'Nee dat is het inderdaad niet,' zegt Sjoerd zacht. Hij gaat weer naast mij zitten en wrijft zachtjes met zijn duim over mijn hand. Mijn hand sluit ik langzaam om zijn hand. Het doet pijn, maar ik kan tegen deze pijn. Deze pijn is erger dan de pijn die ik in mijn hart voel. De leegte die ik in mijn hart voel als ik weer afscheid moet nemen van Kate...

'Ik ben geen goede moeder voor Kate. Ik kan niks. Ik kan haar niet eens een normale jeugd geven... Dit is allemaal mijn schuld,' zeg ik zacht terwijl de tranen alweer over mijn wangen stromen.

'Je bent wel een goede moeder voor Kate. Je maakt het hier draaglijker voor haar. Je zorgt ervoor dat ze niet alleen is hier. Je bent een goede moeder voor haar, ondanks dat jullie hier beiden opgesloten zitten,' zegt Sjoerd geruststellend. Ik zucht en leg mijn hoofd op zijn been.

'Ik heb geen zin meer in het leven... Ik kan gewoon niet meer. Ik ben op. Mijn lichaam is kapot, beschadigd. Ik ben kapot, ik ben beschadigd...' Tranen blijven over mijn wangen stromen. 

'Denk aan de woorden die je tegen Kate zei. Je moet overleven voor haar. Je moet het overleven. Anders heeft zij geen moeder meer,' zegt Sjoerd zacht. 

'Ik beloof het. Ik zal overleven voor haar. Voor de wereld hierbuiten. Voor de betere wereld. Voor de wereld waarin ik al heel lang niet meer leef... Voor mijn ouders als ik die nog heb, voor mijn andere familieleden als ik die nog heb...' Tranen stoppen met stromen over mijn wangen. Ik heb nieuwe hoop. Ik heb nieuwe hoop op een beter leven. Op een vrije toekomst. Op een toekomst met Kate.