aangezien de agenten al geen hoge pet op hebben van ons, is het heel makkelijk om ze zo'n leugen te voeren. Hun mening is al gevormd en een domme rijke huisvrouw die ingewikkelde drankjes besteld, geloven ze meteen.

Als ik de keuken inloop, staat pa meteen op.
"Meneer Jones, het mysterie is opgelost. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd en we u voor niks hebben gestoord, maar gelukkig wist uw dochter waar Margaret is," zegt de dikkere agent.
Pa kijkt ze kort aan en glimlacht dan.

"Geen zorgen, ik ben blij met een bezorgde vriendin en de oplettendheid van jullie. Bedankt dat jullie je inzetten om de kwetsbare burger te beschermen. Zal ik u naar de deur begeleiden?"
met een kort bedankje nemen ze afscheid, waarna ze pa volgen.
Zag je de schrik in zijn ogen toen de agent aangaf dat het mysterie was opgelost, Wis?
Ja, hij verwachte een andere uitkomst.
En oplettend... hoeveel hebben ze vandaag gemist? Al die bloedsporen, de moddersporen, niks hier in huis klopt. Laat staan de wapens die overal rondslingeren.
En de kwetsbare burger, hij bedoelde vast niet hemzelf, toch? Of misschien ons, ben jij kwetsbaar, Nora?
Ik ben bang van wel, het glas heeft me gesneden.
Je wond is alweer genezen, dramaqueen.
Hoor wie het zegt.

Gelukkig weerhoudt pa's terugkomst ons ervan om met een ruzie te starten. Want geloof me, het is ingewikkeld om in je eigen hoofd ruzie te maken. Je kunt niet echt met deuren gaan gooien of de ander slaan.
Niet zonder jezelf pijn te doen.

"Loop je mee, Nora? Ik ga bij de jongens kijken wat ze aan het uitspoken zijn," vraagt pa, de achterdeur weer uitlopend.