Louise blijft bij me totdat de bel gaat. Ik zucht en kijk haar smekend aan. 

'Ik wil het niet,' zeg ik trillend van angst. Direct krijg ik tranen in mijn ogen als ik denk aan de dingen die James en Niels zometeen met mij zullen gaan doen.

'Het komt goed. Echt waar. Alles zal op een dag goed komen. Je moet de hoop alleen niet meer opgeven.' Louise wrijft met haar hand zachtjes over mijn arm.

'Ik weet het niet... Het is niet eerlijk. Ik wil bij mama blijven...' Nu stromen de tranen pas over mijn wangen. Voorzichtig neemt Louise mij in een knuffel. Ik druk me dicht tegen haar aan en blijf huilen.

'Sst. Het komt echt goed.' Louise laat mij los en haalt voorzichtig de overige tranen van mijn wangen. Dan komt Sjoerd mijn kamer ingelopen.

'We moeten nu echt weg, Louise,' zegt hij zacht terwijl hij in de deuropening blijft staan. Stemmen klinken beneden. Stemmen die ik maar al te goed ken, de stemmen van James en Niels. 

'Ja. Morgen komen we weer terug. Dat beloof ik je.' Louise geeft mij een geruststellend kneepje in mijn hand en loopt dan de kamer uit. De deur doet ze op slot zodat het niet al te erg opvalt voor James en Niels. Zij mogen niet weten dat mama en ik van Louise en Sjoerd naar beneden mogen. Daar mogen ze echt niet achter komen...